Liefste dagboek

Deel 11: Enige in haar hart

Hij was het echt. Terwijl ik achter Badr aanrende besefte ik hoe gehecht ik aan hem was. Hij was op deze late avond aan het joggen. Ik dacht dat hij niet eens van hier kwam. Hij woonde toch ver van waar ik woonde? "Badr", zei ik na een lange tijd. Misschien was ik moe van het rennen. Badr draaide zich niet om. Snel haalde ik hem in. Op het moment dat hij me zag, bleef hij staan. Hij leek geschrokken en verbaasd me te zien. "Ik ben ook verbaasd om je hier te zien", zei ik dan maar. Badr glimlachte en deed zijn oortjes uit. "Wel een aangename verassing, ben je hier alleen?" Ik knikte en schudde daarna mijn hoofd. "Nee niet echt, Mohamed en Amina zijn in het park ruzie aan het maken haha, dus toen ik je zag... wou ik even gedag zeggen." "Ik moet eigenlijk naar huis, maar ik zie je wel op school", zei hij. Ik aarzelde, maar besloot om het toch te vragen. "Er is hier een winkel vlakbij , wil je mee?" Badr fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij rond keek. "Ik kom eigenlijk net van mijn werk... ik woon namelijk hier ver van, het is dus beter als ik nu naar huis ga." Teleurgesteld knikte ik. "Ja snap ik, ik zie je dan wel op school", zei ik. Ik zag Badr nog wegrennen met zijn oortjes in. 

.... Tot ziens, mezelf!

Nader sloot het dagboek van Sana. Hij zuchtte. Hij was met een belangrijke zaak bezig en het enige dat hij vond was hoe hard Sana verliefd was op een gast genaamd Badr. "Waar ben ik mee bezig", mompelde hij. Hij keek naar de klok en zag dat het al tijd was om te vertrekken. Misschien dat Amina ons iets meer zou kunnen vertellen. Ergens was hij nerveus, maar snel schudde hij zijn hoofd. 

Amina woonde heel ver. Ze studeerde en zat op kot. "We waren op jou aan het wachten", zei Ana toen Nader aankwam bij hun auto. "Dus hier woont ze?" Ana knikte. "Zullen we?" "Zijn haar ouders er ook?"wilde Nader weten. Ana schudde haar hoofd. "Sarah en David zijn naar haar ouders toe gegaan", zei Ana. 

Het leven in een kot was best zielig. Een kleine kamer met een bed, keuken en badkamer in één. Soms... leefde je op die manier. Nader kon aan niks anders denken op het moment dat hij Amina zag. Een mooie dame met lichtbruine ogen en lichtbruin golvend haar. "Zit maar",zei ze terwijl ze wees naar de stoelen die ze had gehaald. Om de één of andere reden leek ze veel op Sana. Al wist Nader niet precies wat de gelijkenissen waren. "Je weet toch waarom we hier zijn?"begon Ana. Nader zweeg en bestudeerde haar. Ze leek droevig. "Ja." "Hoe goed ken je Sana?"vroeg Ana. "Heel goed, ze vertelde me alles." "Is er de laatste weken, maanden iets bijzonders gebeurd in haar leven?" Amina dacht na. Nader zag de tranen over haar wangen stromen, terwijl ze hevig met haar hoofd schudde. "Er was niks anders... daarom begrijp ik niet waarom ze werd vermoord." "Was er iets of iemand in haar leven gekomen waar niemand iets van weet?"vroeg Nader. In zijn achterhoofd had hij Badr in gedachten, maar hij zei niks tegen Ana. Daarvoor was het te vroeg. Amina zweeg en dacht na. "Nee... ik en Mohamed wisten letterlijk alles over haar. Ze is iemand die niks verzwijgt. Er was letterlijk niks nieuws. Terwijl Ana nog wat vragen stelde, dacht Nader na. Waarom vertelde ze niks over Badr? "Was ze... ooit verliefd?" Ana leek verrast door de vraag die Nader stelde. Amina glimlachte om die vraag, maar leek ook verrast zo'n vraag te horen. Wat Nader verraste, was haar antwoord. "Nee, ze was nooit verliefd geweest. De enige in haar hart waren wij, ik en Mohamed, en haar familie."