Düşman sınıflar (Devamı)

52#🍁

1 Haftadır aynı kabusları her gece olmak üzere düzenli bir şekilde görmüştüm.Geceleri artık uyuyamıyor yemeden içmeden de kesilmiştim. henüz abimin bu durumumdan haberi yoktu ama oda yakın zamanda farkedecekti benim için üzülüp endişelenen tek bir kişi var oda Azra'ydı.Tabi birde Arda var bir haftadır beni durmadan arayıp mesaj gönderiyordu sorun şuki ben konuşabilecek bir durumda değildim.
Konuşmayı bırak adım atmak bile içimden gelmiyordu artık, odamın kapısının açılmasıyla başımı kapıya çevirdim.Azra'nın gözlerinde çok sık gördüğüm kahrolma ifadesi kendini koruyordu.
Öylece baktım bana yaklaşmasını ve yine beni konuşturmak için çabalamasını izledim.

"Asel" ağlamaktan farksız olan sesiyle adımı bir kez daha söyledi.Benim için üzüldüğünü görebiliyordum sırf biraz daha üzülmesin diye konuşabilirim ama içimden artık hiç birşey yapmak gelmiyordu kimseyi anlamak istemiyorum uyku benim için haram olmuştu.Her gözümü kapadığımda o sahneler gözümde canlanıyordu.

"Bana bak Asel"

Daldığım düşüncelerden beni yine Azra çıkarmıştı.Dediğini yaparak ona baktım.

"Belki konuşmak istemiyorsun ama artık yeter şu saatten sonra seni dinlemek falan istemiyorum.Sen benim kardeşimsin Asel seni daha fazla bu durumda görmek istemiyorum ağzına tek lokma sokmuyorsun gözlerinden uyku akıyor ama sen bunun hala aramızda kalmasını istiyorsun yeter abine herşeyi anlatacağım"

Sustum gözlerimden düşen gözyaşlarıma rağmen yine sustum.Abime söylese bile bu onu üzmekten başka bir işe yapamayacaktı.

"Yeter artık Asel allah aşkına birşey de"diyerek bağırdı.

"Abime söylesen bile bir faydası olmayacak Azra,durumumda bir iyileşme olmayacak her gece gördüğüm kabuslar sona ermicek en kötüsüde ne biliyormusun artık delirecek duruma geldim kimseyle konuşmak istemezken kafamın içinden benimle konuşan birileri var.Bana öyle şeyler diyorki kendimi bir bulmacanın ortasında buluyorum ben yoruldum Azra"

Azra söylediklerimle yanıma gelip bana sarıldı.Ağlıyordum içimde ne varsa dışarı akıtıyordum.

"Tamam öncelikle sakin olalım"diyerek benden ayrılıp oda kendi gözyaşlarını yüzünden kuruladı.

"Abine bu konuyu şimdilik ertelesekte elinde sonunda öğrenecek o yüzden bu işi daha fazla geciktiremeyiz ama ilk önce biz yapılması gerekenleri bir yapalım işe yaramazsa abine başvururuz"

Birşey demeyerek onu kafamla onayladım.

"Psikiyatrise görünmen lazım Asel belki gördüklerini anlatırsan sana bir faydası dokunabilir"

"Hayır Azra kimseye birşey anlatmak veya konuşmak istemiyorum"

"Lütfen Asel sana yardımcı olmama izin ver bir psikiyatriste görünmen lazım"

Sinirle ayağa kalkarak "Benim ne psikiyatriste nede terapiye ihtiyacım var.Kimseye anlatmak kimse tarafından anlaşılmak istemiyorum."

"Ne yapalım peki gözümün önünde çürüyüp gitmene müsade mi edeyim birbirimizin iyi gününde de kötü gününde de yanında olacağız demedik mi bu sefer niye yanında olmama izin vermiyorsun?"

"Bu sefer farklı Azra bu sefer çok farklı
Çıldırmak üzereyim kafamın içindeki sese bile söz geçirmezken psikiyatriste gidip kadına ne diyeceğim kafamın içinde biri benle konuşuyor mu?Bana bir faydası dokunmayacak deli olduğumu düşünecek kim onun yerinde olsa öyle düşünür.Benim iyliğimi düşündüğünü biliyorum ama bu sefer yapacak birşey yok"

"Vazgeçmek bu kadar kolay mı?Kim ne düşünürse düşünsün Asel ben senin deli olduğunu düşünmüyorum senin için elimden ne geliyorsa yapmak istiyorum lütfet itiraz etme artık sen her gece kabuslar yüzünden ağlarken senin yanında olmasamda bende seninle birlikte ağladım sen acı çekerken bende seninle birlikte acı çektim.Sen yemek yemiyorkan bende seninle birlikte yemedim.Ben herşeyi seninle birlikte yaşadım Asel bırak birlikte iyleşelim sen benim tek ailemsin"