De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 33 }~

Ben ik dan echt zo dom?

"Eh Jer?" hoor ik Joost ergens ver weg vragen.

Nog steeds verbaasd kijk ik hem aan.

"Harm..." fluister ik ademloos.

Hij knikt en glimlacht naar me.

"Harm," mompel ik, deze keer tegen mezelf.

Ik hoor de deur achter me open gaan en draai me om. De jon- Harm komt naar binnen gelopen met wat eruit ziet als een stapel schone kleren.

Snel loop ik naar hem toe, al mijn zorgen en problemen voor één moment vergeten.

"Harm," zeg ik nog steeds ademloos als ik voor hem sta.

Zijn blik verandert van verward in een blije glimlach. Blijer dan ik hem ooit heb gezien. Volgens mij zelfs blijer dan toen ik hem die broden voor het eerst gaf. 

Ik wijs naar hem en herhaal het nogmaals.

"Harm..."

Ik kan het nog steeds niet geloven. Al die tijd zat ik er met mijn neus bovenop.

Hij knikt zo blij. Hij lijkt bijna te stralen terwijl zijn ogen zich vullen met kleine tranen. Al snel beginnen ze naar beneden te glijden.

Oops...

Ik wil net in actie komen om ze weg te vegen als hij opeens de stapel kleren laat vallen. Ik schrik van het plotselinge geluid, maar voor ik ook maar iets kan doen wikkelt hij zijn armen om mijn heen. Hij drukt zichzelf zachtjes tegen mij aan en legt zijn hoofd tegen mijn schouder.

Te overdonderd om iets te doen ben ik een paar seconden bevroren, maar wanneer ik me besef wat er gebeurt leg ik snel mijn armen om zijn tengere lichaam heen. Vanbinnen ga ik bijna dood van geluk.

Hij geeft me een knuffel!

Hij vertrouwt me genoeg om me een knuffel te durven geven!

Ik trek hem dichter tegen me aan en kan niets anders doen dan genieten van de knuffel.

"Jer...?" klinkt opeens een zwakke stem achter me.

Ik laat de jongen - sorry, Harm - snel los en draai me om.

Daar zie ik dat Joost al naar Link gebogen zit en hem onderzoekend aankijkt. Link daarentegen zie ik naar mij kijken. Zijn ogen staan vermoeid en ik zie een lichte hint van pijn.

"Hey Link," fluister ik zachtjes terwijl ik naar hem toe loop. Ik pak nog snel Harms hand vast en neem hem mee.

"H-hoe ging het bij je vader?" vraagt Link voorzichtig. Zijn stem klinkt instabiel, maar hij praat tenminste. "Wacht... waarom is je wang zo rood?"

Meteen draait Joost zich weer om en kijkt naar mijn gezicht. "Mijn hemel, Jer!" Hij springt op om het nog beter te kunnen bekijken. "Wat is er gebeurt? Waarom zei je niks?" Zijn stem klinkt oprecht bezorgd.

"Ik..."

Wat moet ik zeggen? Dat mijn vader mij geslagen heeft? Dan gaan ze hoe dan ook vragen waarom en moet ik het hele verhaal uitleggen. Plus het gedeelte over Link...

Hoe zullen ze dan reageren...?

"Jerrie?"

Ik hoor Harms stem en draai me naar hem toe, de bezorgde blikken van Link en Joost negerend. In plaats daarvan krijg ik te maken met de Harms bezorgde blik.

"Jerrie... heeft pijn?" vraagt hij zachtjes en onzeker terwijl hij met zijn vrije hand voorzitting mijn gevoelige wang aanraakt. Ik voel zijn vingers over mijn huid glijden en probeer uit alle macht het pijnlijke gevoel te negeren en niet weg te trekken.

Ik zie hoe Harm zijn wenkbrauwen fronst en mij vragend aankijkt. Ik pak zijn hand van mijn wang en knijp er zachtjes in terwijl ik hem een klein glimlachje geef. Hij trekt niet eens zijn hand terug.

Uiteindelijk laat ik onze handen zakken en draai me met een zucht terug naar Joost en Link. Joost heeft zijn armen over elkaar geslagen, alsof hij letterlijk klaar staat voor een antwoord, en Link, ja Link heeft gewoon niet bewogen.

Wanneer Joost verwachtingsvol een wenkbrauw optrekt voel ik me nog schuldiger voor wat ik ga doen.

"Ik - eh - ik ben van de trap gevallen," lieg ik zo goed als ik kan.

Goed gedaan Jer! Is dat echt beste leugen die je kunt verzinnen...?

Link begint zachtjes te lachen, gelukkig, maar ik zie gewoon aan Joost zijn gezicht dat hij me niet geloofd... Hij krijgt dan zo'n 'ik geloof je niet' blik.

Ik haal mijn schouders op en glimlach onschuldig naar hem.

Ja joh, alsof dat het beter zal maken....

"Jer," zucht Joost, "Er is iets gebeurt, dat is te zien. Dus beter stop je gewoon met liegen en vertel je de waarheid..." De harde blik in zijn ogen verzacht iets, maar hij blijft me indringend aankijken.

Ik wil het niet vertellen. Ik weet dat ik het wel zou moeten doen, het gaat tenslotte om Links, maar...

Waarom doe ik hier zo moeilijk over?!

Omdat ik bang ben voor hun reacties...

Ik voel iets in me hand knijpen en kijk naast me. Harm is blijkbaar naast me komen staan en met zijn blauwe ogen kijkt hij me lief aan. Ik voel hem nogmaals in mijn hand knijpen terwijl hij voorzichtig knikt.

"Is... goed," mompelt hij voorzichtig terwijl hij de juiste woorden probeert te kiezen. Volgens mij probeert hij mij duidelijk te maken dat ik het gewoon kan zeggen.

Ik zucht en kijk naar mijn de grond.

"Het... het was mijn vader..." mompel ik zachtjes. "Hij gaf me een klap in mijn gezicht toen ik tegen hem begon te schreeuwen over... over..."

"Over... wat?" hoor ik Joost voorzichtig vragen.

Ik slik en probeer de woorden bij elkaar te zoeken. Het volgende moment voel ik iemands hand over mijn rug glijden en krijg ik opnieuw een zacht kneepje in mijn hand. Ik voel hoe een warm gevoel door mijn lichaam glijdt.

Waarschijnlijk zenuwen of zoiets...

"Jer," klinkt Joosts stem opnieuw, nu dringender.

Ik zucht en kijk hem aan. "Over het feit dat hij Link had gekozen om mij te straffen," zeg ik snel.

Ik zie hoe Joosts ogen zich verwijden terwijl hij mij geschrokken aankijkt. Mijn ogen glijden naar Link die stil ligt mee te luisteren. Wanneer onze blikken kruisen blijf ik hem aankijken. Hij lijkt het nog niet te snappen.

"Link had helemaal niks verkeerds gedaan," probeer ik uit te leggen, "Mijn vader heeft hem alleen gebruikt om mij een les te leren..." ...en zal dat blijven doen...

"Wat...?!"

-
Yay knuffels 🤗
Het voelt zo raar om nu 'Harm' te zeggen in plaats van 'de jongen' 😂
Enjoy the day :D