Liefste dagboek

Deel 13: Over een maand

Het was weekend en ook al wilde Nader zo graag verder werken aan het zaak van Sana, toch besloot hij om niks te doen. Hij zou gewoon zijn tijd benutten om haar dagboek af te lezen. Nader pakte Sana's dagboek en ging liggen in de zetel. Waarom waren er zoveel pagina's? 

Liefste dagboek...

Vandaag was een perfecte dag. De vorige keer had ik Badr gezien in mijn buurt en om het goed te maken dat hij niet bij me was gebleven, had hij voorgesteld om zijn dag voor me vrij te maken. "Waar gaan we naartoe?"vroeg ik. "Dat zeg ik enkel als we daar zijn", zei hij. We waren niet in de stad waar ik woonde en we waren ook niet in de stad waar hij woonde. Toch leek hij alles hier goed te kennen. "Ben je hier vaker gekomen?"vroeg ik. Badr knikte. "Deze plaats... was mijn lievelingsplaats", zei hij. Ergens hoorde ik verdriet in zijn stem. Maar terwijl ik naar hem keek, zag ik één en al geluk en liefde op zijn gezicht. 

We keken uit over een grote rivier. Er was niemand om ons heen en in de verte was er een leegstaand gebouw. Terwijl Badr naar het water keek, keek ik naar hem. Was er iets mooiers dan dit moment? "Ik .. wil met jou trouwen", zei hij. Hij keek me niet aan terwijl hij dat zei. Daar was ik hem wel dankbaar voor, anders had hij naar een tomaat gekeken. Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Voor een lange tijd heb ik me afgevraagd... zal ik ooit gelukkig zijn? Maar met jou... het enige wat ik moet doen om gelukkig te zijn, is jou aankijken", zei hij en lachte. Na een lange stilte keek hij me aan. "Ben ik te gehaast? Ben ik te vroeg om zoiets te vragen?" Ik schudde hevig mijn hoofd. "Nee ... het is gewoon.. we kennen elkaar niet lang genoeg." Badr onderbrak me. "Precies. We kennen elkaar niet lang, maar waarom voelt het wel alsof ik jou lang ken? Waarom kan ik enkel aan jou denken bij elk ding dat ik doe?" Ik kende Badr nu al een maand, maar ik had hetzelfde gevoel als hem. Ik had hem nog steeds niet op sociaal media gevonden, maar hij had me zijn nr gegeven. Zo communiceerden we elke dag met elkaar. Amina en Mohamed wisten alles. Ik had hun alles verteld omdat ik zeker wist dat ik de rest van mijn leven met hem wilde doorbrengen. Ik was nu ook blij dat hij hetzelfde dacht. Ook al had niemand Badr in het echt ontmoet, zodra we zouden trouwen, zouden ze hem zien. 

"Mijn vader zal naar school komen over een maand. Hij is een chemicus dus hij komt een lezing geven. Ik zal jullie aan elkaar voorstellen dan. Wat denk je? Kun je nog een maand wachten?" vroeg ik. Badr lachte en gooide een steen in het water. "Ik heb mijn hele leven hierop gewacht... een maand is niks."

... Tot ziens, mezelf!