De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 11 }~

Het maakt me blij hem zo te zien...

Ik voel iets tegen mijn hand en het volgende moment zit mijn hand in de zijne. Ik glimlach stilletjes en verstrengel onze vingers. Zachtjes knijp ik in zijn hand. Het is een beetje onze manier van communiceren geworden aangezien hij niet praat en onze taal niet lijkt te begrijpen. Telkens als hij bang wordt pakt hij mijn hand en als ik hem gerust wil stellen pak ik de zijne. Het is het enige contact waar hij niet meteen bang van wordt en hem maakt hem nog rustiger ook.

Hij heeft mijn hand pas een paar keer losgelaten sinds we buiten zijn. Zodra er geluiden zijn, mensen naderen of onbekende dingen zijn pakt hij mijn hand weer vast.

Net als nu. 

We zijn bij de stallen aangekomen en er zijn allemaal geluiden van dieren te horen. Ik weet zeker dat Joost vandaag niet werkt, dat doet hij nooit als hij de avond tevoren uit is gegaan, en als het goed is is zijn vader, de stalmeester, bij de weilanden. Ik kan dus rustig mijn gang gaan zonder bang te zijn ontdekt te worden.

Langzaam begeleid ik hem mee naar de paarden. Zodra we ze in het oog krijgen stopt hij meteen met lopen. Hij blijft staan waar hij staat en kijkt bang naar de best wel grote dieren. Ik geef een kneepje in zijn hand en probeer hem zachtjes mee te trekken maar hij lijkt niet te willen. Angstig blijft hij staan. Wanneer hij zijn hoofd schud en zelfs een paar stappen terug begint te zetten loop ik snel de andere kant op. Weg bij de paarden. Als ze eenmaal niet meer te zien zijn lijkt hij zich wat meer te ontspannen, ook zijn grip om mijn hand wordt gelukkig wat losser.

Ik zucht, blijf staan en draai me naar hem om. Ik kijk in zijn ogen en knijp hem weer zachtjes in zijn hand terwijl ik hem probeer duidelijk te maken dat het me spijt. Zou hij me begrijpen? Ik hoop het...

Weer zie ik die blik in zijn ogen. Die nadenkende, stille blik. Volgens mij begrijpt hij me wel... Ik snap echt niks van deze jongen...

Opeens worden we ruw verstoord door geblaf. De jongen knijpt mijn hand bijna fijn en kijkt angstig om zich heen, niet wetende waar het geluid vandaan komt. Ik daarentegen probeer de pijn in mijn hand te negeren en fluit op mijn vingers. Ik merk dat de jongen nu mij aankijkt, maar in plaats van hem gerust te stellen focus ik mij op de hond die blaffend aan komt rennen.

"Pascal. Rustig." zeg ik streng. Meteen stopt hij met blaffen en gaat rustiger lopen.

"Zit." gebied ik hem op dezelfde toon. Braaf doet Pascal wat ik hem zeg en gaat zitten op zo'n 2 meter afstand van ons verwijdert.

Dan richt ik me weer op de jongen. Hij kijkt angstig maar toch onder de indruk. Ik kijk van de jongen naar Pascal en weer terug. Misschien dat dit wel zou kunnen werken...

Langzaam begin ik naar de hond toe te lopen. Meteen kijkt de jongen mij bang aan. Ik knijp in zijn hand en glimlach bemoedigend. Dit moet lukken... Even kijkt hij achterdochtig naar de hond, dan weer naar mij. Zonder zijn ogen ook maar één seconde van Pascal af te houden begint hij langzaam achter mij aan te lopen.

Eenmaal bij Pascal steek ik mijn hand uit en laat zien hoe hij mijn hand snuffelt. Ik glimlach naar de jongen en probeer hem over te halen hetzelfde te doen. Hij kijkt mij nog even onzeker aan en steekt dan ook, heel langzaam, zijn trillende rechterhand uit. Pascal, die "braaf" is als altijd, begint enthousiast aan zijn hand te snuffelen. Ik kijk even naar de jongen en zie een blije glimlach op zijn gezicht ontstaan. Als Pascal klaar is met snuffelen geeft hij de jongen een lik over zijn hand. Meteen trekt hij zijn hand terug. Ik zucht en knijp even in zijn hand. Angstig kijkt hij mij aan. Ik glimlach en steek mijn hand weer uit naar de hond. Pascal begint weer aan mijn hand te snuffelen en geeft daarna weer een lik. Ik laat zien dat het niets engs is en aai Pascal even over zijn kop.

Weer steekt de jongen zijn hand uit. Hij lijkt weer te schrikken als de hond zijn hand opnieuw likt, maar trekt hem deze keer niet terug. Ik plaats daarvan verplaatst hij zijn hand naar Pascals hoofd en begint hem te aaien. Pascal sluit tevreden zijn ogen en laat zijn tong naar buiten hangen.

De jongen draait zich om naar mij en ik moet lachen als ik de trotse grijns op zijn gezicht zie. Hij laat mijn hand los, gaat op zijn knieën voor de hond zitten en begint hem nu met beide handen te aaien. Het gaat nog wat onhandig, maar dat lijkt Pascal niet uit te maken.

"Jerrie," hoor ik hem met een schorre stem zeggen terwijl hij naar mij kijkt en met zijn vinger naar mij wijst. Ik knik en glimlach om de manier waarop hij mijn "naam" uitspreekt. Dan wijst hij naar de hond en kijkt mij vragend aan. "Pascal," zeg ik met een glimlach. Meteen kijkt Pascal op wat mij doet lachen. "Pakkal?" probeert de jongen onzeker. Ik schud mijn hoofd,

"Pas-cal," herhaal ik de honds naam op dezelfde manier als ik bij mijn naam deed. "Pascal," hoor ik hem vervolgens zeggen. Ik glimlach blij en knik. De jongen glimlacht blij terug en begint dan de hond weer te aaien.

Het is zo schattig om te zien hoe blij hij wordt van de kleinste dingen. Hij is net een klein kind, ook al lijkt hij mijn leeftijd te hebben. Ook ben ik echt blij dat hij mij steeds meer begint te vertrouwen. Hij is minder bang als ik bij hem ben en durft steeds meer dingen als ik hem aanmoedig. Het is trouwens niet dat ik het echt erg vind om zijn hand vast te houden, maar ik weet gewoon dat het op een gegeven moment op gaat het vallen.

Alleen... Ik wou dat ik zijn naam wist, dat zou dingen zoveel makkelijker maken...

-
Yey
Ofz
😅
<3