Dear 'Dead' husband

Όλα κάποτε τελειώνουν.|30|

Νιόβης POV

Όλα στο τέλος πέρασαν. 

Πέρασα δύσκολα, πέρασα άσχημα. 

Η ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια ήταν ένα δράμα με μια ελπίδα να τριγυρνάει στο μυαλό μου, που απ'ότι φάνηκε στο τέλος, αυτή η μικρή ελπίδα με έσωσε από τον γολγοθά.

Έκλαψα πολύ.

Ράγισα τη καρδιά μου πολλές φορές.

Άντεξα όμως, γιατί πίστεψα. 

Πίστεψα στον εαυτό μου, πίστεψα στα πιστεύω μου. Ότι ένιωθα το πίστευα και το έψαχνα, ποτέ δεν το έβαλα κάτω, ακόμα και όταν όλοι μου έλεγαν πως ήταν νεκρός, δεν τα έβαλα κατω.

Το ήξερα.

Το ένιωθα.

Ήταν ζωντανός.

Ακόμα κι αν κανείς δεν με πίστευε, εγώ δεν τα έβαλα κάτω. 

Τώρα που τον βρήκα και έχουν μπει όλα σε μια σειρά δεν θέλω να χαλάσω τίποτα, ούτε να χάσω κανέναν.

Με την επιστροφή του Στέφανου, απόκτησα ακόμα δύο παιδιά, με τον χαμό βέβαια αγαπημένων μου ατόμων. Της Άννας και του Μάριου. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. 

Ο χαμός τους και η υπόσχεση μου στην Άννα, που τειρώ και θα τειρώ για πάντα, είναι κάτι που με ταρακούνησε. Η ζωή είναι μόνο μία και εύκολα τη χάνεις μέσα από τα χέρια σου.

Αυτό λοιπόν με έβαλε σε σκέψεις.

Το συμπέρασμα μου;

Ζήσε όσο μπορείς!

Ποιός σε κρατάει;

Μονάχα ο εαυτός σου, οπότε απλά, πάρε τα πόδια σου και βγες, διασκέδασε, πέρασε καλά και...ναι...ερωτεύσου, όσο κι αν σε πληγώσει μην αφήσεις τον εαυτό σου ποτέ να ξεχάσει το αίσθημα του έρωτα, της αγάπης.

Τέλος πάντων, έχω να πάω κάπου.

Έβαλα το λευκό μου αέρινο φόρεμα και τα σανδάλια μου. Άφησα τα μαλλιά μου ανέμελα και μπήκα στο αμάξι.

Έφτασα ση παραλία που έγραφε το μύνημα που έλαβα και περπάτησα μέχρι το τέλος της στεγνής αμμουδιάς.

Έβγαλα τα παπούτσια μου και τα κράτησα στο χέρι. Προχώρισα λίγο ακόμα και έβρεξα λίγο τα πόδια μου.

"Εμπιστεύεσε τους αγνώστους τελεικά ε;",άκουσα μια γνώριμη φωνή και κοίταξα σε εκείνη τη κατεύθυνση.

"Αν αυτός ο άγνωστος δεν είναι και τόσο άγνωστος τελεικά, ναι.", είπα στον Στέφανο, αφού μόνο και μόνο από το όνομα της παραλίας είχα καταλάβει πως ήταν αυτός.