Yıldızların Altında

0.3

Eve doğru yürüyorduk. Neredeyse yol boyunca hiç konuşmamıştık. Eve vardığımızda onun yapacaklarından habersiz masumca el sallayıp içeri girecektim ama öyle olmadı...

"Kızım neden bu kadar geç kaldın?"
*
Batu'yu fark edince bana bakarak sırıttı.

"Buyur oğlum içeri girmez misin?"

"Bilmem? Aslında biz belinay'la dışarıda buluşmak istiyorduk. Buraya da ekmekleri vermek için geldik aslında. Kızınızı yemeğe çıkarmak istiyorum da izniniz varmı?"

Annem ve ben şaşakaldık. Bende bunu annem gibi beklemiyordum. Haberim yoktu en azından...

"T-tabiki oğlum, adın neydi?"

"Batu."
○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○

Annem kaş, göz işaretleriyle birşey anlatmak istiyordu ama nafileydi. Çünkü anlayacağımı sanmıyorum.-çünkü ben çok zekiyim😜-
Batu anneme bakarak olumlu şekilde kafa salladı, annemde ona. Sanki yıllardır tanıyorlar birbirlerini. Gerçekten oğlu gibi davranıyor ona. Abime bile böyle davranmıyor. Annem kapıyı kapattı. Batu birden belimden tutarak şemsiyenin altına girmemi sağladı. Göz göze geldiğimiz o muhteşem dakika hatta saniyelere ne demeli peki...
Çalışanlar hariç hiç kimse olmayan, hazırlanmış bir yere gelmiştik. Çam kenarına oturduk. Cam açık, hava kapalı, martı sesleri ve en güzeli denizin kıyıya çarpma sesleri...

"Bulutlar ne güzel değil mi?

"Anlamadım?"

"Bulutlar diyorum bu dünya için fazla güzeller..."

"Evet, öyle."

Birşeyle ilgileniyor gibiydi ve ben sadece ona bakmakla meşguldüm. O sırada yiğit abim koşar adım yanımıza geldi. Bileğimden tutarak ayağa kaldırdı.

"Gidiyoruz!"

Burada olduğumuzu nereden öğrenmişti? Neden gelmişti? Annem ya, ondan başka kimse bilmiyordu. Offf. Ne yapacağım şimdi ben?
Gözlerim kararmaya, bedenim ayakta durmakta zorlanıyordu...

------🎶------
(🍉sonraki bölüm yakında gelecek🍉)