ESARET;bir yok oluş hikâyesi

•kesit•

Sevdim ben...hemde çok sevdim. Aşık oldum hiç olmamam gereken birine,yok oldum, mahvoldum.

Yaralarımı sarıp, başımı okşayan,bana sahip çıkıp koruyup,kollayan o adama...

Beni canından çok sevdiğini söyleyip aslında canımı alan o adama.

Aptal gibi,bir..bir ahmak gibi...

Soğuk zeminde yığılıp kalmıştım. Kimildayacak gücüm yoktu artık.
Zorlukla nefes alıyor,hickiriklarimi art arda siraliyordum. Bunlar son cirpinislarim farkındayım

Ayaklarımı kendime çekip,ellerimi dizlerimin üzerinden bacaklarıma sarıp cenin pozisyonu aldım yerde.

Dövülmekten moraran vücudum, taş zeminde isyan ediyordu adeta. Sancılarım dahada keskinleşiyor, keskin bıçak gibi canımı dahada acıtıyor,şiddetini artırıyordu.

Annem nerde? Acaba beni görüyormu? Duyuyormu bu sessiz feryadımı?

"Annecim?.."

Akan gözyaşlarımı engellemiyordum,bir umudum ,bir inancım kalmamıştı yarına dair .Kurtulamayacaktim,biliyordum. Cirpinislarim, feryatlarim faydasızdı.

Ben bunları hak edecek bir şey yapmadım, suçum bir günahım olmadı.
Ben sevdim,sadece çok sevdim.

Ummadığım yerden vuruldum, yaralarımı sarıp bana melhem olan adam getirdi sonumu.

Bu gecenin sonunuda göremeyecegimden eminim. Kanayan yaralarım çoktan iltihap kapmıştır bile, böyle bir yerde bir kaç saat sonra kan kaybından geberip gidicem zaten,ama günler önce katledilen ruhum, hiçliğe karışan bulanık aklım... onlari bedenimden çok daha önce, çok daha acı içinde kaybetmiştim...

Korkuyorum, çok korkuyorum. Şuan burda bu halde  ölmek istemiyorum... Allah'ım ben ölmek istemiyorum...

"Yardım et,nolur...baba yardım et"

Dedim tüm direncime rağmen kapanan göz kapaklarima inat.

"Annem... yardım et bana"

Dudaklarımdan dökülen son sözlerle kapanan bilimcim... bunların daha iyi günlerim olduğunu fısıldayan beynim...

Yıldızı patlatmayı unutma♡︎
                                 Pamuk✨