"ႏွင္းေတြ က်ေနတယ္ ေဟ့ !!"
ခန္းမ ထဲဝင္လာတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားေတာ့ ခန္းမထဲက လူေတြက ျပတင္းေပါက္ေတြ ရွိရာဆီသို႔ ထြက္ကာ လွမ္းၾကည့္ျကသည္။
လူတိုင္း အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုပါပဲ
အေမ အပါအဝင္ေပါ့....
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ?
ေျခေထာက္ေတြကလဲ ေလးလံေနလိုက္တာ ။
ျပတင္းေပါက္ရွိရာဆီ မေလၽွာက္ခ်င္ေပမယ့္
ဟ ေနေသာ လိုက္ကာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထစရာမလိုေအာင္ တဖြားဖြားက်ေနေသာ
Korea ရဲ႕ ပထမဆံုးႏွင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့သလို....
မတ္တပ္ရပ္ကာ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ရင္း ဆုတခုေတာင္းမိသည္။
ခင္မ်ား နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပန္အလွန္ခ်စ္ႏိုင္ပါေစ
ေပါ့.... အင္း......
ေအးတိေအးစက္ မိဘစကားနားေထာင္ရံုကလြဲ
ၿပီး မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမေပးေသာ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ကို အရင္လို တခုတ္တရ သိမ္းပိုက္ထားဖို႔သာ တတ္ႏိုင္ပါသည္။
ဘဝတေလၽွာက္လံုး ဒီလက္ေဆာင္ကို ထိမ္းသိမ္းထားဖို႔ရာ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ
ျမတ္ႏိုးေနမွ အဆင္ေျပမည္။
"ေစ့စပ္ရံုပါပဲ...ေစ့စပ္ရံုပါပဲ Luhan !!
စိတ္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း..ေလ်ာ့...အင္....."
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနတုန္း အခန္းတံခါးဖြင့္ကာ ဝင္လာေသာ ထိုလူ...
အေနာက္တိုင္းသား ပီသစြာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ေသာ ထိုလူ...
ဘာေၾကာင့္ လက္ထက္ရမလဲ မသိေပမယ့္
အနာဂတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့ အမ်ိဳးသားအျဖစ္
ပါဝင္ေတာ့မယ့္ ထိုလူ.....SeHun Oh
"အို...ကိုယ္ အခ်ိန္မွားၿပီး ဝင္လာမိတာလား.."
ရင္ဘက္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ဖိကာ ရပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ကို သူက အားနာသလို ၾကည့္ရင္း
ကၽြန္ေတာ့ ၏ မိခင္ဘာသာစကားမဟုတ္ေသာ အေနာက္တိုင္းစကားျဖင့္ ေျပာလာသည္။
"ခင္မ်ား....
ဝင္ခဲ့ေလ..."
ရင္ဘက္ေပၚတြင္ရွိေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ေအာက္က
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွိေသးေၾကာင္း ေျပာျပေနေသာ အရာသည္ ထပ္တူ ကၽြန္ေတာ့ကို
emergency ျဖစ္ေလာက္ေအာင္လဲ စြမ္းေဆာင္ေနသည္။
