Yasemin Kokum (Bölümler düzenleniyor)

10. Bölüm

   ileride oynayan kucuk cocuklar vardi. ikisi de o kadar mutluydu ki yanlarina selimin gelmesiyle kosarak ona sarildilar. sonra o gelmisti. onun burada ne isi vardi. selim ona neden yalvariyordu. dahasi cocuklarimin teki de yoktu. selime gitmeye calisiyordum ama gidemiyordum.

   -selim ben burdayim. diyerek arkalarindam kosuyordum. ama sadece kosuyordum. ne kadar cablqsamda fayda etmeyecek kadar uzak ve bir o kadar da yakin. iste o an anladimki ben selimi cok seviyorum.

   insanin hayatindaki sevdiklerini kaybeymesi cok aci benim de bebeklerimin ikisi de gidiyordu.

   -daha siz dogmadan nereye gidiyorsunuz. beni burada yalniz birakmayin. 

   bedenimdeki hafif sarsilmayla gozlerimi actigimda selim karsimda bana endiseli gozlerle bakiyor. gozleri kirmiziydi. aglamis miydi.

   -berilim. iyi misin. uyandin sonunda.

   -ben ne zamandir uyuyorum.

   -yaklasik iki haftadir. agir bir ameliya gecirdin. uyanmayacaksin diye oyle korktum ki. agrin var mi.

   elim karnima gittiginde icimde bir bosluk hissettim. olmazdi degil mi olamazdi.

   -be bebeklerim nerde onlar iyi mi karnimda bir bosluk var sanki

   o an selimin gozlerinde gordum. onlar yoktu beni birakip gitmislerdi. gozyaslarim gozlerimi doldururken selimin sozleei biraz olsun acimi dindirmisti.

   -bir tanesini kaybettik ama diger bebegimiz bizi birakmadi. o yasiyo. dedi. onun icin guclu olmak zorundayiz. iyi olmaliyiz

   -degilim. hic iyi degilim. diyerek selime sarildim.

  

   doktorun gelmesiyle birbirimizden ayrildik.

   -beril hancioglu

   -evet

   -gecirdiginiz ameliyata bebeklerinizden birini malesef yasatamadik. oldukca agir bir ameliyat gecirdiniz. hamileliginiz boyunca ayagi kalmamalisiniz. rahminiz bebegi tutamayabilir. dengeli ve duzenli beslenmelisiniz ve ilaclarinizi ihmal etmemelisiniz. taburcu olabilirsiniz. diyerek odadan cikti.

    selim cikis islemlerini hallederken ben uzerimi degistirmistim. selim odaya geldiginde beni kucagina alarak hastahaneden cikmistik. yolu izlerken aklim hala bebegimdeydi. kaybettigim bebegimm... bu o kadar aci bir kelime ki. insan ancak kaybedince anliyor evlat acisi ne demek diye..

    eve geldigimizde selim beni kucagina alip odamiza cikardi. uzerimdekileri cikartip pijamalarimi giydirdigini bile fark etmedim. gozlerimden yaslar duserken kendime gelmistim. selimin ban sarilmasiyla siddetli bir sekilde aglamaya basladim.

   -şşii aglama melegim. boyle yaparak beni de uzuyosun.

   -bebegimizi kaybettik. o gece neden kalktimki sanki. keske hic inmeseydim assagi. keske...

   -kendini suclama. senin hicbir sucun yok uzulme diger bebegimiz var o da uzuluyor. bu arada yarin mardine donecegiz. sana orada daha iyi bakacaklar.

   sadece kafami sallamakla yetindim. konusacak gucum yoktu sanki.

******************

     sabah uyandigimda selim uzerini degistirmis bir sekilde beni izliyordu.

   -daha iyi misin

   dun yaptigim gibi sadece basimi sallamakla yetindim.yanima gelip elleriyle yuzumu tutup kendine bakmami sagladi. gozlerimi kacirdim.

   -beril ban bak. boyle icine kapatma kendini. ne kendin uzul ne beni ne de bebegimizi uz diyerek sarildi bana. o kollarda huzur vardi, sevkat vardi, sevgi vardi daha da onemlisi guven vardi. o kollar beni birakinca kotu bir seyler olacakmis gibi. ben de kolkarimi onun sirtina doladigimda beni daha da sıkı sardi. bir sure oylece kaldik. selim benden ayrilip

   -hadi uzerini degistir. ben valizleri arabaya yerlestirip geliyorum. oraya senin icin kiyafet koydum. ayagiya kalma sakin diyerek disari cikti. ben de uzerimi degistirip selimi beklemeye basladim. selim gelip beni kucaginda arabaya goturdu. arabanin sag koltugunu yatirip benim icin yatak hazirlamisti. beni yatirip uzerimi orttukten sonra yola cikmistik. mardine donuyorduk..

hayatimi ikinci kez mahvedecek olan topraklara...