Liefste dagboek

Deel 10: Zoektocht

Liefste dagboek... 

Het was zo moeilijk om iets te vinden over Badr. "Probeer zijn hele naam", zei Amina. "Dat heb ik geprobeerd, maar niks", zei ik half geïrriteerd. Amina zou vandaag blijven slapen. Het was al 19u en we hadden nog steeds niks gevonden over Badr. Ik wilde haar zo graag laten zien hoe hij eruit zag. "Probeer een afkorting." Ik klikte elke mogelijke afkorting, elke naam, maar niks. "Misschien heeft die gewoon geen sociale media", zei Amina. Ik gaf haar de denk-je-dat-echt-blik. "Vraag hem ooit om jou iets door te sturen, misschien dat hij jou dan zijn sociale media geeft", adviseerde Amina. Ik knikte. "Ik denk dat dat de enige oplossing zal zijn." 

"Wil je iets eten?"vroeg ik. Mijn ouders waren naar een trouwfeest en zouden laat thuis komen. "Ja, wat zullen we maken?" "Pasta? Rijst?" "Rijst", antwoordde Amina. In de keuken hadden we de taken verdeeld tot we een kloppend geluid hoorde aan het raam. "Wat is dat?"vroeg Amina half bang, half klaar om te vechten. Ik liep naar het raam en zag Mohamed. "Het is jouw man", zei ik met rollende ogen. Wat deed hij hier nu zo laat? "Niet zo zeggen, straks hoort hij jou", zei ze woedend. "Ik ga de deur voor hem openen", zei Amina en ik meen het, ik lieg niet, ze vloog haast de keuken uit. Speed tot en met. 

"Maken jullie eten? Wejoww, en jullie vragen me niet?"vroeg Mohamed toen hij de keuken in kwam. Ik keek hem doodserieus aan. "Als mijn ouders je zien, dan zie je me niet meer vanaf vandaag", zei ik. "Wat doe je hier?" Mohamed sloot zijn arm om Amina. "Ik heb gehoord... dat ze een geweldige film spelen vanavond. Wil je mee?"vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd:"Je bent gek, je komt laat in de avond naar hier en verwacht dat we mee illegale praktijkjes doen." "SHtt, heb jou niks gevraagd, ik vroeg het aan Amina", zei Mohamed en keek haar hoopvol aan. Wauw en Amina twijfelde of hij haar leuk vond. Hoe opvallend moet hij nog zijn? Amina duwde zijn arm weg. "Je bent echt gek, mijn ouders vertrouwen erop dat ik hier bij Sana ben. Ik ga dan ook hier blijven", zei ze. "We kunnen ook iets anders doen", zei Mohamed. Hij dacht na. "Wat denken jullie van... djins verhalen vertellen?" Ik rolde met mijn ogen. Om eerlijk te zijn, ik wilde Mohamed er even niet bij vandaag. Amina en ik zouden nog verder zoeken naar Badr. "We kunnen naar het park gaan hier vlakbij nadat we hebben gegeten. Ik denk dat Sana's ouders dat niet erg zouden vinden", stelde Amina voor. Ik zuchtte. "Moeten we echt naar het park gaan?" "Jaa, is echt gezellig in de avond even naar park gaan, jij eh... Sana, bent echt saai. Gelukkig begrijpt Amina me", zei Mohamed. 

Na het eten gingen we zoals afgesproken naar het park. "Hebben jullie eindopdracht af van wiskunde?"vroeg Mohamed. Ik schudde mijn hoofd. "Moet nog de helft doen", zei ik. "Ik wel", antwoordde Amina. "Echt? Aub help me, zit vast", zei Mohamed. "Ik moet jou altijd helpen en wat doe jij voor mij??"vroeg Amina. "Hoe durf je... na alles wat ik voor je heb gedaan.. wyw je durfttt mannn", hoorde ik Mohamed. Terwijl ik naar hun eindeloze discussie stond te luisteren, viel me iets op in de verte. Was dat... Badr? BADR WAS HIER?! Zo snel als ik kon, rende ik op hem af....