De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 61 }~

Ik heb lang niet meer geüpload
Te lang niet meer XD
But hey nieuw deeltje
Enjoy :)
-

Bedankt Joost...

"Jerrie..."

"Jerrie...?"

Ik voel iets tegen mijn schouder aanduwen, "Jerrie." Wat... Ik mompel iets en open vermoeid mijn ogen.

"Hm- wat?" vraag ik verward terwijl ik in mijn ogen wrijf. Gapend ga ik wat rechtop zitten en kijk suf om me heen. Mijn ogen vallen op de houten tafel onder me. Geweldig. Ik moet hier gisteren in slaap zijn gevallen. Ik wrijf mijn hand door mijn haar probeer een nieuwe gaap te onderdrukken.

Helaas wordt mijn aandacht al snel getrokken door de kleding die ik aanheb. Dezelfde als gisteren, dezelfde als tijdens de Bijeenkomst. Dat was ook zo... Mijn vingers beginnen met de zoom van de mouw te spelen en het duurt niet lang voor de momenten van gisteravond terug in mijn gedachten komen. Vrolijk rondzwevend terwijl ze mij steeds verder naar beneden trekken.

...Je hebt spijt van de fouten die je maakt, medelijden met de mensen - je vrienden - die eronder lijden, maar je leert er niks van...

...Mijn leven ligt letterlijk in jouw handen, en jij loopt te dagdromen!...

...Het enige dat ik van je vraag is dat je er iets van leert...

...Hij heeft één taak Joost... Eentje maar... En dat is dat hij zich gedraagt als de Prins die hij [verdomme] is! Zo moeilijk is dat toch niet?!...

...Hij moet gewoon gaan begrijpen dat hij geen fouten meer kan maken!...

Ik voel een hand op mijn schouder rusten en draai me snel om. Harm staat achter me. Met zijn hand op mijn schouder houdt hij me vast terwijl zijn ogen bezorgd in de mijne kijken, zoekende naar iets van een emotie. Ik slik en keer snel mijn blik weg. Ik weet dat verdriet het enige zal zijn wat hij in mijn ogen zal vinden. Verdriet, teleurstelling en spijt. Ik heb zoveel spijt. Wat als ik gewoon beter naar mijn vader had geluisterd, me beter als een Prins had gedragen of had geluisterd toen Link mij duidelijk probeerde te maken wat ik verkeerd deed. Alles zou dan anders zijn geweest.

...Je leert maar niet Jeremy...

En gelijk heeft hij. Ik leer maar niet. Ik doe het nog steeds verkeerd. Ik ben niet verandert, maar dat moet ik wel.

Ik moet me als een Prins gaan gedragen.

Prins Jeremy Frieser.

"Jer...?" hoor ik Harm onzeker vragen - 'Jer', dat is iets nieuws... Wat is wegenwetten met Jerrie? Ik wordt uit mijn gedachten geschud. Snel wil ik met mijn hand over mijn gezicht gaan om zo de traansporen van gisteravond - en vandaag - weg te vegen. Maar nog voor ik de kans krijg om ze allemaal te laten verdwijnen voel ik Harms zachte hand tegen mijn kaak aankomen. Een warme tinteling schiet door mijn lichaam. Kippenvel ontstaat op mijn armen. Zijn hand geleidt mijn hoofd en uiteindelijk moet ik hem wel aan kijken - niet dat ik iets doe om het tegen te vechten. Ik zucht en richt mijn ogen dus uiteindelijk toch op Harm. De bezorgde blik in zijn ogen is nog steeds aanwezig, dan wel niet dieper, en het feit dat dat door mij komt maakt dat ik me nog schuldiger voel dan ik al deed.

In een poging om zijn bezorgdheid te laten verdwijnen zet ik snel een glimlach op. Ik trek mijn mondhoeken omhoog en probeer het zo overtuigend mogelijk te laten lijken. Helaas lijkt dit juist averechts te werken - wat ook wel te verwachten viel. Harms bezorgde blik verandert in een blik van medelijden en het volgende moment voel ik zijn armen om mij heen. Ik zucht en laat de geforceerde glimlach van mijn gezicht verdwijnen, natuurlijk werkte het niet. Ik leun mijn hoofd tegen Harms schouder aan en sluit mijn ogen in een poging te kunnen genieten van zijn genegenheid.

Uiteindelijk - tot mijn lichte teleurstelling - laat Harm mij weer los. Ik doe een poging om zijn aandacht te trekken, "Ha-", maar wordt afgekapt als hij hand over mijn mond legt. Verrast door deze actie kijk ik hem aan. Hij glimlacht zachtjes naar me en pakt met zijn andere hand mijn hand vast.

"Praat," zegt Harm simpel als hij me eenmaal heeft meegesleurd naar het bed, me naast zich heeft neergezet en zijn hand van mijn mond verwijdert heeft. Even kijk ik hem onzeker aan. Ik weet dat hij erg vooruit is gegaan met het kunnen begrijpen en spreken van de taal, maar ik heb geen idee of hij alles wat ik te zeggen heb gaat begrijpen. Harm lijkt mijn blik te begrijpen en grinnikt even - hij grinnikt.

"Praten helpt," merkt hij vervolgens op terwijl hij een beetje bijdraait om mij zo aan te kunnen kijken. Ik zucht en knik. Ik weet dat hij gelijk heeft. Toch blijf ik twijfelen over wat ik moet zeggen, hoe ik het moet zeggen. Ik kijk naar de vloer voor me en voel dan hoe Harms hand de mijne vastpakt. Zijn vingers verstrengelen zich met de mijne en hij geeft een zacht kneepje alsof hij me aan wilt moedigen. Ik glimlach als ik moet denken aan alle keren dat ik dit bij hem deed. Het hielp hem toen, net als het mij nu helpt.

"Het is Link... We eh- we hadden een - soort van - ruzie..." begin ik na een tijdje zachtjes als ik even diep adem heb gehaald. Meteen schieten mijn ogen naar Harm, maar hij lijkt nog altijd even belangstellend te zijn. Hij knikt om me aan te sporen en met een klein, dankbaar, glimlachje ga ik verder.

~*~

"...en toen hoorde ik hem dus 'praten' met Joost op de gang, over mij. En- en Joost probeerde mij te verdedigen, maar de dingen die Link zei klopten gewoon en..." Ik leun voorover en verberg mijn gezicht in mijn handen, "Hij blijft gelijk hebben, natuurlijk, maar... het doet gewoon pijn..." fluister ik zachtjes met een brok in mijn keel, "Ik wou gewoon dat ik het niet iedere keer verpestte." Ik voel mijn ogen vochtig worden en laat mijn schouders hangen.

Nadat er een paar seconden niks gezegd is voel ik Harms hand weer op mijn schouder. Ik kijk op uit mijn handen, laat mijn kin erop leunen en kijk zijn kant uit. Ik zie medelijden in zijn blik en ergens een zachte vorm van wat lijkt op ongenoegen. Ik hoop dat het niet richting mij is.

"Link misschien gelijk hebben," mompelt hij zachtjes terwijl hij overduidelijk zijn best doet om de goede woorden te vinden, "Maar hij het niet zo hoeven brengen." Verbaasd kijk ik hem aan. Misschien begrijpt hij toch meer dan ik verwacht had.

"Hij jou pijn doen terwijl hij jouw vriend zijn... klopt niet," zegt hij voorzichtig en laat zijn hand over mijn schouder glijden. Ik glimlach triest naar hem. Zijn hand verplaatst zich omhoog en met een voorzichtige beweging veegt hij de kleine tranen bij mijn ogen weg. Hij trekt zijn hand weer terug waarna hij met zijn wijsvinger in mijn wang begint te prikken.

"Lach," glimlacht hij en prikt nog een paar keer in mijn wang voor hij mijn mondhoek omhoog duwt. Ik kan het niet laten en een kleine gniffel verlaat mijn mond. Harms glimlach verandert in een trotse grijns en het duurt niet voor ik mijn armen om zijn nek heen heb geslagen en hem in een knuffel heb getrokken.

"Bedankt Harm," fluister ik na een tijdje terwijl ik tegen zijn schouder aan glimlach, "Bedankt dat je er bent." Ik ben gewoon zo dankbaar dat ik hem in mijn leven heb. Hij luistert naar me, is er voor me als ik hem nodig heb - en zelfs als ik hem niet nodig heb, hij weet me altijd wel aan het lachen te maken en als ik bij hem ben voel ik me gewoon zoveel gelukkiger. Hij maakt me gelukkig.

Met die gedachte nog steeds in mijn hoofd draai ik mijn gezicht naar hem toe. Ik druk mijn lippen tegen zijn wang aan en-

En natuurlijk moet op dat moment de deur open gaan.

-
:)))
Not much happened maar ye het is meer een tussen hoofdstuk denk ik?
🌻
Stay save and enjoy the day :D