Liefste dagboek

Deel 15: glimlach van verdriet

"Liefste dagboek... 

"Dag zusje, alles goed?" Said kwam op me af en omhelsde me strak. "Je bent terug", zei ik. "Niet voor lang", vertelde Said. Teleurgesteld knikte ik. Ik had ook niks anders verwacht. Hoeveel ik ook van Said hield, ik accepteerde zijn besluiten. Said was in Marokko geboren en was ook enkel een halfbroer, maar dat interesseerde me niet. Mijn moeder behandelde hem als haar echte zoon en voor mij was hij het belangrijkste in het leven. Uiteindelijk hebben we enkel elkaar. Said had hier zijn middelbare school afgemaakt , had een jaar een opleiding gevolgd en uiteindelijk beslist om terug te keren naar Marokko. Hij wilde bij zijn moeder zijn. Said had haar beloofd voor haar te zorgen zodra hij had gestudeerd. Heel af en toe kwam hij terug om ons te zien, maar dat gebeurde niet vaak. 

"Ik wist niet dat er hier Marokkanen in de buurt woonden", zei Said terwijl hij ging zitten. "Marokkanen?" "Ja, ik zag net een jongen in de buurt, aan het rennen." Badr? Zou het Badr zijn? Ik wilde zo graag nu naar buiten rennen en hem omhelzen, maar ik hield me in. Nog een maand en dan zou ik het iedereen vertellen. "Geen idee, ik kom niet vaak buiten. Heb je Amina gezien?" Said knikte. "Ze is zo mooi geworden", zei mijn broer. Ik keek hem schuin aan. "Wat? Is toch zo", zei hij lachend. "Ik zal thee maken als je wilt. Of wil je liever eten? Onze ouders komen zo thuis,." "Nee heb daarjuist gegeten. Nu ga ik even slapen. Ik ben echt uitgeput", zei hij. Hij sloot zijn ogen terwijl hij op de zetel lag. "Hoe is het met jouw moeder?"vroeg ik na een lange stilte. Said zei niks voor een tijd. "Ze is ziek." "Zou je dan niet beter bij haar blijven?"vroeg ik. Said opende zijn ogen en glimlachte. "Ik blijf hier ook niet lang, kleintje." Het was een glimlach van verdriet. 

Terwijl mijn broer sliep, was ik me bewust van Badr. Hij rende blijkbaar graag in de buurt. Waarom hier als hij dat ook kon doen waar hij woonde? Was het omdat hij na het werk liever direct graag sportte? Ik pakte mijn telefoon en belde hem op. "Hallo?" "Hey, met mij. Is het koud buiten?"vroeg ik en zo belden we de hele avond lang. 

... Tot ziens, mezelf!"

Nader kon het niet geloven. Nu wist hij waar Said was! Hij wist waar hij moest zoeken. De volgende ochtend vertrok hij vroeg naar zijn werk. Hij zou ervoor zorgen dat Said terug kwam naar België. Ze zouden hem zo ondervragen.