Dear 'Dead' husband

Πρέπει να μιλήσουμε.|26|

Στέφανος POV

Άνοιξα τα μάτια μου και ενώ περίμενα να έχω μπροστά μου πάλι τους συνηθισμένους, ψυχρούς τοίχους του νοσοκομείου, είχα μπροστά μου, μέσα στα χέρια μου τη γυναίκα μου, τη συντροφό μου, την αγαπημένη μου.

Πήρα μια μεγάλη δώση από το άρωμα της και σιγά σιγά σηκώθηκα από το κρεβάτι για να μην την ξυπνήσω.

Κατέβηκα κάτω στη κουζίνα και μας έφτιαξα πρωινό, ότι είχε βέβαια, πράγμα παράξενο για την δική μου οικογένεια που πάντα όλα τα ντουλάπια είναι γεμάτα, τα έβαλα σε ένα δίσκο και τα πήγα πάνω.

Άνοιξα τη πόρτα και την είδα να έχει ξυπνήσει και να φαίνεται αγχωμένη.

"Καλημέρα αγάπη μου. Τι έγινε;", τη ρώτησα και για λίγο έμεινε να με κοιτά μέχρι που την είδα να ανακουφίζεται.

"Όταν ξύπνησα και δεν σε είδα δίπλα μου, πίστεψα πως ήταν πάλι ένας από τους εφιάλτες μου.",μου εξήγησε και πάλι δεν πολυκατάλαβα αλλά δεν έδωσα πολλή συμμασία.

Έβαλα τον δίσκο στο κρεβάτι και την έβαλα μέσα στα χέρια μου.

"Από'δώ και πέρα, τέρμα οι εφιάλτες, είμαι εδώ και δε θα σ'αφήσω ποτέ, ποτέ ξανά.",της είπα και την είδα να χαμογελάει. Τη φίλησα στα μαλλιά και έπειτα γύρισε να με κοιτάξει και εισέβαλα στα χείλη της.

"Τι ειν' όλα αυτά;"

"Δεν είναι και πολλά, παραξενεύτικα όταν βρήκα άδεια κάποια ντουλάπια.",της είπα και με κοίταξε.

"Ναι, το είχα προγραμματίσει για χθες, όμως ηρθες εσύ και ξεχάστηκα. Θα πάω μετά.", είπε ειρωνικά και προσποίηθηκα πως με προσβαλε.

"Πες μας ότι δεν ήθελες να έρθω.",της είπα και στρυφογίρισε τα μάτια της ειρωνικά.

"Ωραία, αφού είναι έτσι, να φεύγω.", της είπα και πλέον βρισκόμουν στη πόρτα του δωματίου έτοιμος να βγω, όταν την άκουσα να γελάει.

Άρχισα να γελάω κι εγώ και μετά της έδωσα το χέρι μου, σηκώθηκε από το κρεβάτι και την έκανα μια στροφή ενώ την τράβηξα να βγούμε έξω στο μπαλκόνι.

"Αυτά μου έλειψαν. Οι πρωινές στιγμές μας.", της ψυθίρισα στο αυτί και χαμογέλασε.

"Κι εμένα μου έλειψαν.",μου είπε κοιτώντας με στα μάτια και έπειτα ακούσαμε τη πόρτα στο δωμάτιο να ανοίγει και να πέφτει με δύναμη στον τοίχο.

"Ξυπνήσατε ε; ΚΑΙ έχετε όλο το φαϊ εδώ. Εμείς τι θα φάμε;",ακούσαμε ον Μαξ να λέει και να στέκετε σαν τον σουπερμαν στη πόρτα.