Ara David's POV
"We don't ever want to say goodbye....
But love goes.... love goes.... love goes...."
Nagising ako sa tunog ng aking cellphone. "Love Goes" ang title ng ringing tone ko. Kanta iyon ng isa sa pinakasikat na banda
ngayon na "SB19" which means Sound Break 19. Isang international na boy band na karamihan ay mga Filipino. Nagtraining sila sa ShowBT entertainment.
Ang vocalist ng grupo na iyon ay si Felip John Suson at meron pang iba.
Ganoon na lang ang pagkagulat ko nang unang beses kong mapanood ang banda at makilala ang mga vocalist. Kahit ganon na ang buhok niya at mukang kimpi o bunot, I was sure it was the Felip John Suson I met when I was a teenager.
Sinagot ko ang kanina pang tumutunog ang telepono.
Si Madison ang tumatawag. "Why did you call? It was early."
"Nothing. I'll just remind you to attend another reunion later," sabi nito mula sa kabilang linya.
Saglit akong hindi makapagsalita. Mamayang gabi na pala ang another naming reunion. Muntik ko nang makalimutan iyon. "Hey, Ara, are you still there?"
"Uh-y-yes, I'm going," nauutal na sagot ko.
I know my best friend won't stop me when I say no. May pagkamakulit din kasi si Madison at mapilit pa naman kung minsan. Kahit may asawa at mga anak ay game pa rin siya sa mga gimik. Hindi tulad niyang hindi mahilig gumimik at mas gusto pang magbasa ng mga libro buong araw. Pero dahil ayaw ni Madison ng killjoy, napapasama ako sa mga lakad niya.
Ibababa ko na sana ang telepono nang muli pa siyang nagsalita. "Are you sure? Don't keep me waiting."
"Even though I'm not there, you'll enjoy it because Eric is with you." Asawa niya si Eric. Limang taon na silang kasal at apat na taon na ang anak ng mga ito na si Ericson at tatlong taon naman si Erica na mga inaanak ko.
"But it's still different when you're there. You are the valedictorian of our batch. You are a huge loss in another reunion."
"I'm not successful and very wealthy even though I'm still a valedictorian." Malungkot na sabi ko. Iyon ang totoo. Hindi ko naman kasi talaga gusto ang nakuha kong course. Pangarap kong maging doktor. Malaki rin naman kasi ang tulong. Pero dahil ayaw kong ma disappoint ang aking strict father, business management na lang ang kinuha kong course.
"Why are you so bitter? Has not been a success for you to grow a business?" Sabi ni Madison.
"Well, it is success whatever it is." I replied.
"What do you mean? Anyone who dreams to reach your status in life will be envious of you." Madison.
"I'm not saying I don't want to own restaurants." Ako.
"What else is nothing with you?" Madison.
(AUTHOR: edi siya HAHAHAHA charr.. ang harot)
Hindi na ako sumagot. Iyon ang pinakaiiwas iwasan kong topic eh, ang bagay na kulang sa buhay ko ngayon.
"You haven't talk. Are you still there, Ara?" Sabi niya.
"I'm going, ok? Goodbye. I'm still sleepy," putol ko sa usapan namin. Tinapos ko na ang tawag. Ayaw kong pahabain pa ang usapan namin dahil alam kong hindi ito titigil sa kakatanong sa akin.
Eighteen years na kaming magkaibigan kaya kabisado na namin ang isa't isa.
Nahihirapan na akong makatulog uli. Mamayang gabi na pala ang another day reunion namin.
Akala ko, hindi na magkakaroon ng pagkakataon na makita ko ang mga dati kong kaklase. Isang araw, nakatanggap ako ng mystery box. Sa loob niyon ay may nakalagay na isang pirasong papel at susi. Nakasulat sa papel ang address, oras at petsa ng pagtitipon.
BINABASA MO ANG
His Promises
Romance"I'll come back. Balang araw, isasama kita pabalik sa Pilipinas. Aalagaan kita doon. I promise, Ara. I will." Iyon ang mga pangakong iniwan ni Felip John kay Ara bago siya bumalik sa Pilipinas noong fourth year high school. Ara was born in Philippin...
