Mert: İn aşağıya
Gelen mesajla ayağa fırlamam bir oldu. Ne saçmalıyordu bu çocuk. Direkt pencereye yöneldim. Olduğum odanın penceresinden ön taraf çok net görünüyordu çünkü ve Mert aşağıdaydı. Nasıl öğrendi ki? Mecburen indim. Tabi gözlerim kızarık bir şekilde. Kafam eğik bir şekilde konuşmaya çalışıyordum.
"S-sen nasıl?"
"Takip ettim"
O an akan gözyaşımı sildim çünkü sinirlenmiştim.
"Takip ettin öyle mi? Zaten ben kimim ki benim sözüm umursansın. Afra kim? Tabi ki her zamanki gibi hiç kimse. "
"Güzelim bıraksaydın da ben sana sinirlenseydim. Sen şimdi böyle ağlarken karşımda nasıl sinirleneceğim?"
"Git Mert"
O ise sımsıkı sarıldı bana.
"Afra neden sakladın ki bunu?"
Cevap vermedim.
"Daha sakladığın çok şey var değil mi? Ben neyse tamam anlarım da Vare o da mı bilmiyor hiçbir şey?"
Hızlıca kendimi çektim.
"Söylemedin değil mi? Burada kaldığımı bilmiyor?"
"Hayır söylemedim ama söylemeyi düşünüyorum"
"Mert hayır bilmesini istemiyorum. Tamam ne yaptın ettin sen öğrendin ama Vare bilmesin lütfen"
"O zaman neden burada olduğunu ve neden bizden sakladığını söyle."
"Seni yanlış tanımışım Mert. Tamam git ne geçecek eline? Hiçbir şey. Bir süre konuşmayalım olur mu?"
Arkamı dönüp gitmişken kolumdan tuttu.
"Afra neden her şeyi bu kadar abartıyorsun? Sadece neden burada kaldığını sordum"
"Farkındaysan bu özel hayata giriyor"
"Sen de farkındaysan biz arkadaşız ve en yakınların biziz yani demem o ki bize anlatmayacaksan kime anlatacaksın?"
"Hiç kimseye. Vare'ye söyleyecek misin?"
"Üzgünüm Afra ama söylemek zorundayım. Ama şunu bil ki sırf senin için. Belki ona anlatırsın diye"
"Ona da anlatmam Mert lütfen söyleme"
"Neden?"
"Çünkü...İstemiyorum işte. Beni burada görmesini istemiyorum"
Elini yüzüme getirdi.
"Bak güzelim. Burada olman bir şey değiştirmez. Ne olacak ki yurtta kalıyorsan? Seni hor mu göreceğiz?"
"Bilmiyorum"
Gerçekten bilmiyordum. Aslında haklıydı yine de korkuyordum.
"Korkma güzelim. Biz ne olursa olsun hep yanında olacağız"
"Hep mi?"
Tekrar dolmuş gözlerimi gözlerine kenetledim.
"Hep."
"Söz mü?"
"Söz güzelim. Koşullar ne olursa olsun her zaman yanında olacağım"
"Vare de olur değil mi?"
O an neden aklımdan sadece Vare geçiyordu bilmiyordum. Büyük ihtimalle ilk onunla tanıştığımız içindi.
"Olur tabi güzelim hem sen Vare'yi tanımıyor musun çocuk kalpli o"
"Haklısın. İstediğin zaman söyleyebilirsin. Çok aptalım yine aşırı tepki verip üzdüm seni"
Dudakları hafifçe kıvrıldı.
"Gerçekten aptalsın. Küçücük bir şeyden dolayı üzülür müyüm sence?"
"Bilmem ki üzdüm gibi hissettim"
Tekrar kolları vücudumu sardı.
"Keşke başka şeyleri de hissedebilsen"
Özür dilerim Mert bana olan aşkını hissedebiliyorum fakat elimden bir şey gelmiyor. Arkadaştan öte bakamıyorum ki sana.
Bu da böyle bir bölüm işte moralim bozuk kafam dağılsın diye yazdım
umarım beğenirsiniz
öpüldünüzzzzz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hiç kimsem yok.~herşeyin var
Novela Juvenil"Sonra bir kız çıktı karşıma;hiç kimsem yokken herşeyim oldu."
