what is love || minsung

☆²☆

Minho budzi się po paru godzinach snu o godzinie siódmej. Od razu zaczyna się ogarniać i jest już gotowy w pół godziny. Przemywa twarz, a następnie zmienia ubrania i idzie do swojego mini studia. Tam przygotowuje swoje rzeczy. Pije kawkę, którą zrobił sobie w międzyczasie kiedy się ogarniał. Już trzyma aparat w ręku i próbuje nie ziewać.

Gdy zrobił parę zdjęć postanowił zerknąć do telefonu czy jego dziewczyna mu odpisała, ale po odblokowaniu widzi, że dalej nie otrzymał odpowiedzi. Nie przejmuje się tym zbytnio, jest to u niego normą i wie, że ta pewnie zajmuje się czymś. Nie zauważa, że tak naprawdę dziewczyna zajmuję się wyłącznie sobą, a Minho traktuje jak frajera i wariata, a sama zaś prowadzi drugie życie i jedynie okłamuje uśmiechami co jakiś czas, i wymówkami, że była w jakiś sposób zajęta. Uznaje życie z nim za tracenie czasu, tym bardziej, że ten nie dorównywał innym jej kochankom stanowczością i władczością. Traktuje ludzi z szacunkiem, jak na równi z samym sobą. Jej dwulicowość nie jest mu znana, wierzy we wszystko co ta mu mówi, tym bardziej, że sam wie jak to jest być zapracowanym. Jednak jego praca z jej pracą nie ma nic wspólnego. Jego dziewczyna ma inne puste wartości, ceni sobie u mężczyzn dominacje, pewność siebie, po prostu lubi traktować się jak szmata.

Wracając do swojej pracy bierze aparat i ustawia obiekty w lepszej od siebie odległości. Parę dni temu kupił ceropegie woodlii, roślinę której liście świetnie współgrają z tłem. Cyka kilka fotek, potem prawdopodobnie kiedy wróci z pracy będzie je edytował w drogim profesjonalnym programie do edycji zdjęć, który sobie zakupił już ze swoich własnych pieniędzy. Wziął jabłko i zjada je już na przystanku czekając na autobus.

~~~

W tym samym czasie nasz buntownik wybudza się oczywiście jak zwykle spóźniony i nie ma nawet czasu na to aby się jakkolwiek ogarniać. Ledwo rzucił parę książek do plecaka, a już zapomniał o połowie lekcji jakie dzisiaj ma. Wchodzi do klasy spóźniony 20 minut, dostaje ochrzan od wychowawcy za już setne spóźnienie na lekcje, a po zajęciach idzie ze znajomymi za budynek szkoły na papieroska. Umawia się z nimi na zrobienie jakiejś małej domówki.

Starszy mężczyzna wbrew pozorom też nie był święty, buntował się na wszystko i wszystkich, ale gdy skończył liceum wziął się za siebie. Wie, że sam pracuje na swoje życie i to od niego zależy czy osiągnie sukces. Umie dobrze gospodarować pieniędzmi, ma oszczędności zawsze na wszelki wypadek.

Mija mu czas gdy obsługuje klientów.

– Dzień dobry, co dla pana? – Po usłyszeniu zamówienia od razu wpisuje je do systemu.

– Dobrze, kawa duża, mała? – Dopytuje.

– Mała, mała – Odpowiada mężczyzna w garniturze.

– Dobrze, to będzie 4000 wonów, kartą, gotówką?

Wydaje resztę i zamyka kasę, zabiera się za robienie kawy ponieważ aktualnie nie ma wielu klientów i jest sam przy kasie.

Jisung już umówił się z ziomkami, że jeden z nich wykombinuje coś mocniejszego na domówkę i jakieś zioło. To nie wygląda tak, że musiał to zażywać, po prostu czuje, że musi spróbować czegoś nowego. Rodzice Jisunga jadą na wspólny weekend, więc impreza ma się odbyć u niego. Gdy kończy lekcje jak zwykle udaje się do tej samej kawiarni. Podchodzi do kasy chcąc sobie coś zamówić i ustawia się w kolejce.

– Proszę – Odezwał się stojący na kasie Minho, który czeka na złożenie zamówienia.

– Dzień dobryy~ ja poproszę cappuccino na podwójnym espresso.

– Mhm, coś do kawy? – Odpowiada mu automatycznie.

– Nie, dziękuję, aaaaa byłbym zapomniał, na wynos poproszę.

– Jasne, to będzie 4300 wonów. – Nim zdążył cokolwiek dodać ten już przybliżył kartę. – młodszemu się wyjątkowo śpieszy aby ogarnąć jeszcze trochę dom, więc nie zostaje dzisiaj aby sobie posiedzieć.

– Dziękuję – Odpowiada mu i zabiera się za robienie kawy.

Tak jak zawsze gdy Minho skupia się na czymś to stara się w tym wyspecjalizować na maksa. Nie jest tu osobą która pracuje byle by mieć tylko pieniądze, wkłada we wszystko dużo serca. Pije na co dzień kawę i nie byłby w stanie robić komuś czegoś czego sam nie jest w stanie wypić. Ku zaskoczeniu młodszego kawa jest gotowa w półtorej minuty i zakrywa ją jeszcze pokrywką na wynos.

– Oo dziękuję, do widzenia~ – Żegna się uroczo ale to tylko dlatego, że jego zachowanie różni się przy obcych ludziach od tego przy znajomych. Wychodzi z lokalu i wraca do domu pijąc kawę która jak zwykle jest dobra.

Minho pracuje znów do późna, jednak tym razem nie jemu przysługuje zamknięcie kawiarni. Przebrał się i wychodzi, dzwoni do swojej dziewczyny. Ta odbiera.

– Halo?

– Cześć kochanie, jak się czujesz? Jesteś zajęta? Przeczytałaś wiadomość? – Pyta czule.

– Co mnie tak bombardujesz pytaniami? Nie, nie widziałam, zajęta byłam. – Odpowiada dość oschle.

– Tak myślałem własnie.. mmm... wiesz – mówi nieśmiało – Zbliża się weekend, dawno się nie widzieliśmy, chciałabyś się może spotkać? Mogę do ciebie przyjechać.

Ta zastanawia się, nie jest w stanie spotkać się, ponieważ ma już z kimś innym ustalone spotkanie i parę planów, jednak zastanawia się jak mogłaby pójść na dwa fronty i może jeszcze się zgodzi. NAH KIEDY W KOŃCU UDA MI SIĘ Z NIM ZERWAĆ. Już nie jesteś tak przydatny mi jak kiedyś aaj. Denerwuje ją to jak ten do niej wypisuje, a ona musi udawać świętą. I tak w większości stara mu się nie odpisywać, ale tak maks do trzech dni żeby sprawiać jeszcze wrażenie, że wszystko okej między nimi.

– Wiesz, myślę, że będę wtedy w pracy. – Odpowiedziała szybko.

– W weekend?

Przez chwile zamilkła – AHAHAH wieeesz, szef karze mi po godzinach jeszcze zajmować się pracą.

– Nawet w weekend? aah.. to nie dobrze... mam nadzieję, że wypoczniesz. Pamiętaj aby wysypiać się i nie omijaj posiłków!

– Czekaj, może w przyszłym tygodniu się uda. – Odpowiedziała.

– Było by świetnie.. tęsknię, już nie będę ci przeszkadzał! Trzymaj się, buziaczkii~

Rozłączył się. Tego dnia ma w planie jogę, więc idzie na grupowe zajęcia luźno ubrany. Takie zajęcia pozwalają mu trochę odpocząć i zrelaksować się, a najlepiej działają na jego bolące plecy. Po wszystkim wraca do siebie i przerabia zdjęcia.