Best Holiday Ever (Voltooid)

13. Floor

Ik hoorde overal mensen lachen, maar dat lachen veranderde al snel. Ik hoorde nu overal mensen geschokt naar adem happen. Ik werd het zwembad uit getrokken door, opnieuw, vier sterke handen. Het waren die van Cam en Blake die me geschokt opnamen. Daarna verzette ze hun blik naar het zwembad, net zoals de meeste die hier aanwezig waren. Ik draaide me nu ook voorzichtig om. Mijn hoofd bonkte, hij zou kunnen ontploffen! En toen zag ik het.

Bloed

Heel het zwembad was rood gekleurd door bloed. Mijn bloed! Ik voelde aan de zijkant van mijn hoofd, waar de hoofdpijn het meest was. Mijn hand was helemaal rood gekleurd. Cam kwam met snelle passen op me af.
"Floor? Floor!" Dat waren de laatste woorden dat ik hoorde. De randen van mijn blikveld werden zwart. Het zwart nam heel mijn blikveld na een tijd in beslag en daarna was er niets.

Ik lag op iets zachts, de ruimte waar ik in lag schokte zachtjes. Ik keek om me heen maar alles was nog wazig. Ik knipperde hevig met mijn ogen, in de hoop dat beter zou kunnen zien. Maar het haalde niets uit.
"Ze is wakker!" Hoorde ik een bekende stem roepen. Er kwamen 2 mannen met fluovest aan op me af gestapt. Ze bekeken de apparaten die aan de wand hingen en vulde de vloeistof bij die met een buisje via mijn arm werd toegediend. Iemand pakte mijn hand ik raakte in paniek ik wou mij hoofd draaien laar het lukte niet.
"Blijft u alstublieft rustig liggen. U heeft een neksteun om uw hals gekregen, na uw val" Val? Val? Flarden beelden schoten me weer te binnen. Het ene moment lag ik in Cam's armen het volgende moment in het water.
"Shhhuuut" suste iemand.
"Alles komt goed! Ik ben bij je!" En toen verscheen hij in mijn blikveld.

Cam!

Cam was bij me! Dat was een pak van mijn hart! Waar was ik? Ik wilde iets zeggen maar het lukte niet. Ik kreeg de woorden niet uit mij mond.
"Stil maar", zei hij op sussende toon.
"Ww... Waar ben ik?", kreeg ik er eindelijk uit. Hij keek me vol medelijden aan.
"Je bent in een ziekenwagen, op weg naar het ziekenhuis." Ik begon me zorgen te maken. Steeds meer beelden van vanavond schoten me te binnen. Het zwembad. Het was... . Het was rood, bloedrood. Van mijn bloed! Ik begon zwaarder te ademen tot ik op het einde begon te hyperventileren en daarna te panikeren.
"Ze raakt in paniek", riep Cam de ambulanciers toe. Een van hen zette een zuurstof masker op mijn mond, waardoor ik me nog benauwder ging voelen. Daarna werd weer alles zwart.

Piep

Ik had zo'n hoofdpijn.

Piep, piep

Ik voelde me licht in mijn hoofd.

Piep, piep, piep

Ik werd steeds weer bewuster van de realiteit. Ik opende mijn ogen. Ik zag een paar prachtige bruine ogen die me voorzichtig opnamen.
"Je bent wakker!" De woorden klonken schel en hard in mijn hoofd.
"Gaat het beter met je?", vroeg hij. Ik reageerde niet. Mijn keel was droog ik wilde wat drinken. Ik keek om me heen, ik had geen neksteun meer om mijn hals zitten. Ik voelde me nu veel vrijer. Ik wilde juist mijn hoofd draaien of ik kreeg een pijnlijke steek in mijn nek.
"Probeer niet teveel te bewegen. Je neksteun is er pas afgehaald. Dus je kan een stijve nek hebben." Inderdaad dat was inderdaad zo. Dus besloot ik maar te blijven liggen hoe ik lag. Enkele minuten later, kwam een man met een witte lapjas de kamer binnenlopen samen met twee verpleegsters die allebei een klipbord in de hand hielden. Ze bekeken allebei keurig slangetjes die vanuit het arm richting zakjes vloeistof gingen. Er hing een zakje met een dikke rode vloeistof in, waarschijnlijk bloed ofzo. En een zakje met een doorschijnende vloeistof in.
"Goed bent wakker", zei de man met witte lapjas aan. Ik las zijn naamkaartje: 'dokter V.Greene' stond erop.
"Je bent gisteren goed gevallen!" Gisteren? Hoe laat was het nu? Heb ik heel de avond buiten westen geweest?
Ik kwam naar me toe en bekeek de wonde op de zijkant van mijn hoofd. Ik was vergeten dat die was. Ik zag dat ze er netjes verband rond hadden gewikkeld.
"Ja hebt geluk de schade is niet zo heel erg, deze jongeman was er op tijd bij. Je komt er vanaf met een zware hersenschudding en veel hoofdpijn." Wauw ik bof! (Sarcastisch bedoelt)
"Ja kan nog een tijdje harde hoofdpijn hebben, maar die zal na ongeveer drie weken wel verdwijnen" Drie weken?!
"Je blijft nog een tijdje bij ons voor consultaties. Ik hoop dat de pijnstillers zullen aanslaan. Ik zal je verder laten rusten en ik laat wat eten naar je kamer brengen" En daarna was hij weg. De verpleegster bleven wat langer om de piepende apparaten in de gaten te houden. Daarna verdwenen ze weer en bleef ik samen met Cam achter.
"Wilt je wat drinken?" Ik knikte. Hij nam de fels water en een beker. Hij schonk me wat water in dat ik in 1 teug leeg dronk. Mijn keel voelde nu minder droog en schor aan.
"Hoelang ben ik buiten bewustzijn geweest?" Hij ging zitten op de stoel vlak naast mijn bed.
"Een paar uur. Ik ben blij dat je wakker bent! Je hebt me wel laten schrikken!"
"Wat is er gebeurd?"
"Wil je het echt weten? Nu?"
Ik knikte: "Ja"
"Goed. We waren het dansen, toen kwamen Adam en een vriend van hem op je af, namen je beet en voor ik het wist lag je in het water. Het water kleurde vrijwel meteen rood. Ik haalde je er snel uit" ja dat herinner ik me nog.
"Ik had het eerst niet goed door tot ik de wonden op je hoofd zag." Ik liet het allemaal even tot me doordringen. Vervolgens ging hij verder met zijn verhaal.
"Dan ging je onderuit ik kon je nog maar net opvangen. ... Dan heeft Blake een ziekenwagen gebeld. En nu ben je hier." Hiermee eindigde hij zijn verhaal.
"Waar... Waarom ben je hier?", vroeg ik.
"Ik wilde je niet alleen laten! Er moest iemand met je mee, zeker nu je in deze toestand verkeerd!"
"Het valt best wel mee hoor" zei ik.
"Ik voel me wel super schuldig." Ik vond het lief, maar ook erg. Dit was helemaal niet zijn fout!
"Waarom deden ze het?"
"Je in het water duwen?", ik knikte bevestigend, zelfs dat deed pijn!
"Ik weet het niet, maar ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je excuses krijgt!" Stilte vulde de kamer. Na een tijdje nam Cam mijn hand in de zijne. Ik schrok. Ik wilde hem wegtrekken maar hij hield hem stevig vast. Dus gaf ik het op. Ik vond het wel fijn dat hij mijn hand vast hield. Zijn warmte was verslavend.
"Ik vond het gisteren avond heel fijn samen met je! Tot het voorval."
"Ik ook! Ik vond je al leuk toen ik je alleen maar kon bekijken en zag praten via filmpjes op internet. Maar in het echt ben je nog leuker." Hij bloosde.
"Er schuilt altijd iets achter een jongen met een camera" grapte hij. Ik moest lachen.

Om het anderhalf uur kwam er iemand nieuwe pijnstiller brengen en bekijken of er nog genoeg vloeistof in de zakjes zat. Soms veranderde ze die, soms niet. Cam was even wat gaan halen in de kantine toen ik het de deur zachtjes hoorde opengaan. Mijn tante stak haar hoofd door de deur samen met Elly.
Ze had tranen in haar ogen.