ÖZEL BÖLÜM 2
"Babaanne sence de insanlar çok tuhaf değil mi?"
"Nerden çıktı kuzum şimdi bu?"
"Sen yanımdasın ama herkes bana çok tuhaf bakıyor. Neden böyle bakıyorlar babaanne?"
"Oğlumun emaneti, biriciğim ben senin kalbindeyim çünkü ve orayı sadece sen görebilirsin."
"Yani... Sadece bana özelsin, bunu mu demek istedin babaanne?"
"Evet akıllı kuzum benim demek istediğim buydu. Artık sadece sana özelim ve senden başka kimse beni göremeyecek."
"Eğer öyleyse yine seninle eskisi gibi oynayabileceğim değil mi?"
"Güzel torunum dedim ya ben artık senin kalbindeyim diye"
"Ama... O zaman yanıma gel babaanne kalbimde olmanı sevmedim"
"Ah güzel torunum keşke gelebilsem ama artık bu mümkün değil"
"Ağlarım bak babaanne eğer gelmezsen"
"Ağlama biriciğim dayanamam ben bilmiyor musun?"
Babaanne... Babaanne... Babaanne
"Afra uyan güzel kızım. Hadi Afra"
Afra bi süre daha sayıkladıktan sonra ağlayarak uyanmıştı.
"Gel güzel kızım elini yüzünü yıkayalım"
"Hülya teyze..."
"Tamam güzel kızım geçti hadi gel"
Afra yüzünü yıkadıktan sonra komşusuyla beraber salona geçmişlerdi ve karşısında tanımadığı insanlar vardı.
Çünkü Afra artık kimsesizdi
"Hülya teyze bunlar kim?"
"Güzel kızım bu abla ve abi senin için geldi"
"Neden ki?"
"Onlar anlatacak güzel kızım"
"Afracım nasılsın?"
Afra çekingen bakışlarını bir türlü karşısında ki genç kadına veremiyor yerde gezindiriyordu.
"Afra tatlım biliyorum yaşadığın kolay bir şey değil ama benim de konuşmaya bir yerden başlamam gerekiyor.
Biz sosyal hizmetlerden geliyoruz yani sana şöyle anlatayım orada senin gibi birçok çocuk ve sana abla abi olacak kişiler var."
"Bana niye bunları anlatıyorsunuz ki?"
"Afracım senin yerin artık orası. Emin ol kendini hiç yalnız ve kimsesiz hissetmeyeceksin."
"Ama benim evim burası ki. Hülya teyze sen de söylesene."
"Afra hala kabullenememiş olabilirsin ama artık babaannen sadece senin kalbinde ve seni izliyor."
"Aa evet babaannem öyle demişti. Sizi benimle oyun oynamak için gönderdi dimi? Hadi hemen gidelim o zaman. Size bir sır vereyim mi? Babaannem benim ağlamama hiç izin vermez"
"Eşyaların hazır güzel kızım odana gitte almak istediğin başka bir şey varsa al onları da."
"Tamam Hülya teyze gittim."
...
Küçük Afra hala içinde olduğu durumu anlayamamış bu yüzden de neşesini kaybetmemişti. Bu durum herkes için olumluydu ne yazık ki çok uzun sürmedi.
...
"Ben de oynayabilir miyim?"
"Sen yeni gelen kızsın değil mi?"
"Şey... Evet öyleyim galiba. Ben de oynayabilir miyim sizinle?"
"Babaannen ölmüştü galiba. Başka kimsen yok muydu? Annen baban?"
Küçük Afra sadece onu aralarına alıp oyun oynamasına izin vermelerini istiyordu fakat hiç durmadan bir şeyler soruluyordu.
Ölmek ne demekti ki? Benim annem babam mı varmış? Öyleyse ben neden hiç görmedim.
Afra'nın aklından bu sorular geçerken zihninde beliren bir anıyla sendelemişti.
_______________________________________________
"Benim güzel kızım babaannesine mi gidiyormuş"
"Ba-baanneeee"
Ellerini çırptı bebek Afra. Hala kelimeler ağzından düzgün çıkmazken konuşmayı çok seviyordu bir de babaannesini.
"Bugün kim bir yaşına girmiş acaba?"
"Ben ben"
"Benim güzel prensesim tabiki"
Henüz otuzlu yaşlarında olan adam kızını sevmek için dayanamayıp bir eli direksiyondayken arkasına dönüp güzel minik kızının saçlarını okşamıştı ve büyük bir gürültü.
"Babaaa."
"Ağlama güzel kızım. Hadi yum gözlerini açınca her şey geçecek"
Hıçkırıkları arasında Afra gözlerini kısa bir süreliğine kapatırken babası sonsuz bir uyku için kapatmıştı ve böylece Afra hiç görmediği varlığını bile bilmediği annesinden sonra sadece bir hayal olarak kalacak olan babasını da kaybetmişti.
Şimdi geriye kalan tek kişi babaannesiydi.
_______________________________________________
"Ölmek babamın başına gelenle aynı şey mi?"
"Babanın başına ne geldi bilmiyorum ufaklık ama babaanneni bir daha asla göremeyeceğin bir gerçek."
"Ama babaannem ben senin kalbinde yaşıyorum sadece sen görebilirsin beni demişti."
"Aptal mısın sen? Rüyanda falan gördün heralde"
Afra dolan gözlerle karşısında ki çocuğu ittirmişti.
"Sen çok kötü birisin. Ben artık burdan gitmek istiyorum. Hiçbirinizi sevmedim."
"Aptal nereye gideceksin burdan başka gidecek yerin mi var?"
"Çocuklar noluyor burada?"
"Ben gitmek hıh istiyo hıh... Babaannemi istiyorum ben. Beni babaanneme götürün."
"Herkes odasına. Afra tatlım ağlama gel sen de."
"İstemiyorum işte gitmek istiyorum ben."
"Afra..."
"Gitmek. Git-"
Küçük Afra daha fazla dayanamayıp olduğu yere yığıldı ve hayatının en kötü aşamasına böylece geçmiş oldu.
Gitmeden önce son bölüm yazayım dedim dün aksilik çıkmasa yazacaktım ama bugüne şey oldu
Neyse kendinize iyi bakın
Umarım beğenirsiniz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hiç kimsem yok.~herşeyin var
Roman pour Adolescents"Sonra bir kız çıktı karşıma;hiç kimsem yokken herşeyim oldu."
