Dear 'Dead' husband

Γνώριμη αναπνοή |14|

Λίγες μέρες μετά

Νιόβης POV

Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε και αφού δεν έχω πλέον δουλειά και τα παιδιά είναι σπίτι,δηλαδή ο Μαξ μιας και η Μελίνα έφυγε χθες και πήγες στους παππούδες της,όπως κάθε καλοκαίρι,έβαλα τη ρόμπα μου και κατέβηκα στη κουζίνα.

Όπως ήταν αναμενόμενο δεν έφαγα και απλά έβαλα μια κούπα καφέ.

Κάθησα έξω στο κήπο και απλά έβλεπα το κενό και ρωτούσα τον εαυτό μου,γιατί να κάνω κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν ναι,εκείνη τη στιγμή φαινόταν να το χρειαζόμουν δεν έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο.

Είμαι τελείως ηλίθια.

Αυτό έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου. Άφησα το παιδί μου να με δει έτσι σε τέτοια χάλια, με τσιγάρο στο στόμα και ποτό. Κάτι το οποίο εγώ η ίδια, το απεχθάνομαι.

Απλά απαράδεκτο.

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο μου.

Άγνωστος αριθμός.

Και όχι ελληνικός.

Απάντησα.

"Ναι;"

Καμία απάντηση.

"Παρακαλώ;"

"Ποιός είναι;"

"Μιλήστε!"

Φώναζα αλλά καμία απάντηση.

"Νι..",πήγε κάποιος να πει αλλά δεν ολοκλήρωσε.

Άκουσα όμως μια αναπνοή.

Γνώριμη αναπνοή.

"Στέφανε;"

"Στέφανε εσύ;"

'Του του του' άκουσα και το τηλέφωνο έκλεισε.

Με λες και τρελή που νομίζω πως ο νεκρός μου άντρας με πήρε τηλέφωνο αλλά ξέρω την αναπνοή του.

Βαριά και ήρεμη.

Ξέρω πως ήταν αυτός.

Έλεγξα ξανά τον αριθμό.

Γερμανία.

Ένα ακόμα στοιχείο πως μπορεί να είναι ο Στέφανος.

Η πόρτα άνοιξε.

"Μαμά;",ρώτησε ο Μάξιμος.

"Εδώ αγόρι μου.",του φώναξα και πήγα κοντά του.

"Είσαι καλά;",ρώτησε ανήσυχος.

"Μια χαρά."

"Ωραία"

"Θα πας να φτιάξεις τα πράγματα σου; θες κάποια βοήθεια;",Τον ρώτησα.

Δεν Θα του έλεγα για το τηλεφώνημα.