De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 20 }~

"Sorry Joost, niet nu."

Zo snel ik als ik nog kan ren ik verder. Of eigenlijk terug. Ik heb geen idee waar ik moet zoeken en maak me alleen maar zorgen. Joost kwam ik tegen in het dorp en daar is hij dus niet. Maar waar dan wel...?

Ik wil net naar de poort toe rennen als ik 5 wachters zie staan. Normaliter staan er maar 2 dus die moet een actie van mijn vader zijn.

Ik vloek binnensmonds als ik hijgend tot stilstand kom. Ik weet dat er nog een ingang is, bij de stallen, misschien dat ik die kan nemen. Dan kan ik meteen daar zoeken.

Rustig loop ik richting de stallen. Ik heb geen zin meer om te rennen. Mijn benen doen zeer en ik heb gewoon geen energie meer.

Ik staar naar mijn voeten en sjok vermoeid verder. Bijna automatisch dwalen mijn gedachten weer af naar de jongen. Ik weet niet hoe het komt, maar hij blijft mijn gedachten overnemen. Constant. Zijn kleine glimlachjes, zijn stralende ogen... Ik had nooit gedacht dat ik zijn starende ogen zou kunnen missen, maar toch is het zo... Ik mis hem en ik had hem nooit alleen moeten laten. Stom.

Ik zucht en kijk op van mijn voeten. Ik ben al bijna bij de stallen. Ik hoor de geluiden van de paarden al dus het is niet ver meer.

~*~

Aangekomen kijk ik snel rond. Ik loop van stal naar stal ook al weet ik dat hij hier nooit zou zitten, zijn angst voor de paarden is te groot.

Ik merk dat ik wanhopiger begin te worden naarmate de stallen opraken. Ik kan hem maar niet vinden en dit is de laatste plek waar ik nog zou kunnen zoeken. Natuurlijk heb je ook het kasteel en het hele land eromheen nog, maar...

...alsjeblieft laat hem daar niet zitten...

Aangekomen bij de laatste stal kan ik niets anders doen dan met tranen in mijn ogen naar binnen staren. Hij zit er niet...

Ik laat me zakken op een hooibaal en steun met mijn ellebogen op mijn knieën.
Mijn gezicht leg ik in mijn handen. Ik knijp mijn ogen dicht en bijt 'zachtjes' op mijn onderlip. Met alle macht probeer ik me niet over te geven aan het gevoel van leegte.

Na een tijdje haal mijn handen weg en ben niet verbaasd als ik de smaak van bloed in mijn mond proef. Kan er ook nog wel bij... Ik kreun verslagen en laat de tranen gaan. Ik voel hoe ze langzaam naar beneden glijden en kan het niet in me opbrengen om ook maar iets te doen om ze te stoppen.

Ik kan het niet...

Het enige wat ik nu wil is hem vinden en-

En bij hem zijn.

Hij praat niet en is alleen maar bang, maar alsnog. Iets in mij wil niets liever dan zijn aanwezigheid voelen en ik kan het gevoel maar niet thuisbrengen...

Nooit gedacht dat ik zo goed bevriend kon raken met iemand. Zelfs met Joost en Link heb ik me nog nooit zo gevoeld.

Kon ik hem maar vinden.

~*~

Ik weet niet hoelang ik hier al zit, maar als ik een nieuw geluid hoor heb ik niet eens de energie om op te kijken.

Ik ben de prins. Als dit ding mij durft te storen kan ik hem met een knip in mijn vingers op laten sluiten.

Denk ik.

Dat kan ik toch?

Wat moet ik anders als prins.

Het geluid komt dichterbij maar gaat wel steeds langzamer. Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt als ik opeens niks meer hoor. Of het staat stil of het is in de lucht opgegaan.

Ik heb wel eens verhalen gehoord over geesten die-

Niet het moment.

Ik voel iets tegen mijn been aan drukken en haal voorzichtig mijn handen weg. Ik kijk voor me op de grond en zie het ene ding dat ik niet had verwacht.

Zijn onschuldige oogjes kijken naar mij omhoog terwijl hij zijn kop schuin houdt en zijn tong uit zijn bek laat hangen.

"Pascal," fluister ik zachtjes met een schorre stem. Ik glimlach door mijn tranen heen en laat me voor hem op mijn knieën zakken. Bijna meteen begint hij mijn gezicht te likken wat ervoor zorgt dat ik moet lachen. Ik duw hem voorzichtig wat naar achter en druk mijn gezicht in zijn vacht.

Ik probeer mijn tranen weg te vegen terwijl ik de hond wat dichter tegen me aan druk. Hij begint te keffen en onrustig met zijn staart te bewegen dus kan ik niks anders doen dan hem loslaten. Rustig gaat hij voor me zitten en blijft me aankijken met zijn schattige hondenoogjes. Ik glimlach zachtjes en breng mijn hand omhoog om hem te aaien.

"Pakkal?"

-
Pakkel? 👀

~*~

20ste hoofdstuk al 😱
Nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden 😅
Bedankt voor alle leuke comments enz 🥺 it really motivates me 😅

~*~

Stay save people ✌🏻😌❤️