De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 8 }~

Ik moet weten wat hier aan de hand is...

"Help hem dan!" In paniek ren ik naar de jongen. Hij is lijkbleek en beweegt niet. Op mijn knieën val ik naast hem neer. Ik pak zijn pols en probeer me te concentreren op zijn hartslag. Maar... die is er niet... Tranen ontstaan in mijn ogen en al snel stromen ze ook over mijn wangen. Hij- hij is... dood. Ik ben te laat. Ik spring op en ren weg. Zo snel ik kan probeer ik ergens heen te rennen. Geen idee waarheen, maar in ieder geval weg van hier.

Opeens krijg ik het gevoel alsof ik val. De val is niet lang en dan wordt ik omringt door water. Verwoed probeer ik naar boven te zwemmen, maar hoe hard ik ook mijn best doe, ik blijf op één punt hangen. Ik krijg geen lucht meer en hap angstig naar adem. Het volgende moment voel ik hoe mijn longen zich vullen met water. Al snel krijg ik een licht gevoel in mijn hoofd. Ik verlies de controle over mijn lichaam en stop met vechten. Langzaam geef ik me over aan het water...

Verschrikt schiet ik overeind. Het felle zonlicht schijnt in mijn ogen en snel sluit ik mijn ogen weer, maar als ik dat doe zie ik die jongen van mijn droom weer voor me. Lijkbleek, levenloos... Opnieuw krijg ik de drang om weg te rennen. Snel open ik mijn ogen weer en buig me naar voren. Ik wrijf over mijn slapen terwijl ik probeer het beeld weg te drukken.

"Het was gewoon een droom... Je hebt teveel gedronken en het is niet echt..." mompel ik terwijl ik probeer mezelf tot rust te brengen. "Gewoon een droom..." Ik probeer rustig adem te halen en kijk om me heen. Het duurt even voor ik me besef dat ik op de vloer van mijn kamer lig. Wat doe ik hier? Ik was toch niet zo dronken dat ik op de grond ben gaan liggen...?

Ik kijk naar mijn bed en schrik als ik een jongen naar me zie staren. Besef begint zich te vormen in mijn hoofd. Het was geen droom... De jongen, hij bestaat! Even staar ik terug terwijl ik me weer herinner wat er gisteren is gebeurd. Joost en Link, de kroeg, het meer, de kikker en- de jongen... De jongen... Langzaam kom ik overeind en loop naar hem toe. Stil blijft hij op het bed zitten.

Ik ga op een afstandje naast hem zitten, maar hij schuift snel nog wat meer op waardoor er weer een halve meter tussen ons in zit. Ik zucht en kijk hem aan. Nu het ochtend is en de zon schijnt, kan ik hem veel beter bekijken. Hij heeft blond achting haar, maar ik kan de echte kleur niet ontdekken doordat het zo smerig is. Zijn ogen staan, ook al zijn ze omringd door wallen, helder en oplettend. Ik zie hoe hij mij ook zich opneemt en dan weer in mijn ogen kijkt. Zijn ogen zijn een prachtige kleur blauw. Niet helder blauw, maar meer zeeblauw. Een adembenemende kleur blauw... Ik bedoel- eh zeeblauw.

"Hoe heet je?" vraag ik als we allebei een tijd niet hebben bewogen. Verward kijkt hij mij aan. Snap hij mij niet? "Naam?" probeer ik simpeler. Nog steeds lijkt hij het niet te begrijpen. "Name?" Nog steeds niks... "Nom?" Ook niet... Spreekt hij überhaupt wel een taal? Nederlands, Engels en Frans lijken niet te werken... Ik zucht en wijs naar mezelf, "Jeremy," zeg ik kort. Hij gaat wat rechter op zitten en luistert aandachtig.

"Je-" probeert hij kort. Zijn stem klinkt vreselijk schor. Bemoedigend knik ik. "Jermy?" probeert hij opnieuw. Ik grinnik even, vragend kijkt hij mij aan. "Je-re-my," herhaal ik, deze keer langzamer. "Je...re...my," praat hij mij na. Weer knik ik. Hij probeert het nogmaals. En nogmaals. En- ja. Ik heb mijn naam nog nooit zo vaak gehoord...

"Jerrie," zegt hij na de zoveelste poging. Ik zucht en besluit het maar op te geven. Om aan te geven dat het goed is steek ik mijn duim op. Dan wijs ik naar hem terwijl ik hem vragend aankijk. Hij kijkt naar zijn handen, haalt zijn schouders op en schudt verdrietig met zijn hoofd. Weet hij zijn eigen naam niet? Ik heb het met hem te doen. "Rustig maar, het komt we- oh ja..." midden in mijn zin bedenk ik me dat hij mij waarschijnlijk toch niet begrijpt.

Ik wil naar hem toe schuiven om hem op die manier wat gerust te stellen, maar zodra hij me doorheeft schuift hij weer verder weg. Teleurgesteld blijf ik maar zitten.

Wat is er toch met deze jongen? Nog erger, hoe ga ik dit in vredesnaam aan mijn ouders uitleggen?
"Hey vader, moeder, kijk eens wie ik gisteravond uit een meer heb gevist! Hij spreekt onze taal niet, weet zijn eigen naam niet, is bang voor elk lichamelijk contact, vertrouwt niemand en-" Misschien dat dat het is...

Ja...

Ik moet zijn vertrouwen zien te winnen.

-
Blijkbaar zetten mensen hier dus meestal wel wat neer
Ook volgens Maaike zetten mensen hier iets neer, of gewoon niets
Maar bij deze staat er dus iets
Yeey.