Supernatural

κεφάλαιο 18

<<Περίμενε>> λέω σιγανά ενώ κοιτάζω κάτω..

Γυρίζει αμέσως το κεφάλι του, και με κοιτάζει με απορία καθώς κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει ολόκληρη.

Με κοιτούσε έντονα, περιμένοντας να δει τι θα ξεστομίσω...

Ηρέμησε Λυδία, το έχεις.
Απλά μην πεις καμία βλακεία.

Το έχεις.

<<Δεν είναι ότι την πιστεύω..>> ξεκινάω να λέω διστακτικά.

<<Α-απλά...>> λέω σιγανά κοιτώντας το πάτωμα και παίρνω μια ανάσα καθώς εκείνος κοιτάει με ανέκφραστος. <<Απλά τα έλεγε τ-τόσο πειστικά, την κάθε λ-λέξη...>> είπα χωρίς να είμαι σίγουρη γι αυτά που λέω.

<<Οπότε την πιστεύεις>> είπε ξερά και γύρισε το βλέμμα του στον τοίχο από πίσω μου. <<Δεν είπα τίποτα τέτοιο>>

<<Ναι αλλά ούτε το αρνήθηκες>> αντιμιλησε επιθετικά.
<<Μην μου μιλάς επιθετικά>> είπα με έναν εξίσου θυμωμένο τόνο αλλά σιγανό.

Τότε με πλησιάζει. <<Και για πες μου έναν λόγο για να μην το κάνω>> Πηγαίνω ασυναίσθητα λίγα βήματα πιο πίσω. <<Γ-γιατί δεν σου έκανα κάτι.>>

<<Μου κανεις πλάκα έτσι;>> Λέει ξαφνικά υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

Τον κοιτάζω φοβισμένη. <<Αυτή την στιγμή πιστεύεις πως εγώ, καθώς είχα σχέση μαζί σου, είχα ταυτόχρονα και με μια σκύλα την οποία ήθελα να σε απατήσω κάνοντας σεξ αλλά μου λες και ότι την βίασα στο παρελθόν, σχεδιάζοντας να κάνω το ίδιο και με εσένα!>> είπε φωνάζοντας και ένας λυγμος μου ξέφυγε καθώς η πλάτη μου ακούμπησε στον τοίχο.

<<Το ξέρω Λυδία, το ξέρω ότι δεν θεωρούμαι και ο καλύτερος άνθρωπος και πως είμαι για όλα ικανός, και μπορεί αυτή η τσούλα να σε ξεγέλασε, αλλά το να απλώσω χέρι πάνω σου χωρίς την θέληση σου..>> είπε με πιο χαμηλό τόνο αυτή την φορά.. <<δεν θα το έκανα ποτέ.>> πρόσθεσε σιγανά και ακούμπησε το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του απαλά.

Αναστεναξα ελαφριά από το άγγιγμα του.

Τα λόγια του με έπιασαν πολύ συναισθηματικά.. γαμώτο ήμουν τόσο άδικη σε αυτόν.

Γιατί να συμφωνήσω σε κάτι τέτοιο;
Δεν με έχει πειράξει ποτέ σωματικά με κακό τρόπο και ούτε πρόκειται. Παρ'όλο που τον φοβάμαι λίγο, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να του παραδεχτώ ποτέ, αλλά όχι κι έτσι...

Έπρεπε να τον ήξερα καλύτερα μετά από αυτά που περάσαμε.. έστω τα λίγα.

<<Συγνώμη>> είπα ψυθιριστά κοιτώντας κάτω αλλά κατευθείαν άρπαξε το πιγουνι μου και το σήκωσε ώστε το προσωπο μου να είναι απέναντι από το δικό του. Οι ανάσες μας ήταν κόφτες και η απόσταση απείχε χιλιοστά.

<<Σε συγχωρώ>> είπε με ένα πονηρό χαμόγελο και τον κοιτάζω παράξενα.

Κάτσε τι;

Πριν λίγο φώναζε και μαλώναμε και αυτός...

Τι;

Ξαφνικά, ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του κουδουνιού και η φωνη του διευθυντή για να μαζευτούν όλοι στις τάξεις.

<<Αντίο γατάκι>> είπε καθώς με φίλησε στο μάγουλο και έφυγε.
Και εγώ φυσικά να κάθομαι σαν κάγκελο προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτό μόλις τώρα.