Dear 'Dead' husband

Γρίφος.|24|

Αυτές οι δύο τελευταίες εβδομάδες κύλισαν βαρετά όπως προοριζόνταν,χωρίς εξελίξεις ή αλλαγές στη ρουτίνα.

Δουλειά,σπίτι,δουλειά,σπίτι.

Τα παιδιά έχουν ξεκινήσει πάλι σχολείο και έχουν μπει όλα στη θέση τους.

"Καλημέρα.",άκουσα τον Μάξιμο να λέει όταν κατέβαινε τη σκάλα για να πάει σχολείο.

Έκανε μία στάση στη κουζίνα που είμασταν κι εγώ με την Μελίνα και τον παρατήρησα να είναι αγχωμένος.

Με τη Ζωή απ'ότι κατάλαβα δεν τα έχουν βρει ακόμα,όμως δεν πιστεύω να είναι αυτός ο λόγος που είναι νευρικός.

"Τι έχεις εσύ;",τον ρώτησα όταν ήταν δίπλα μου στον πάγκο και μου έρειξε μια γρήγορη, ουδέτερη ματιά.

"Τιποτα.Σαν τι να έχω δηλαδή;"

"Δηλαδή το ότι ο αγώνας είναι το Σάββατο και σήμερα είναι Πέμπτη,δεν σε αγχώνει καθόλου ε;",τον ρώτησα και τον γύρισα προς εμένα πιάνοντας τον ώμο του.

"Πφφ..τι λες ρε μαμά;εγώ να αγχώνομαι...",είπε δήθεν χαλαρά "Τόσο πολύ φαίνεται ε;",είπε τελεικά και γέλασα.

"Τι να σε κάνω ρε; Φυσικά και φαίνεται,είναι λογικό. Είναι ο κυριότερος σου αγώνας.",του είπα και έγνεψε πέρνωντας μια βαθιά ανάσα.

"Πρέπει να πάω γιατί πάλι άργησα.",είπε μόλις είδε την ώρα στο κινητό του.

"Άντε Μελινάκι,σειρά μας τώρα.",είπα στη Μελίνα και πήρε τη τσάντα της, όπως κι εγώ τα πράγματά μου και μπήκαμε στο αμάξι.

Στέφανος POV

Ξύπνησα και σήμερα και κοίταξα το ημερολόγιο δίπλα από το κρεβάτι μου,σε έναν από τους τοίχους του νοσοκομείου.

24 Σεπτεμβρίου 2020

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα για να τελειώσει η τελευταία εβδομάδα επίβλεψης και μπορώ επιτέλους να πάω σπίτι μου.

"Καλημέρα.",είπε η φυσιοθεραπεύτρια μου μόλις μπήκε στο δωμάτιο και ξαφνιάστηκα αφού δεν συνηθίζει να πηγαίνει αυτοπροσώπως στα δωμάτια των ασθενών της.

"Καλημέρα Νάταλι,πως κι απ'εδώ;",τη ρώτησα και μου χαμογέλασε δίνοντας μου το μπαστούνι μου.

Δεν καταλαβαίνω γιατί αφού δεν το χρειάζομαι,όμως το παίρνω και σηκώνομαι.

"Θέλω απλά να δω πως είσαι,τελειοτηκά,αφού αύριο παίρνεις εξιτήριο.",έγνεψα και άρχισα να περπατώ στο διάδρομο μαζί με το μπαστούνι.