ျပန္​ဆံုမယ္႔​ေ​န႔

part 4 unicode

ပြန်ဆုံမယ့်နေ့....part 4
================

ဒါးရယ်သည် ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေရာမှာ မျက်နှာလွှဲကာအဆက်အစပ်မရှိသောစကားကိုဆိုပြန်သည်။

''ဆောရီးကျွန်တော် စိတ်နဲ့ကိုယ်မကပ်ဖြစ်သွားတယ်...''

ပြောပြီးသည်နှင့် ဒါးရယ်ကမျက်နှာကိုလွှဲ၏။
သူမျက်နှာလွှဲရာဘက်သို့ဝင်ကာ ကျွန်တော်ကထိုင်သည်။ ကျွန်တော်ထိုင်သည်နှင့် ဒါးရယ်က ရှေ့သို့ပြန်လှည့်ကာနေဝင်ရာကိုပြန်ကြည့်သည်။ ကျွန်တော့်ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲပဲ ရှိနေတာ ဘာကြောင့်များလဲကွယ်...။

''ဒါပေမဲ့....ခုနက တကယ်လှတယ်....''

ဒါးရယ္က မျက်နှာလွှဲလျက်ပင် စကားကိုဆိုလေသဘ်။
သူ့စကားကိုကျွန်တော်က ခေါင်းညိတ်ပြီးထောက်ခံ၏။ သူကျွန်တော့်ဘက်လှည့်မကြည့်ပဲနေဝင်ရာဆီသို့သာ မျှော်ငေးနေသည်။ နေ့အလင်းပျောက်လုလု အမှောင်ဆိုင်းနေသောတောင်ထိပ်နောက်သို့ နေလုံးနီနီကွန်းခိုသွားသည်ကို တစ်ငြိမ့်ငြိမ့်တအိအိလေးမြင်တွေ့နေရသည်က သိပ်ကိုဘဝင်ကျလှသည်။ ကျွန်တော်သည်လဲမျှော်ငေးကာကြည့်နေမိသည်။

''ကျွန်တော်ဗိုလ်လုံနဲ့အတူရှိနေရင်ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး.......''

''ဘယ်လိုဖြစ်နေလို့လဲ.....''

သူ့ဆီကအဖြေစကားကိုကြားချင်လွန်း၍ တစ်ဆက်တည်းမေးမိသည်။ ဒါးရယ်က ချက်ချင်းခေါင်းငိုက်ဆိုက်ကျသွားသည်။

''ဒုက္ခတွေ့နေတာတောင် ပျော်နေတယ်......လမ်းပျောက်နေပေမဲ့.....အလင်းရောင်ကိုမြင်တွေ့နေရတယ်.......ပင်ပန်းပေမဲ့.......ကျွန်တော်ကြည်နူးတယ်....''

အို.....အဲ့ဒါကိုဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်ကောက်ရပါ့....အချစ်လား.....။ ထူးဆန်းလွန်းတဲ့သံယောဇဉ်တစ်မျိုးလား.....။ ဒါမှမဟုတ် အနေနီး၍သွေးနှီးခြင်းသဘောမျိုးလား.......။ ရောက်တတ်ရာရာစဉ်းစားပေမဲ့ ကျွန်တော်အဖြေမှန်ကိုမတွေးမိချေ။ သေချာသည်က ဒါးရယ်ပြောသလို ကျွန်တော်လဲခံစားနေရသည်။

''ဗိုလ်လုံသိလား....ကျွန်တော်အသက်ရှုရကြပ်သလိုဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်......အရှိအတိုင်းဝန်ခံရရင် ဗိုလ်လုံအပေါ်ကျွန်တော်မရိုးသားဘူး.....ဒါပေမဲ့အဲ့ဒါကမဖြစ်သင့်ဘူးနော်......ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးရယ်....''