Liefste dagboek

Deel 7: Zijn liefde naar haar toe

"Hoe was jouw pauze? Sorry dat we jou alleen hebben gelaten", zei Sarah toen ze terugkwamen. "Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen", zei Nadir snel. "Rijd ik of jij?"vroeg Sarah. Nadir pakte zijn sleutels. "Ik zal wel rijden", zei hij. 

"Ik had een verlaten plaats verwacht", zei Nadir toen ze eenmaal in het bos waren. Niet zo ver van de moordplaats was er een autosnelweg. Nadir kijk rond. "Geen beelden gevonden? Zijn er geen camera's in de buurt?" Sarah schudde haar hoofd. "Dit is de enige autosnelweg zonder camera's in de buurt." "Dus ze werd gewoon hier gelegd?"vroeg Nadir. "Klopt, nou ja... ze werd precies begraven", zei ze. "Wat was de doodsoorzaak ook alweer?" "Vergiftiging", antwoordde Sarah. "Ik vind het nog steeds zo raar, ze werd vergiftigd en alsnog heeft de moordenaar zoveel moeite gedaan om haar te begraven en al... haar lichaam verplaatsen is al opvallend genoeg..", zei Sarah. "Je zei dat jullie een vermoeden hebben dat ze de moordenaar kende?" "Klopt", antwoordde ze. Nadir dacht na. De reden waarom de moordenaar zoveel zijn best had gedaan... misschien was de oplossing gewoon heel simpel: Zijn liefde naar haar toe. 

"Nog iets wijzer geworden?"vroeg David zodra hij Nadir zag. "Niet echt." Nadir zou vandaag nog een stuk van het dagboek lezen. Hij moest te weten komen wie die gast was die Sana had achtervolgd. Misschien was het niet zijn bedoeling om haar te achtervolgen en misschien had ze ook niks meer over hem geschreven, maar Nadir had zo'n vermoeden dat het dagboek van Sana hem veel zou helpen. Nadir ging achter zijn bureau zitten en begon verder te zoeken naar de familie van Sana. 

Het was kwart voor elf toen David zei:"Zou je best niet naar huis gaan? Het is al laat." Nadir knikte. Hij had het adres en informatie gevonden over de familie van Sana. Hij zou haar moeder en vader bezoeken zodra hij kon. Misschien morgen. "Je hebt gelijk, ik ben moe, soms ben ik zo gepassioneerd dat ik de tijd vergeet", zei Nadir lachend. Hij was zo blij dat hij eindelijk een stap dichter was gekomen bij wat hij wou vinden. 

Thuis bleef Nadir naar het dagboek staren. Hij was zo moe, maar hij wist dat hij niet zou kunnen slapen als hij het niet zou lezen. Nadir opende het dagboek en begon te lezen. 

Liefste dagboek...

Ik denk dat ik verliefd ben. Ik heb geen idee. Ik ben echt in de war. Er is niemand aan wie ik zoiets kan vragen. Enkel Amina, maar zij reageerde iets te fel toen ik haar dat vroeg. Ik zal vertellen in detail wat er gebeurd was. 

"Kom je niet mee naar de bibliotheek?"vroeg Amina. Ik keek haar moe aan tijdens geschiedenis. Ik begreep nog steeds niet waarom zo'n vak bestond. Het was interessant, begrijp me niet verkeerd, maar tijdens de ochtend?? Ik was al geen ochtendmens. "Ik heb me na school ingeschreven voor informatie over volgend jaar", zei ik. Ik wou wel met haar en Mohamed naar de bibliotheek, maar ik kon niet. Daarvoor vond ik mijn toekomst toch iets belangrijker. Het was een tijd stil tijdens de les waardoor ik moest denken aan vorige week. De vreemde gast die ik al twee keer had gezien en al twee keer naast me was komen zitten. Hij had me niet aan aangekeken, niet aangesproken, gewoon... . Wie was hij? Waarom had ik hem nooit eerder op school hier gezien? Na die twee keer in de bus, had ik hem nog een keer in de gang op school gezien. Hoe kwam het dat hij me nooit opgevallen is? Was onze school zo groot dat ik hem over het hoofd had gezien? En waarom bleef ik de hele tijd aan hem denken? Het maakte me gek! Ik zou me zorgen moeten maken om school. Ik keek Amina aan. "Amina, vertel me. Wanneer was je erachter gekomen dat je gevoelens hebt voor Mohamed?"fluisterde ik. Amina keek me beledigd aan. "Wie zegt dat ik hem leuk vind??"vroeg ze iets te luid. De hele klas, inclusief Mohamed die in de verte zat, keek ons aan. Amina keek me beschaamd aan. "Denk je dat iemand me gehoord heeft?" Ik lachte. "Nee, ze kijken ons enkel aan omdat we zo mooi zijn", zei ik sarcastisch. 

Tijdens de pauze was Mohamed voetbal aan het spelen met zijn vrienden. Amina keek van hem naar mij. "Is het echt zo opvallend dat ik hem leuk vind? Denk je dat hij het door heeft?"vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. "Hij is echt een debiel, zelfs als je dat recht in zijn gezicht zou zeggen dan nog zou hij het niet doorhebben. Maar ik wil weten hoe je erachter bent gekomen dat je hem echt leuk vindt. Ik ben nog nooit in mijn leven zo... hoe moet ik het zeggen? Ik heb nog nooit iemand leuk gevonden", zei ik. Amina zei:"Laat me even nadenken... ik denk niet dat ik je deftig kan helpen, maar bv... denk je vaak aan die? Moet je altijd om hem lachen, word je gelukkig van hem? Op zo'n dingen moet je letten. Het is moeilijk om da ooit 100 procent zeker te weten." Ik knikte. Dacht ik aan hem? Pff, geen idee. Dit is zo frustrerend!!!! Ik zal gewoon vergeten dat hij bestaat! Ja, ik had in de eerste plaats niet eens door dat hij hier op school zat. Ik ben moe van mijn eigen gevoelens, ik zal maar eens slapen.

... Tot ziens, mezelf!