Liefste dagboek

Deel 18: familie van ons

"Liefste dagboek... 

Ze zeggen dat je iemand nooit 100% kan kennen. Vandaag heb ik het mijn ouders verteld. Over Badr. Heb ik het wel verteld? Pff, ik schrijf dit met tranen in mijn ogen.

In de ochtend was ik zo gelukkig, ik kon haast niet gelukkiger zijn. Gisteren had ik met Amina besproken wat  ik zou aandoen. Beneden vroeg mijn moeder me waarom ik niet ontbeet. "Geen tijd, trouwens, vandaag gaat papa presentatie houden. Je hebt hem toch gezegd dat hij me niet belachelijk moet maken?" Mijn moeder lachte. "Alsof hij zelfs dan zou luisteren. Hij is geboren om jou verschut te zetten." Ik zuchtte, maar het interesseerde me niet meer. Vandaag was het zo ver. Gisteren had ik Badr gebeld en naar het artikel gevraagd. Het leek alsof hij het niet leuk vond dat ik ernaar vroeg, maar dan zei hij me iets interessants: "Morgen, morgen vertel ik je alles." Misschien was het een gevoelig onderwerp en wou hij zeker zijn dat mijn vader hem zou accepteren. Of hij nu ouders had of niet, hij was vanaf vandaag familie van ons.

Ik was de enige die zou gaan naar de presentatie van mijn vader. Amina en Mohamed hadden zich daar niet voor ingeschreven. Wel jammer, want dan zou ze Badr eindelijk kunnen zien. Zelfs nu heeft ze hem niet kunnen zien. 

Na 2 lessen mochten we eindelijk naar de grote aula gaan om naar de presentatie van mijn vader te luisteren. Ik zag Badr meteen staan. Hoe kwam het dat Amina en Mohamed hem nooit waren tegen gekomen? Letterlijk, hij was de enige die ik zag. 

"Je bent er", zei hij. Ik knikte. Ik probeerde niet al te close te lijken voor het geval mijn vader naar ons keek. Hij moest het horen van mij, niet gewoon ons zien. "Ben je nerveus?"vroeg Badr toen we eindelijk plaatsen hadden gevonden. "Beetje. Jij niet?" Ik keek naar Badr die me niet aankeek. Hij keek naar het podium en gaf een zucht van opluchting. "Nerveus? Niet echt. Ik heb hier veel te lang op gewacht om nerveus te zijn. Vandaag mag niks fout gaan." Wauw, en ik maar denken dat ik de enige was die de hele maand te lang vond. 

Tijdens de presentatie zag ik Badr aandachtig naar mijn vader kijken. En ik zag mijn vader de hele tijd nerveus onze kant op kijken. Misschien zou dit als een shock aankomen als ik het hem zo vertel. Misschien was dit ook een slecht plan. Opeens leek ik niet meer zo zeker te zijn van mijn beslissing om het hem te vertellen. Had ik het eerst aan mijn moeder moeten zeggen? Pff, Badr drong aan dat mijn vader het eerst moest weten. 

Na de presentatie sprak mijn vader nog met een paar mensen. Iedereen verliet de aula. Enkel ik en Badr zaten nog op onze stoelen. Badr was stil en zei geen woord tot iedereen weg ging. "Zullen we?"zei hij toen er niemand in de aula zat, buiten ik, Badr, mijn vader en een onbekende man. Waarschijnlijk collega van mijn vader. 

.....

Nader had tranen in zijn ogen. Hij begreep zichzelf niet meer. Hij las telkens opnieuw de woorden van Sana:

"Morgen, morgen vertel ik je alles." Misschien was het een gevoelig onderwerp en wou hij zeker zijn dat mijn vader hem zou accepteren. Of hij nu ouders had of niet, hij was vanaf vandaag familie van ons.

De rest van het dagboek las hij met tranen in zijn ogen.