"ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ေပးပါဦး Sir "
Sehun နဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ထို ပါေမာကၡ က ကၽြန္ေတာ့ကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္သည္။
တေယာက္ထဲ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေက်ာင္းအပ္မယ့္ ကိစၥက သူ႔မ်က္ႏွာ ျပရံုနဲ႔
"အို...Mr.Oh ပဲ... !" ဆိုေသာ စကားနဲ႔ အစခ်ီခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယူထားတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသားက ထိုမၽွေလာက္ မ်က္ႏွာႀကီးမွန္း မသိခဲ့ရဘူး။
"Luhan ကိုယ့္ကိုအဆင္မေျပတာေတြ ေျပာေနာ္...."
ကားရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားေနတုန္း Sehun က အက်ႌလက္ကို ေခါက္တင္ရင္း ေနာက္ ကလိုက္လာကာ ေျပာသည္။
သူေျပာတဲ့ အဆင္မေျပစရာက သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ မရွိေတာ့တာ ေတာ့ သူသိသင့္သည္။
"ခင္မ်ားေက်းဇူးနဲ႔ အကုန္ျပည့္စံုေနပါၿပီ..."
"အာ...ကိုယ္ ေျပာခ်င္တာ လူေတြ ...
မင္းကို ႏွိပ္စက္တာေတြဘာေတြ..."
"ဗ်ာ"
ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားနဲ႔အၿပိဳင္ ေသြးေၾကာတခ်ိဳ႕ေပၚေနေသာ သူ႔လက္ေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။
"ဘာ...ဘာလုပ္မလို႔လဲဟင္ "
Sehun က ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံုသာ ျပံဳးၿပီး ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာနားတိုးကပ္လာသည့္အခါ ကိုယ္ကို က်ံဳ႕သထက္ က်ံဳ႕လိုက္မိသည္။
"မင္းအနားကို ကပ္ရဲတဲ့ ေျခေထာက္ေလးေတြ ခ်ိဳးရံုပါပဲ....သိပ္မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ "
မ်က္ခံုးပင့္ျပကာ ေဘးလွည့္ရယ္လိုက္ေတာ့ လစ္ကနဲ ေပၚသြားတဲ့ အစြယ္ေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ ရွင္သန္ျခင္း တခ်ိဳ႕က ကပ္ပါသြားသည္။
ေျခေထာက္ခ်ိဳးရံုပဲတဲ့လား....အင္း...
ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚ အရင္တက္လိုက္ေတာ့
သူက ေနာက္က လိုက္တက္လာသည္။ အခ်ိန္ ေန႔တဝက္ေလာက္ ကုန္သြားတာမို႔ ကားစီးရင္း အနည္းငယ္ အိပ္ခ်င္လာသည္။
အိပ္ငိုက္ငိုက္ က်သြားတဲ့ ကိုယ္ကို ျပန္ထိန္းေနရသည့္ၾကားထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္
ကၽြန္ေတာ့သည္ လက္ဖဝါးျပင္ကို ဆုတ္ကိုင္လာတဲ့ အရာတစ္ခုေၾကာင့္ လန္႔ကာ
ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လိုက္မိသည္။
