Hurt / JIKOOK (Devam Edecek)

Case

YILLARDIR YAZMAYAN YAZAR HANIMDAN

"Cesedini bulduk ama görmek isteyeceğinizi sanmam efendim." Jungkook sinirle telefonu fırlatmıştı. Yanı başında aldığı yaralarla tamamen dağılmış olan Jimin varken düşünemiyordu. Ne olacağını bilmiyordu. Taehyung ülkeden ayrılalı 2 saat kadar olmuştu.

Ayağa kalkıp düşünmeye başladı. Jimin'in bayılmadan önce söylediği sözleri hatırladı. Hiçbir şeyin artık eskisi gibi olmayacağını biliyordu. Chanyeol onun tarafında değildi, asla. Belki de çoktan babasına dava açmıştı. Ne yapacağını da bilmiyordu. Birkaç saat önce yaralı boynunu gördüğü ve kalbinde büyük sızı hissettiren çocuk en değerlisini kaybetmişti.
Düşünceler beynini sarmış ve başı ağrımaya başlamışken Jimin'in inlemeye benzer seslerini işitmişti. Sayıklıyordu, yüzü ter içinde kalmıştı.
"T-Tutamadım. Söz vermiştim. Anne... H-Hayır ben yapmadım. J-Jihyun...Durun..."

Jungkook irkilmiş ve yanına gidip onu uyandırmaya çalışmıştı. Çelimsiz omuzlarından tutarken tedirgindi."Jimin, Jimin uyanmalısın. Sadece bir rüya sakin, sakin ol-"
Çığlık atarak uyanan Jimin korku dolu gözlerini ona dikmişti. Kendisine temas eden ellerden hızla uzaklaşmış ve yatağın en uzak noktasına kaçmıştı. "Ben yapmadım, onu ben ö-öldürmedim!"
Jungkook Jimin'in ani hareketi ile şaşırıp kalmıştı. Elleri havada kaldığında derin nefes almıştı. "Kabus, sadece kabus tamam mı ? Elbette sen yapmadın. Lütfen sakin ol." Jimin'in gözleri kocaman olmuş ve etrafına bakınmıştı, kulaklarını kapatıp gözlerini kıstı.
Bedeni hâlâ titriyordu. Yalnız başına gibiydi. Jungkook'un varlığını çoktan unutmuştu.
"Sen yaptın.
Ona sahip çıkmalıydın.
Jihyun senden nefret ediyor.
Artık yaşaman için hiçbir sebep yok." (Yn: Hadi lan oradan)
Kafasına üşüşen sesler daha da gürültü bir hal almaya başladığında sadece ağlıyordu.
Jungkook bir şeyler yapması gerektiğinin farkındaydı. Hızla yataktan kalkıp kapıya koştu. Dışarıda  saatlerdir tartışma içinde olan Chanyeol ve Yoongi'ye hiddetle bağırdı. " Yardım edin !"

Yoongi içeriden gelen seslerle irkilmişti. İçeri girdiğinde kriz geçiren küçüğünü görmüş ve yanına gidip onu sakinleştirmeye çalışmıştı, boşunaydı. Doktorlar gelip de sakinleştirici verene kadar durmamıştı çünkü. Onu onca krizinde durdurmayı başarmıştı belki ama bu kadarını beklemiyordu.
Bakışları donuklaşan çocuğa bakıp iç geçirdi. Koruyamamıştı, o eski haline dönerken -belki de daha kötüsüne- ona sahip çıkamamıştı. Çöktüğü koltuğa Jungkook ve Chanyeol de oturmuş ve odaya derin bir sessizlik hakim olmuştu.
Sessizliği bozan kişi Chanyeol'du.
"Beni, bizi affedebilecek misin Jimin ?" O donuk bakışlar bu sefer de onu bulduğunda sorduğuna pişman olmuştu Chanyeol. Jungkook endişe dolu bakışlarını ona çevirdiğinde yutkunmuştu seslice. "Konuşmayacak mısın ?" Yoongi bir şeylerin ters gittiğinden emindi. Jimin'i bir an önce  psikoloğuna götürmeliydi, iyi değildi küçüğü; hissetmişti. Ayağa kalkıp yatağa yaklaştı. Jimin'in eş zamanla geriye gitmeye çalıştığını gördüğünde gözyaşları çoktan akmaya başlamıştı. "K-küçüğüm... Yapma bunu bana." Titreyen elini uzatmıştı ona doğru, karşılığında ise ürkek bakışlar almıştı. Arkasını döndüğünde nefret dolu bakışlarını ikiliye yöneltti."Sakın. Sakın gözüme gözükmeyin. Onu buradan götüreceğim ve onu ömrünüzün sonuna dek bir daha göremeyeceksiniz. Ve ben... Ben Jeon Jungkook, senin o bilinmeyen geçmişinde boğulman için elimden ne geliyorsa yapacağım." Bir hışımla odadan çıkmış ve çıkış için doktor ile konuşmaya gitmişti.

Chanyeol Yoongi'nin arkasından çıkmış ve bundan sonra ne yapacağını düşünmeye başlamıştı. O çocuğun başına gelen hiçbir şeyi haketmediğini çok iyi biliyordu fakat onu kurtarmak için yapacağı en ufak hatanın ona zarar vereceğini de biliyordu. Yoongi'nin sözlerinden sonra ne yapması gerektiğine emin olamamıştı. Bugüne kadar ne dese ona olan sevgi ve saygısından dolayı cevap veren Jimin'in dakikalar önce o hissiz bakışlarını görmek onu son derece üzmüştü. Jungkook'un babasından nefret ediyordu. Teyzesinin gülüşünü solduran o adamdan nefret ediyordu.