⚓️
Nilüfer, ismi gibi bataklıkta yetişen eşsiz bir çiçek. Yaşadığı hayat sebebiyle çoğumuzun anlayamayacağı kadar sevgiye muhtaç. Kalbi ise yaşadığı o bataklığa rağmen tertemiz.
Onun için hayat, bir gece vakti çalıştığı bardan çıkarken mahallelinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. Bölüm "KANADI KIRIK BİR KUŞ"
⚓️
Ben Nilüfer,
Durgun hayatında çamura bulanmış bir yaşama tutunmaya çalışan ve açan umutlarının yaprakları koparılsın diye bekleyen,
Nilüfer Eraslan.
Evim, cehennemin yedinci katı. Odam, tekinsin bir mezarlık. Sırtımdaki sızılar, ardımda bıraktığım ölü bedenlerin acı içinde kıvranan kemikleri...
Dalgalanan ateşimin yarattığı eziyet yalnızca benim tenim içindi. Tenimde dağlanan yanık izlerini gören tek gözler, benim gökyüzünü sığdırdığım ürkek bakışlarımdı.
Çığlıklarım arasında sıkışıp kalan kalbimin odacıklarından taşan sevgi, nefretle örülü duvarların arasında yaşama belirtisi gösteren bir zavallıydı. Asla sevgiyi hak etmeyen, asla sevgi uğruna çırpınmaya layık olmayan, bir zavallı.
Kanadı kırık bir kuş misali, uçmayı unutmuştum. Düştüğüm yerde yaşam için hiçbir gayret göstermeden, üzerime basacak yeni bir ayağın altında ölümümü bekliyordum. Doğan her yeni gün ile birlikte.
Bir insan ne için gelirdi dünyaya? Ya da bir insan kaç kez ölürdü bu çivisi çıkmış dünyada? Bir kalp kaç kez yanlış sevgilerin elinde kırılırdı? Yüzlerce, binlerce kez öldüm... Her gün daha da çok kırıldım...
Her kırgınlığımın ardından harabeye dönen bedenimin döküntülerine şifa olmaya çalışıyordum. Yine ve yeniden... Tekinsiz mezarlığımda, çocukluğumun ölüsü bulunan giysi dolabının hemen önünde, demir kenarlıkları paslanmış yatağımda oturmuş, tenimdeki yaralara ağlıyordum.
Henüz birkaç dakika olmuştu uyanalı. Kirpik uçlarımdan dökülen ölü topraklardan kurtulalı... Sırtımdaki yaraların, yatağın baskısı ile oluşan dayanılmaz ağrısı ve her gece olduğu gibi göz kapaklarımda gösterime giren kâbusum ile uyanmıştım.
Bundan sonrası daha kolaydı. Günün geri kalanındaki vaktim evde geçmeyecek gözyaşlarımın yanaklarıma kazıdığı sızı eşliğinde tüm günüm, iş yerinde devam edecekti. En büyük şükrümdü bu.
Bu kadardı tüm hayatım. Yaşam belirtisi gösterdiğimin tek kanıtıydı, kırıla kırıla toz zerreciği kadar kalan kalbim.
