De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 35 }~

Ik hoop dat alles nog goed met jullie gaat in deze rare tijden :)
Stay strong ❤️

-

Pov Harm

~

"Laat maar zien," hoor ik de zware stem voor me spreken. Ik weet niet wat hij zegt, maar als een hand in mijn nek mij hardhandig naar voren begint te duwen gok ik dat het over mij gaat. Ik doe wat 'de hand' zegt en begin moeizaam naar voren te lopen.

De weg hierheen was zeker geen pretje. Door de muffe zak op mijn hoofd kon (en kan) ik niks zien, wat er alleen maar toe leidde dat ik om de zoveel tijd wist te struikelen en op de grond belandde. Bijna iedere keer begonnen de mannen te lachen, en zelfs toen ik bleef liggen sleurden ze me gewoon weer overeind.

Ik denk dat ze soms gewoon expres aan het touw trokken, alleen maar zodat ze mij konden zien vallen...

Mijn armen begonnen ergens halverwege al te zeuren, en het duurde niet lang voor ook mijn voeten begonnen te protesteren. Het touw om mijn polsen was allang in mijn huid gaan snijden, maar het loskrijgen lukte ook niet. Hoeveel pogingen ik ook deed.

En nu ben ik hier. Volgens mij in het kasteel, en als ik niet uitkijk zometeen in de kerkers. Ik voel mijn maag tijdens het lopen nog meer wilde toeren maken van de honger en wordt er alleen maar misselijker van dan ik al was. Het liefst zou ik nu gewoon willen gaan liggen en slapen. Hoeveel ik wel niet over heb voor een beetje rust...

Die rust kan ik wel vergeten, want het volgende moment voel ik hoe de vingers om mijn nek zich in mijn vlees duwen. Ik wordt naar de grond gewerkt en uitgeput laat ik me op mijn knieën op de grond vallen.

Wanneer de hand wordt weggehaald haal ik even opgelucht adem, totdat ik wordt verblind door een fel licht.

De zak moet van mijn hoofd gehaald zijn....

Ik knijp mijn ogen meteen dicht en zou het liefst een hand voor mijn ogen willen houden. Maar goed, dat kan ik wel vergeten...

Verwoed knipper ik met mijn ogen en probeer zo snel mogelijk aan het licht te wennen.

Pijnlijke flitsen schieten door mijn hoofd, vergezeld met kleurrijke vlekjes die voor mijn zicht dansen. Maar eindelijk kan ik een beetje om mij heen kijken.

Vrijwel meteen vallen mijn ogen op de man voor me. Met een verveelde, maar toch kille blik die mij de rillingen geeft staart hij mij aan, terwijl hij onderuit gezakt zit in een of andere grote stoel. Ik kan zijn blik niet lezen en zijn ogen zeggen mij ook niks.. behalve dat ik bang voor hem moet zijn.

Wanneer ik de kroon op zijn hoofd zie voel ik alle moed die ik nog had de grond in zakken.

Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik snel naar beneden kijk en me onbewust zo klein mogelijk probeer te maken.

Als er één iemand is die het druïde volk, waar ik onderdeel van ben, het meeste haat, is het deze man wel.

Koning Malino...

Hij is de reden dat mijn ouders, Jeroen, en alle andere mensen die ik liefhad nu dood zijn... Ik zou boos op hem moeten zijn, maar deze man hoeft maar één keer met zijn vingers te knippen en ik ben er geweest... letterlijk...

"We vonden hem in het bos, Uwe Majesteit," Ik schrik als ik de stem achter me hoor spreken. "Toen we op de terugweg waren sprong hij uit het niet tevoorschijn en viel een van mijn mannen aan."

De man voor me - de koning - mompelt iets en dan begint er een of ander gesprek. Ik doe mijn best om te begrijpen wat er gezegd wordt, maar het heeft geen nut. Ze praten te snel en er zijn teveel woorden die ik niet ken...

Stil blijf ik dus maar op mijn plek zitten. Ik voel me zeker niet ontspannen, maar het kleine beetje aan rust dat ik nu heb kan ik niet laten liggen. Als de pijn maar niet zo erg was...

Opeens voel ik een hand in mijn haar grijpen en wordt mijn hoofd naar achteren getrokken. Nog meer pijn giert door mijn lichaam. Ik druk mijn tanden op elkaar en voel de tranen achter mijn ogen branden. Ik mijn ooghoeken zie ik de man die mij vast heeft wilde gebaren in mijn richting maken terwijl de koning mij met een twijfelende blik bekijkt.

Koning Malino lijkt iets te zeggen en bijna direct wordt de grip in mijn haar nog steviger. De man die mij vast heeft begint op verontwaardigde toon dingen te roepen en nog wildere gebaren te maken. Terwijl de tranen nu over mijn wangen stromen probeer ik te worstelen om uit zijn greep te komen, maar het heeft weinig succes. Ik sta op het punt om het maar gewoon op te geven en toe te laten als ik een nieuwe stem hoor roepen.

"Laat die jongen los!"

De stem trekt mijn aandacht. Hij klinkt jonger dan de andere stemmen die ik de afgelopen dag heb gehoord, maar ook dringend en gezaghebbend. De man die mij vast heeft stopt meteen met dingen roepen en ik voel zijn grip wat versoepelen. Niet lang daarna komt er een jongen mijn gezichtsveld inlopen. Hij heeft lichtblond haar en is net gekleed.

Terwijl hij voor mij neer hurkt kijkt hij mij even onderzoekend aan voor hij streng naar de man naast mij kijkt. Ik hoor een zucht en wordt eindelijk losgelaten. Opgelucht laat ik mijn hoofd zakken en probeer mijn rust terug te vinden. Mijn hart klopt nog steeds als een malle en mijn hoofdpijn is hier niet beter op geworden. Laat staan de misselijkheid...

Toch voel ik dankbaarheid voor deze jongen. Ik weet niet wie hij is, maar hij is de eerste vandaag die mij soort van probeert te helpen. 

-
Koning Malino
Jap
Idk waarom 😂
Maar lang leve memories 😌
Enjoy the day :D