Liefste dagboek

Deel 8: Hoe zijn ogen glimlachten

Liefste dagboek...

Ik ben het weer. Ik kan nog steeds niet geloven wat er is gebeurd. Mijn moeder heeft me altijd gezegd dat ik nooit met jongens bezig moet zijn. Ik wil geen harame relatie ofzo, maar ik zal ooit iemand moeten leren kennen en ik heb nog nooit iemand in mijn leven gewild, maar hij... Ik weet zelfs zijn naam! 

"Moet je nu naar die infosessie over chemie richting die je volgend jaar wilt volgen?"vroeg Amina. Ik knikte. "Wij gaan naar de bibliotheek, studeren!"zei Mohamed en trok Amina bij me weg. Ik lachte. "Veel succes met studeren", zei ik nog. Ik had het lokaal gevonden waar ik moest zijn, 098. Ik koos een plaats helemaal vooraan en ging zitten. Gaat de rest nog komen? Langzaam begon het steeds voller en voller te worden. 

"Is iedereen aanwezig die zich heeft ingeschreven hiervoor?"vroeg een vrouw die ik nooit eerder in mijn heb gezien. Op dat moment ging de deur open en kwam die gast binnen. Wat was zijn naam? Zodra ik hem zag, deed ik alsof ik hem niet eens had gezien. Ik staarde uit het raam en probeerde zo nonchalant mogelijk over te komen. Ik kende hem niet. Ik had hem nooit eerder gezien, het is onmogelijk dat ik ooit gevoelens voor hem zou hebben. De vrouw keek de klas rond en zei:"Ik zal nu snel alle namen doornemen." 

"Badr?" "Ja", hoorde ik iemand naast me zeggen. Ik keek naast me en zag hem. Dus dat was zijn naam. "Badr", fluisterde ik. "Ja?"vroeg hij naast me. "EH?"zei ik geschrokken. "Zei je niet net mijn naam?"vroeg hij. Ik schudde hevig mijn rode hoofd. "Ladder, dat is wat ik zei haha, ja, ladder", zei ik snel. Awilii, ik kon gewoon niet geloven dat ik zoiets belachelijks had weten te verzinnen. Badr moest lachen bij het zien van mijn tomatenhoofd. "Mijn naam is trouwens Badr, mocht je het niet doorhebben. Ik ben hier al een jaar nieuw, ken niet echt iemand", zei hij. Hij was van dichtbij best knap. Wat ik het mooist aan hem vond, was hoe zijn ogen glimlachten nog voordat zijn lippen dat deden. "Ik ben Sana, ik zit hier al 6 jaar", zei ik. "Dus je wilt ook chemie studeren?"vroeg hij na een korte kennismaking. Ik was niet echt veel te weten gekomen over hem. Hij vertelde me dat hij een zus had, hij had zijn ouders verloren in een brand en hij kwam blijkbaar van een andere stad. Hij zou volgend jaar hier komen wonen, wanneer hij chemie zou studeren. Misschien zou ik hem dan tegenkomen. Ik zou namelijk ook chemie studeren. "Ja, ik hou van chemie", zei ik. Ik had hem verteld over mijn vader en mijn moeder. Voor de rest had ik een broer. Meer had ik hem niet verteld over mijn broer. Ik hield mijn privé leven toch iets liever voor mezelf. Ik wist ook niet wie hij was, dus het zou vreemd zijn om alles in detail aan hem te vertellen. 

De dag dat ik hem voor het eerst had ontmoet, was zo geweldig! Ik kan nog steeds niet geloven wat er is gebeurd.

... Tot ziens, mezelf!

Nadir sloot Sana's dagboek. Haar broer... weer geen info over haar broer. Waarom wist niemand iets over haar broer? De volgende ochtend ging Nadir direct naar zijn werk. Daar aangekomen zag hij iedereen in shock naar een paar foto's kijken. Nadir liep naar hun toe. "Wat doen jullie? Waar kijken jullie naar?" vroeg hij. David keek Nadir aan. "Sana's moeder... ze is dood." Sarah toonde de foto's van een dode vrouw. "Blijkbaar zelfmoord. Overdosis van één of andere medicijn", zei Sarah in shock.