"Ντριν ντριν" ''Ντριν ντριν"
Το ξυπνητήρι μου χτυπάει καθώς προσπαθώ να το σπάσω ρίχνοντας το κάτω, αλλά δεν πετυχαίνει αφού κοιμάμαι όρθια και στοχεύω το κενό.
Όταν επιτέλους το έκλεισα, αφού με φώναξε η μητέρα μου κάνα 2 φορές από την κουζίνα, πλησίασα προς το μπάνιο, γεμάτο ενθουσιασμό για την πρώτη μου μέρα στο Λύκειο, εδώ. Όμως, είχα άγχος επειδή δεν γνωρίζω κανέναν. Και αν δε με συμπαθήσουν; Διαβάζω πολύ αλλά δεν νομίζω να επηρεάσει αυτό... σωστά; Δηλαδή δεν θα είμαι σαν εκείνα τα σπασικλάκια που τρώνε μόνα τους στο κυλικείο και όλοι τα κοροϊδεύουν. Θα είμαι;
"Lydia!" η μητέρα μου διακόπτει τις σκέψεις μου. "Θα αργήσεις στην πρώτη σου μέρα, κάνε γρήγορα!" Εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι η ώρα είναι 7:40
"Ωχ όχι!" λέω δυνατά και τρέχω πέρα δώθε να βρω ρούχα. Δεν συνηθίζω να αργώ στο σχολείο. Μια φορά είχα αργήσει και αυτό, στην Τρίτη Δημοτικού. Φυσικά έφαγα όλο μου τον χρόνο προσπαθώντας να σπάσω αυτό το ανόητο ξυπνητήρι που ο ήχος του, σου τρυπάει τα αυτιά, κυριολεκτικά.
Μόλις έφτασα, παρατήρησα ότι το κτήριο ήταν τεράστιο και με πολλά παράθυρα. Καμία σχέση με τα προηγούμενα κτήρια που έχω διδαχτεί η έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα το πρώτο μου βήμα στο διάδρομο. Είχε πολύ φασαρία, όλοι μιλούσαν μεταξύ τους και γελούσαν. Ήταν όλοι τους παρά πολύ ψηλοί. Άρχισα να αγχώνομαι περισσότερο μιας και βρισκόμουν ανάμεσα τους και περπατούσα.
Κάποιοι κάρφωναν τα βλέμματα τους πάνω μου ενώ κάποιοι άλλοι δεν μου έδιναν καν σημασία.
Έψαχνα για κάποιο άδειο ντουλάπι ώστε να βάλω τα πράγματα μου, μέχρι που είδα ένα ανοιχτό που είχε ένα πεταμένο στυλό μέσα. Σκέφτηκα πως δεν είναι κανενός έτσι τοποθέτησα τα πράγματα μου.
"Φύγε από το ντουλάπι μου, κοπελιά!" ακούω μια κοριτσίστικη φωνή. "Συγνώμη, δεν ήξερα ότι ήταν δικό σου, το βρήκα άδειο και-"
"Δεν θέλω να μου πεις την ιστορία της ζωής σου απλώς φύγε από το ντουλάπι μου!" με διακόπτει.
Όλοι μας κοιτούσαν και είχα κόκκινη δει από τη ντροπή μου. Πάντως, πιο αγενές άτομο δεν έχω γνωρίσει.
"Θα μπορούσες να ήσουν πιο ευγενική" την λέω και φαίνεται να αυξάνεται ο θυμός της. Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί απλά δεν φεύγω; Η πρώτη μου μέρα δεν θέλω να έχει να κάνει με καβγά, ειδικά με ένα τόσο ψηλό άτομο.
ESTÁS LEYENDO
Supernatural
Hombres Lobo> ρωτάει > απαντάω ειλικρινά. > - > τον ρωτάω. > > Φωνάζει καθώς με πλησιάζει. > απαντάω αποφασιστικά. > φωνάζει πάλι. > τι κάνει; > > Του φωναζω > Φωνάζει καθώς τραβάει το μαλλί μου και σηκώνεται το κεφάλι μου. > λεω με δυσκολία. > *
