⚓️
Nilüfer, ismi gibi bataklıkta yetişen eşsiz bir çiçek. Yaşadığı hayat sebebiyle çoğumuzun anlayamayacağı kadar sevgiye muhtaç. Kalbi ise yaşadığı o bataklığa rağmen tertemiz.
Onun için hayat, bir gece vakti çalıştığı bardan çıkarken mahallelinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19. Bölüm "UÇURUM KIYISI"
⚓️
Kalp düşünebilseydi, atmaktan vazgeçerdi diye bir söz duymuştum. Gün sonunda yaşadıklarım ve bugüne kadar yaşadıklarımızı göz önüne alınca kalbim miydi düşünemeyen yoksa ben miydim bir çıkarım yapmam zordu. Tek kolay olanı içimde hâlâ ona, yaşadıklarına ve yaşadıklarımıza dair bitmeyen şeylerin olduğunu kabullenmekti. Lakin söz konusu bulunduğumuz bu nokta olunca bir kırık ihtimal süzgecinde takılı kalan kabullenişlerimde önüme engel oluyordu. Sıkışıp kaldıklarımın arasında can çekişir gibi derin bir soluk alarak "Böyle olmaz," diye mırıldandım. "Bunun yolu beni bir eve," dikenli sözlerimi uğurlayan sesli bir soluk vererek ona güllerimi sunmak adına yumuşak, ılımlı ve anlaşabileceğimizi umduğum bir tonla düzelttim sözlerimi. "Beni biri odaya kapatmaktan geçmiyor."
"Bana dürüst değilsin." Dedi benim anlaşmaya giden sözlerime başkaldırarak.
"Sana karşılık veriyorumdur belki." Dedim başkaldırısına kestiğim bir cezayla.
Dizlerimin üzerinde duran enkazını çekti aldı kucağımdan. "Anlamadım Nilüfer."
"Sen bana karşı dürüst müsün?"
Belli belirsiz bir hareketlerle geriye çekti kendini. "Korumakla yükümlü olduklarıma zarar gelmesin diye sustuklarım var." Kısa bir nefes, bir esle "Ama sana karşı hep doğruydum ben." Dedi. "En başından, seni ilk gördüğüm andan beri ben sana hep doğruydum Nilüfer."
Başımı usulca omzumun üzerine doğru eğdim. "Bugünkü yanlışın neden o zaman?"
Baktı biraz bana. Pişmanlığı vardı görebiliyordum ama telafileri konusunda kesin bir yargıya varmam çok zordu. Başını öne eğdi. Dudaklarını aralamadan hemen önce düşünceli bir tavırla kaşlarını havalandırdı. "Yanlışım." Masanın üzerinde duran sigara paketini kavradı iri parmakları. "Allah var benimde keyfimi getirmiyor şu hâlimiz." Paketten bir dal sigara çıkardı. "Ama desen ki bana şu odadan çıktığımda beni kaybedeceksin," iki parmağı arasına sıkıştırdığı sigarasıyla odanın kapısını işaret ederken gözleri gözlerimdeydi. "Ben seninle ömrümün sonuna kadar bu odada kapana kısılmayı seçerim Nilüfer." Sigarasını dudaklarına götürerek tutuşturdu. İçin için yandı ateşi, için için yandı ateşimiz. "Doğru ya da yanlış." Bir nefeslik sitem üfledi dudakları. Yangınından taşan isi vardı nefeslerinde. Parmakları bana uzandığında ucunda ince bir ateş yanan sigarası bu kez dudaklarımla buluşmak için tutuşuyordu. "Seninle ağlamayı, senden ayrı gülmeye tercih etmem."
