De Prins en de Kikker ~ YouTube Fanfiction ~ ON HOLD

~{ 45 }~

Ik wil niet dood...

Ik stop met lopen en blijf stilstaan. Ik begin aan de touwen om mijn polsen te trekken en probeer achteruit te lopen. Weg van de man en weg van mijn lot. Ik wil mijn lot ontlopen.

Ik wil niet dood.

Ik raak nog meer in paniek als ik voel hoe de bewakers naast me me naar voren beginnen te duwen. Wild begin ik met mijn hoofd te schudden.

Ik wil niet dood.

Blinde paniek stroomt door mijn lichaam. Dat, en vastberadenheid. Ik probeer de paniek weg te drukken en mijn hartkloppingen te negeren. Zo hard ik kan geef ik een ruk aan de touwen. Ik voel iets knappen en mijn armen vliegen los. Zonder verder na te denken draai ik me om. Ik zie de geschrokken gezichten van de bewakers maar let er verder niet op. Zo snel ik kan begin ik te rennen.

Ik ben nog maar net de laatste bewaker voorbij als ik achter me geschreeuw hoor. Ik probeer nog sneller te rennen. Als ze me te pakken krijgen kan ik het zeker weten vergeten.

Maar het maakt niet uit hoe hard ik ren, de voetstappen blijven me achtervolgen en het lijken er steeds meer te worden.

"GRIJP HEM DAN STELLETJE IDIOTEN" Ik herken de stem van Prins Evert en voel nog meer angst in me naar boven komen.

~

Ik ben er geweest.

Ik ren door het bos terwijl die woorden zich maar in mijn hoofd blijven herhalen.

Ik ben er geweest.

Alweer.

Ik voel me uitgeput en moe. Mijn hart gaat als een wilde tekeer en de adrenaline van de paniek is het enige wat mij op dit moment nog staande houdt.

Nog steeds hoor ik de mannen achter mij dingen roepen. Dat is wanneer ik de grootste fout van mijn leven maak.

Ik kijk achterom.

Ik kijk achterom en zie een grote groep bewakers en soldaten achter me aanrennen, geleid door niemand minder dan Prins Evert. Het volgende moment voel ik hoe mijn voet ergens achter blijft haken. Ik verlies mijn evenwicht en voor ik het weet kom ik op de grond terecht. Ik rol nog een stuk door door de snelheid die ik had, maar wanneer ik eindelijk stil lig probeer ik snel weer overeind te krabbelen.

Ik weet net mijn handen onder me op de grond te zetten als ik een gewicht bovenop me voel landen. Ik voel hoe iemands knie in mijn rug mij de grond in drukt en hoe een paar handen mijn armen naast mijn lichaam vastgrijpen.

Een schreeuw verlaat mijn mond en zo goed als ik kan probeer ik terug te vechten.

Ik wil niet dood.

Ik weet mijn armen los te krijgen en probeer me om te draaien, iets wat me niet lukt door de persoon die mij op de grond gedrukt houdt. Om me heen hoor ik mannen dingen roepen en het volgende moment worden mijn polsen weer vastgegrepen.

Alles behalve zachtjes worden ze terug op mijn rug getrokken en daar vastgehouden terwijl nog steeds met mijn lichaam probeer te bewegen om me vrij te worstelen.

Ik wil niet dood.

Ik voel een hand op de zijkant van mijn gezicht en kan er niet veel tegen beginnen als ook mijn hoofd naar de grond wordt gedrukt.

Ik kan niks meer.

Tranen waarvan ik niet wist dat ik ze had stromen over mijn wangen terwijl ik vast lig op de grond. Ik ben omringd door bewakers en kan geen kant op. Ik voel me hopeloos, uitgeput en bang. Boven me hoor ik gehijg en dan begint de persoon met een woedende stem commando's te roepen. Een stem die ik natuurlijk herken van prins Evert. Altijd prins Evert...

Ik hoor voetstappen naderen en niet lang daarna hebben ze me opnieuw vastgebonden. Niet alleen mijn polsen deze keer, ook mijn benen zitten vast. Een ongecontroleerde snik verlaat mijn mond als het besef tot me doordringt...

Vluchten is onmogelijk...

Ik wordt omgedraaid en geconfronteerd met de woedende blik van de prins. Ik voel nog meer tranen over mijn wangen stromen en zou het liefst weg willen kijken. Pure razernij is namelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij staat op en roept iets naar iemand. Doordat ik nu op mijn rug lig kan ik nu tenminste goed zien wat er om me heen gebeurt. Er komt een andere bewaker dichterbij die zijn wapen overhandigd aan de prins. Die kijk er even naar en knikt alleen maar.

Wanneer hij weer naar mij kijkt maak ik de connectie. Ik voel mijn ogen groot worden en mijn hartslag, als dat mogelijk is, nog sneller gaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog heb probeer ik me weer los te worstelen.

Ik zie hoe de prins zijn zwaard beter vast pakt en begin nog meer in paniek te raken.

Ik wil niet dood.

Mijn ademhaling en hartslag gaan vreselijk tekeer en het enige wat ik nog voel is angst. Alleen maar angst. Ik heb het gevoel alsof ik ieder moment flauw kan vallen.

De prins heft zijn zwaard en op dat moment voel ik mezelf uitzoomen. Ik kan niet meer. De angst, de spanning, de paniek. Het is teveel.

Dan gebeurt er iets raar.

Een vreemd gevoel neemt in een keer mijn hele lichaam over. Ver weg hoor ik mensen dingen roepen maar ik kan niet meer ontrafelen wat. Ik zie de mensen om me heen steeds groter en groter worden. Of... wordt ik kleiner?

Ik krijg geen tijd om te begrijpen wat er gebeurt. Mijn zicht wordt steeds waziger en het wordt steeds lastiger de reuzen van elkaar te onderscheiden. Donkere vlekken dansen voor mijn ogen en voel hoe mijn lichaam het opgeeft. Dan wordt alles zwart.

~

Mijn ogen schieten in één keer open. Ik zie niks anders als duisternis en wordt gek van alle gedachtes die nu al mijn hoofd binnen dringen.

Is dit hoe ik hier terecht ben gekomen?

Is dat mogelijk?

Waarom was alles opeens zo groot?

Waarom wist ik dit niet meer?

Ik voel mijn hartslag in mijn keel tekeer gaan en weet amper adem te krijgen. Mijn borst gaat ongecontroleerd op en neer.

Ik sta op het punt om in een volledige paniek aanval te raken als ik voel hoe twee sterke armen zich om mij heen wikkelen. Ik krimp ineen van de aanraking, maar kan niks beginnen als ik voel hoe de persoon mij naar zich toetrekt. Ik voel me opgesloten en merk hoe mijn lichaam begint te trillen. Herinneringen aan mijn droom schieten door mijn gedachten en het lukt me niet meer om logisch na te denken.

Tot ik zijn stem hoor.

-
45 al... whoops 😅😇
Enjoy the day :D
🌻