Dear 'Dead' husband

Η επιστροφή.|10|

Η μέρα της επιστροφής έφτασε. Η μέρα που θα ξανακοιτάξω εκείνα τα μάτια, έφτασε. Η μέρα που θα ξαναφιλήσω εκείνα τα υπέροχα σαρκώδη χείλη του, έφτασε.

Με αυτές τις σκέψεις ξύπνησα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Μαξίμου. Χτύπησα τη πόρτα και την άνοιξα. Στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη και όταν με είδε χαμογέλασε.

"Καλημέρα μαμά! Έτοιμη;",ρώτησε και γύρισε σε μένα,με πλησίασε και με αγκάλιασε.

"Καλημέρα αγόρι μου. Έτοιμη είμαι,εσύ πως είσαι;"

"Καλά.",απάντησε ξερά...μάλλον από το άγχος.

Λογικό το βρίσκω.

...

Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκίνησα να οδηγώ για το στρατιωτικό τμήμα όπου θα έφτανε ο Στέφανος.

Φτάσαμε και κατεβήκαμε από το αμάξι. Έστρωσα τα ρούχα μου καλύτερα και με ένα χαμόγελο που έχω από χθες το βράδυ μπήκα μέσα,μαζί με τον Μάξιμο.

Βρήκαμε τον Μιχάλη,σαν να μας περίμενε.

"Καλημέρα Νιόβη,Μάξιμε.",μας είπε όταν ήρθε κοντά μας με ένα,σχεδόν,χαμόγελο.

"Καλημέρα Μιχάλη...έγινε κάτι; Φαίνεσαι ανήσυχος.",του είπα και τον κοίταξα καλύτερα. Τον ξέρω χρόνια οπότε μπορώ να καταλάβω την ανησυχία στην έκφραση του.

"Ό-όχι...",απάντησε και είπα να το αφήσω αφού περισσότερο με νοιάζει να δω ξανά τον Στέφανο.

"Που είναι;",ρώτησα και τον είδα να ξύνει τον σβέρκο του άβολα.

"Ποιός;"

"Έλα ρε Μιχάλη μην παίζεις μαζί μου ξέρεις πόσο θέλω να τον δω."

"Έλα μαζί μου για λίγο,στο γραφείο μου."

"Γιατί;Σε παρακαλώ πες μου απλά που είναι."

"Θα σου πω...έλα μαζί μου.",έγνεψα και πήγα μαζί του στο γραφείο του.

Ανησυχώ. Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που περίμενα.

Μπήκαμε μέσα και μου έδειξε να καθήσω σε μία καρέκλα. Αρνήθηκα λόγο της ανυπομονησίας μου.

"Νιόβη...είναι κάτι σημαντικό αυτό που έχω να σου πω γι'αυτό σε παρακαλώ κάθησε.",αλλά και πάλι αρνήθηκα.

"Μιχάλη με τρομάζεις...σε παρακαλώ πες μου που είναι."

"Θα σου πω. Νιόβη...Ο Στέφανος...δεν..."

"Ο Στέφανος δεν τι Μιχάλη;Τι;",άρχισα να φοβάμαι όλο και πιο πολύ.

"Μιχάλη,αν είναι μια από αυτές τις φάρσες σας σε παρακαλώ σταμάτησε την γιατί δεν μου αρέσει καθόλου.",του είπα αλλά τον είδα να ξεφισάει.