De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 5 }~

Voor me ligt... een jongen...?

Het ding dat ik uit het water heb gehaald, het is een jongen!

Hij heeft blond-achtig haar en oude, gescheurde kleren aan. Zijn ogen zijn gesloten en hij ligt stil.

Te stil...

Ik kruip naar de jongen toe en pak zijn pols. Ik voel amper een hartslag...

"Haal de lijfarts!" commandeer ik een van de wachters snel (A/N - lijfarts is de geneesheer van een vorst). Deze rent vlug weg en komt even later terug met Don, de oude maar wijze lijfarts. Ondertussen hebben ik en de anderen ervoor gezorgd dat de jongen op zijn rug kwam te liggen. Nog steeds heeft hij niet bewogen.

"Wat is dit dan? Waar komt hij vandaan?" vraagt Don verbaasd wanneer hij bij ons aankomt. "Geen idee..." zeg ik eerlijk. Bezorgd kijk ik naar de jongen.

"Maar kunt u hem helpen?"

"Dat weet ik niet zo zeker mijn prins," zucht de dokter terwijl hij een wenkbrauw optrekt. Hij pakt de jongen zijn pols en voelt even.

"Zorgwekkende lage hartslag..." mompelt hij na een tijdje tegen zichzelf. Vervolgens houdt hij zijn hand onder de jongen zijn neus. "Haalt moeilijk adem..." mompelt hij verder. Vragend kijk ik hem aan.

"Hij heeft waarschijnlijk te weinig zuurstof gehad en een te grote hoeveelheid water binnen gekregen, met grote kans zit het zelfs in zijn longen..." concludeert hij. Wat zit hij nou wijs te doen? Hiermee kom je niet veel verder...!

"HELP HEM DAN!" roep ik angstig terwijl ik naar de jongen kijk.

"Juist ja."

Don knikt en begint met 2 handen op een bepaald ritme op de jongen zijn borst te drukken terwijl hij allemaal cijfers mompelt. De jongen lijkt er niet op te reageren en blijft stil liggen. Wanneer Don mond-op-mondbeademing wilt geven kijk ik snel weg. Ja... ik ben zwak...

Na wat lijkt een eeuwigheid geduurd te hebben hoor ik achter mij iemand naar adem happen. Ik kijk om en zie de jongen op zijn buik rollen waarna hij een lading water op begint te hoesten. Als zowat alles eruit is blijft hij vermoeid liggen.

Voorzichtig legt Don een hand op zijn rug. Meteen schrikt de jongen op en komt overeind. "Blijf liggen," probeert Don nog te zeggen. Maar de jongen lijkt niet te luisteren en kruipt zo snel als hij kan achteruit, weg van ons.

Hij haalt moeilijk adem en kijkt ons met grote ogen aan. Angst is af te lezen ik zijn ogen en hij trilt over zijn hele lichaam.

Onzeker wat te doen kijkt de arts naar mij. Ik gebaar voorzichtig dat hij achteruit moet gaan. Don wilt opstaan, maar zodra hij beweegt kruipt de jongen nog verder weg.

"Jer..." hoor ik Joost achter me fluisteren, "wat-"

Ik steek mijn hand op en onderbreek hem. Ik gebaar dat iedereen stil moet zijn en richt me weer op de jongen.

Met angstige ogen volgt hij elke beweging die ik maak. Voorzichtig probeer ik wat dichterbij te komen. Wanneer ik merk dat hij nog verder weg wilt kruipen blijf ik stil zitten. Ik ben nog zeker 3 meter van hem verwijdert...

"Stttt... rustig maar..." probeer ik hem zachtjes gerust te stellen. Zijn ademhaling is nog steeds onregelmatig en zo nu en dan moet hij nog hoesten. Die arme jongen toch...

Na een tijdje probeer ik nog wat dichterbij te komen. Gespannen, alsof hij elk moment weg wil rennen, blijft hij mij aanstaren. "Ik doe je niks... belooft..." fluister ik zachtjes. Hij kijkt me even bang aan, maar laat me nu wel dichterbij komen. Geen moment verliest hij me uit het oog.

Trillend steekt hij zijn hand op wanneer ik nog maar een meter van hem verwijdert ben. Weer blijf ik zitten. Zo schiet ik ook niks op... Ik negeer het verder maar en probeer wat anders. "Hoe heet je?" vraag ik zo vriendelijk mogelijk. Hij kijkt me even raar aan en schudt zijn hoofd. Hij ademt nog steeds veel te snel...

"Heb je... pijn?" vraag ik dan voorzichtig. Hij knikt stil.

"Wil je dat wij je helpen?" vraag ik vervolgens. Weer krijg ik die rare blik waarna hij weer met zijn hoofd schudt. Onzeker draai ik me naar Link en Joost. Verbaasd zitten zij naar de jongen te staren. Als we niet in deze situatie zaten had ik waarschijnlijk moeten lachen om hun gezicht.

Link merkt dat ik naar hun kijk. "Probeer nog wat dichterbij te komen," fluistert hij vervolgens. Ik doe wat hij zegt en schuif nog wat dichterbij. De jongen lijkt alleen maar banger te worden. Dit gaat mis...

-
Wowwwwww niet spannende cliffhanger aanwezig...!
Geniet van je leven :D
Doei.