Liefste dagboek

Deel 9: Behandeld als troep

Nader was even stil bij het nieuws. De moeder van Sana was dood. Zelfmoord. Misschien kon ze niet leven met de gedachten dat ze haar enige dochter had verloren. Nader zei:"Haar moeder is dood. Haar vader is onvindbaar. Niemand weet iets over haar broer. Hoe kunnen we nu verder?" Nog voordat iemand had geantwoord, zei hij:"Ze had toch vrienden? Weten jullie iets over haar vrienden?" Sarah pakte het dossier en bladerde erin. "Ze had veel vrienden, maar ze was vooral bevriend met Alina. Zullen we haar ondervragen? Vragen of ze iemand verdacht zag of dat Sana haar iets heeft verteld?" Nader knikte. "We kunnen na de middag gaan. Ondertussen ga ik zoeken of ik haar vader vind."

De voormiddag ging voorbij en Nader had nog steeds niks gevonden over Sana's vader. Waarom bleek iedereen om haar heen te verdwijnen? "Kom je mee eten?"vroeg Anna aan Nader. Sarah keek hem hoopvol aan. Ergens hoopte ze dat hij zou mee eten. Ze wilde tijd met hem doorbrengen, maar ze wist dat hij hen zou afwijzen. "Misschien morgen", antwoordde Nader half afwezig. "Ik zie jullie straks bij het huis van Amina", riep hij hen nog na. 

Nader opende het dagboek van Sana. Misschien dat hij meer info te weten zou komen over haar broer. Hoe kwam het dat ze veel schreef over deze Badr en niks over haar familie?

Liefste dagboek... 

Amina trok een wenkbrauw op toen ik haar het nieuws van Badr vertelde. "Er is een nieuwe jongen?"vroeg ze. Ik knikte. "Ik weet niet of hij nieuw is, ik kan het me niet herinneren dat hij dat zei, maar ik denk dat ik hem wil", zei ik zonder na te denken. "Je vindt hem leuk?"vroeg ze. Ik zuchtte. "Ja? Nee? Geen idee, hij is gewoon anders", zei ik. Ik begreep mijn gevoelens niet. "Vertel me, wanneer dacht jij, ahh ik wil Mohamed?"vroeg ik. Amina werd rood en sloeg me met haar tas. "Stop met dat zo luid te zeggen! Straks hoort hij jou", zei ze. "Sorry, maar ik heb echt advies nodig." Ik klonk haast wanhopig. "Zou Mohamed me willen? Zelfs ik weet niet waarom ik gevallen ben op die idioot", vertelde Amina. "Ik denk wel dat die jou zou willen. Waarom zou die anders de hele tijd bij jou zijn?" "Die is ook vaak met jou", zei Amina. "Maar dat is anders, hoe hij mij behandelt is anders." "Hoe behandelt hij jou dan?" "Als troep", antwoordde ik. Amina lachte. "Dat is hoe jij hem behandelt, de dingen hier niet omdraaien." Ik knikte lachend terwijl ik toegaf dat ik misschien soms gemeen was. "Ik wil die Badr zien", zei Amina. "Heel raar dat ik hem hier niet zo veel zie. Hij skipt precies lessen. Ik zal het hem ooit subtiel vragen. Of hij eens iets wilt gaan eten met ons ofzo, dan heeft Mohamed eindelijk een mannelijke vriend", zei ik lachend. 

Na die dag zag ik Badr. Hoe subtiel ik het hem ook vroeg, hij zei telkens dat hij iets te doen had. Amina kreeg hem niet te zien. Mohamed ook niet. Waar ik wel blij om was, was dat hij ten minste tijd voor me vrij maakte.

... Tot ziensss, mezelf!!

Nader sloot het dagboek. Misschien moesten ze ook langs Mohamed gaan. Misschien dat hij iets wist.