De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 54 }~

"Da-dat was vandaag?!"

Link knikt enkel. De grijns is van zijn gezicht verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een bezorgde uitdrukking. Ik weet dat we aan hetzelfde denken. De woorden van mijn vader...

...De eerstvolgende keer dat jij ongehoorzaam bent, niet doet wat ik zeg, of ook maar een greintje disrespect toont...

...De eerstvolgende keer zal ik ook voor Link kiezen. En de keer daarna, en de keer daarna, en de keer daarna. Maar dat niet alleen...

...Voor iedere fout die jij begaat, hoe klein die ook is, komen er 5 slagen bij. Iedere keer, opnieuw en opnieuw. Net zolang tot jij je les leert...

De woorden schieten door mijn hoofd en ik voel de paniek en angst die ik op dat moment voelde weer naar boven komen. Toch probeer ik het nog weg te drukken. Op dit moment kan ik daar niet over nadenken.

Niet nadenken over wat er kan gebeuren als ik iets fout doe, niet nadenken over alle dingen die ik fout kan doen, niet nadenken over hoe ik die dingen fout kan laten gaan, niet...

Het werkt niet. Natuurlijk werkt het niet. Waarom zou het werken om na te gaan denken over welke dingen ik niet na moet gaan denken...?

Wat?

Ik probeer rustig te blijven, maar merk toch dat mijn handen al aan het trillen zijn. Ik moet iets gaan doen, me ergens mee bezig houden.

"Ik- eh, ik- ik moet me klaar gaan maken... denk ik," mompel ik. Ik kijk nog een keer op naar Link voor ik me resoluut omdraai en terugloop naar mijn kamer. De zorgen waren bij hem zeker niet te missen. Iets wat niet meer dan logisch is. Hij is tenslotte degene die overal voor moet boeten...

Ik haat het.

De gedachten aan de vorige keer komen terug, net als ik mijn kamer binnenstap. Een rilling loopt over mijn rug terwijl Link's schreeuwen mijn oren weer vullen.

Ik had zo gehoopt deze herinneringen niet meer mee te hoeven maken.

Ik voel mijn handen klam worden en heb het gevoel alsof ik sta te trillen op mijn benen. Ik stop met lopen en knijp mijn ogen dicht. Met mislukte pogingen probeer ik het misselijkmakende gevoel dat op dit moment aanwezig is weg te drukken, maar ik wordt enkel verwelkomd door herinneringen aan Link's wonden.

De pijn die duidelijk van zijn gezicht af te lezen was, de gebroken staat waarin zijn lichaam verkeerde, hoe we hem maar niet wakker konden krijgen... beeld na beeld volgen elkaar op...

Vreselijke herinneringen.

Link verdiende dit niet... Alles behalve dit...

Ik dwing mijn ogen zich te openen. Als het eindelijk lukt zie ik Harm voor me staan. Alle angst die hij net nog voelde lijkt verdwenen te zijn. Ik voel hoe hij mijn hand vastpakt en er zachtjes in knijpt.

Onder zijn bezorgde blik lukt het mij eindelijk om iets kalmer te worden. Harm lijkt het te merken en glimlacht zachtjes naar me.

"Komt goed," zegt hij op zekere toon. Ik kan de glimlach die even op mijn gezicht komt niet onderdrukken. Komt goed, dat is precies hetgeen dat hij een tijd geleden tegen mij zei, vlak nadat ik naar mijn vader was geweest en de situatie - soort van - aan Joost en Link had uitgelegd. Zij wilden mij daarna niet meer zien - wat ik ook wel snap...- maar gelukkig was Harm er toen voor me.

"Komt goed," herhaal ik zijn woorden met een klein glimlachje, ook al klinkt mijn stem een stuk onzekerder.

"Ehm- Jer...?" Ik kijk op van waar ik naar Harm aan het kijken was en zie dat Link me gevolgd is. Nerveus staat hij bij de deur, maar ik kan aan hem zien dat ook hij eerder angst voelt. Ik kijk nog even naar Harm voor ik zijn hand loslaat en naar Link toe loop. Ik moet er nu voor zorgen dat hij veilig is.