Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που έμαθα πως Στέφανος έχει πεθάνει. Έχω να πάω στη δουλειά από τότε και το τηλέφωνο χτυπά συνεχώς.
Κάποιες φορές απαντώ αλλά πάντα ακούω τα ίδια
"Συλλυπητήρια, μην φοβάσαι θα περάσει...",και όλα τα σχετικά.
Μισώ να το ακούω αυτό.
Μισώ να ακούω πως θα περάσει. Τι να περάσει; Πώς;
Πώς μπορεί να περάσει κάτι τέτοιο;
Ο άντρας μου, ο πατέρας των παιδιών μου, η αγάπη μου είναι νεκρή και θα περάσει;
Δεν νομίζω. Κι αν ακόμα κάποτε το ξεπεράσω και το πάρω απόφαση, ένα μέρος της καρδιάς μου θα είναι πάντα δικό του. Όχι πως το υπόλοιπο θα ανήκει σε κάποιον άλλο.
Σήμερα είναι Κυριακή, σκέφτομαι να επιστρέψω στη δουλειά. Με το να μένω σπίτι δεν μου κάνει και πολύ καλό.
Αυτές τις μέρες το μόνο που κάνω είναι να ξυπνώ νωρίς για να με δουν τα παιδιά πως ναι θα πάω δουλειά, αλλά μετά απλά έρχομαι σπίτι και κάθομαι σε μία γωνιά, άλλες φορές κλαίω κι άλλες απλά κοιτάω το κενό και σκέφτομαι διάφορα.
Χτύπησε η πόρτα μου και μπήκε ο Μάξιμος μέσα.
"Μαμά, μπορώ να σου μιλήσω;"
"Πάντα αγόρι μου τι με ρωτάς;",είπα και του χαμογέλασα.
"Μαμά...ξέρω πως περνάς δύσκολα αλλά, αυτό που κάνεις δεν θα σε βοηθήσει πουθενά.",Με κατάλαβε;
"Ξέρω πως το πρωί δεν πας δουλειά. Και μην το αρνηθείς, ξέρεις πως είναι αλήθεια. Μας πηγαίνεις σχολείο και μετά γυρίζεις πίσω."
"Τι λες Μάξιμε, δουλειά πάω.",Δεν θέλω να του λέω ψέματα αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή νιώθω πως πρέπει, δεν είναι σωστό να με βλέπει έτσι.
"Μαμά...άλλο δρόμο παίρνεις αν θα πας στη δουλειά σου κι άλλο αν θα γυρίσεις σπίτι, σε είδα όλη αυτή την εβδομάδα να γυρίζεις σπίτι. Στην αρχή νόμιζα πως απλά ξέχασες να πάρεις κάτι αλλά μετά σε κατάλαβα."
"Μαξ...δ-"
"Μην δικαιολογηθείς, δεν ήρθα για κήρυγμα ή κάτι απλά να σου πω...πως κάνεις κακό στον εαυτό σου, και δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Σε παρακαλώ γίνε η μαμά που ξέρω, η δυναμική, χαρούμενη, λαμπερή και όχι σπασμένη μαμά."
"Θέλω,το ξέρεις πως θέλω αλλά δεν μπορώ. Σου υπόσχομαι όμως πως θα πηγαίνω στη δουλειά από δω και πέρα."
Με αγκάλιασε και έφυγε.
Συγγνώμη παιδιά μου που με βλέπετε έτσι.
KAMU SEDANG MEMBACA
Dear 'Dead' husband
RomansaΟπότε,Στέφανε καταλαμβαίνεις..πρέπει κάποτε να σταματήσω να σου γράφω. Έτσι λένε.Λένε πως δεν μου κάνει καλό. Εγώ όμως νιώθω πως αυτός είναι ένας τρόπος να σε νιώθω έστω και λίγο πιο κοντά μου..αφού δεν είσαι πια. Αχ..γιατί αυτό να είναι το τέλος μα...
