Supernatural

κεφάλαιο 14

Σηκώθηκα από την καρέκλα με δύναμη και τους πλησίασα..

Σταμάτησα ακριβώς μπροστά του. Δεν είχε ξεκολλήσει το βλέμμα του από πάνω μου.

<<Λυδ->> πήγε να με ακουμπήσει αλλά εκείνη την ώρα τον σπρώχνω και τον χαστουκίζω δυνατά. <<ΜΑΛΑΚΑ>> φώναξα με όλη μου την δύναμη και άρπαξα την τσάντα μου να φύγω.

Η Μάγια είχε μείνει έκπληκτη από την κίνηση μου, όπως κι εγω.

Έτρεχα για να μην με φτάσει, δεν ήθελα ούτε να τον αντικρίσω.

Άκουγα που φώναζε το όνομα μου από το βάθος του διαδρόμου αλλά δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα να τρέχω.

Πως μπόρεσε γαμώτο;

Τι έκανα λάθος;

<<Έλα εδω γαμώτο>> ακούστηκε η βαριά φωνή του λίγα μέτρα μακριά μου. Τότε αύξησα τον ρυθμο βημάτων μου και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορω.

Τον ένιωθα λίγο πιο πίσω μου και η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά.

Καθώς ετρεχα, σκοντάφτω στον δρόμο και γλιστράω. Αφηνω μια σιγανή κραυγή και κλείνω τα υγρά μάτια μου περιμένοντας αυτή την πτώση.. που ποτέ δεν ήρθε.

Ανοίγω δισταστικά τα μάτια μου.. και αντικρίζω αυτόν.
Να με έχει πιάσει από την μέση και μηχανικά το χέρι μου να τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό του.

Για μια στιγμή χάθηκα στα καταπράσινα μάτια του, ξανά.. μέχρι που ακούστηκε η απαλή και μαγευτική φωνή του <<είσαι καλά;>>

Κατευθείαν επιστρέφω στην πραγματικότητα και τον κοιτάζω για άλλη μια φορά. <<Ν-ναι>> απάντησα σιγανά καθώς τα πάντα είχαν μπερδευτεί στο μυαλό μου. Με σήκωσε αργά και ξετυλίξα το χέρι μου από τον λαιμό του, όπως κι αυτός από την μέση μου, χαϊδεύοντας την λίγο πριν με αφησει. Αμέσως ανατριχιαζω. Γαμώτο πως μπορεί να εχει τόση επιρροή πάνω μου;

<<Κοιτα, σχετικά με πριν..>> πήγε να πει και τότε θυμήθηκα τον λόγο που βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση. <<Μη.>> τον διακόπτω και με κοιτάζει με απορία. <<Δεν θέλω να ακούσω.>> λέω καθώς κοιτάζω το κενό.

<<Θέλω να πάω σπίτι.>> προσθέτω σιγανά και ξεφυσαει <<μπες στο αμάξι, θα σε πάω εγώ>> λέει και γνέφω. Ουτωσιάλλως σήμερα είχαμε 4ωρο οπότε δεν ανησυχώ για τις απουσίες. Απλώς θέλω να ηρεμήσω.

(..)

<<Κατέβα>> λεει με βραχνιά φωνη και υπακούω. Βγαίνω από το αμάξι και βαράω την πορτα.

Πόσο ήθελα να βγει τώρα και να με φιλήσει.. να νιώσω τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Να νιώσω αυτή την ανατριχίλα που νιώθω σε κάθε άγγιγμα του.

Ξαφνικά ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του αμαξιού. Πάτησε γκάζι και απομακρύνθηκε..

<<Ναι σίγουρα>> μουρμουρίζω και ξεκλειδώνω την πόρτα για να μπω στο σπίτι.

Μόλις μπήκα μέσα, η μητερα μου καθόταν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Με κοιτάζει κατευθείαν. <<Γιατί δεν είσαι σχολείο αγάπη μου;>> ρωτάει ξαφνιασμένη και πλησιάζει προς τα εμένα. Α ναι, ξέχασα ότι θα ήταν σπίτι.

<<Απλώς δεν ένιωθα καλά>> ψεύδομαι.
<<Θέλεις να πάμε σε γιατρό; Πως νιώθεις;>> Αχ θεέ μου, έλεος. <<όχι μαμα, απλώς χρειάζομαι λίγη ξεκούραση.>> λέω καθώς ανεβαίνω τις σκάλες και κατευθυνομαι προς το δωμάτιο μου.

Η ώρα είναι 8:10 οπότε θα προσπαθήσω να κοιμηθώ. Αφού χαζέψω πρώτα στο κινητό.

Το αρπάζω κατευθειαν και ξαπλώνω στο κρεβάτι όπως πάντα. Καθώς έβλεπα φωτογραφίες στο ινσταγκραμ, μου ηρθε μια ειδοποίηση.

Ποιος θα μου έστελνε μήνυμα;

Πατάω την ειδοποίηση και βλέπω οτι έχω ένα νέο μήνυμα από.. άγνωστο αριθμό.

Άγνωστος αριθμός:
Το απόγευμα θα περάσω να σε πάρω. Να είσαι έτοιμη. Άσε με να σου εξηγήσω.

Κοιτάζω συνοφρυωμένη το μήνυμα. Από την μια θέλω τόσο πολύ να τον συναντήσω, να δω αυτά τα υπεροχα μάτια και χείλη του για φίλημα.. αλλα από την άλλη γιατί να πάω; Για να μου πει πόσο πολύ του άρεσε; Όχι, καλά είμαι.

Εγώ:
Παράτα με Hardin.

Άγνωστος αριθμός:
Είπα κάτι.

Κοιτάω επίμονα την οθόνη του κινητού.

Άγνωστος αριθμός:
Να είσαι έτοιμη στις 7.

Ξεφύσηξα.

Εγώ:
Καλά

Τι;

Από περιέργεια και μόνο δέχτηκα να πάω.

Αφού το έστειλα, έκλεισα το κινητό μου και βολευτηκα καλύτερα στο μαξιλάρι.
Πριν το καταλαβω, με είχε πάρει ο ύπνος.