helpless; taekook

|sözler

Tüm dünya durdu.

Taehyung aşağıya, arkadaşına baktı, orada uzanmış, kendisine isabet etmesi gereken kurşunla vurulmuştu.

Tüm görebildiği Jungkook'tu.

Yüzü acıyla çevrelenmişti.

Gözleri açık kalmak için zar zor çabalıyordu.

Hızla inip kalkan göğsü git gide yavaşlıyor, ve yavaşlıyordu.

Tüm görebildiği Jungkook'tu.

Taehyung hemen onun yanına diz çöktü, Jungkook'un omuzlarını yakaladı.

"Jungkook! Jungkook, bana bunu yapamazsın! Lütfen, hayır! Başarabilirsin, yapabilirsin! Lütfen kalk, Jungkook, lütfen," Taehyung hıçkırıkları arasında ağlıyordu.

"T-Taehyung," Jungkook kalkmaya yeltendi,

"sorun yok. Benim için ağlama. Seni ağlarken görmekten ne kadar nefret ettiğimi biliyorsun," Jungkook acı dolu gülümsemesiyle konuştu.

"Lütfen konuşma. Sadece-sadece gözlerini açık tut. Lütfen? Benim için bunu yapabilir misin?" Taehyung yalvardı.

"Senin için her şeyi yaparım." Jungkook baş parmağıyla Taehyung'un çenesini okşadı.

Jungkook'un yumuşak dokunuşu Taehyung'u daha da kötü hissettirdi.

"Beni vuracaktı," Taehyung yavaşça ağladı,

"beni vurması gerekiyordu."

İkisinin de gözlerinden yaşlar boşalıyordu. Acının gözyaşları.

"Bunu neden yaptın? Bunu neden yaptın, Jungkook? Bana çok yakındı, neden böyle aptalca bir şey yaptın?" Taehyung'un kafası aşağı eğildi.

Jungkook Taehyung'un elini kendi eli arasına aldı ve öksürükleri arasından konuştu,

"Seni kimsenin incitmesine izin vermeyeceğime söz vermiştim."

Taehyung, Jungkook'un nabzının durmaya başladığını hissettiğinde eline baktı. Jungkook'un gözleri kayarak kapandığında eli yere düştü.

"Jungkook? Jungkook, uyan! Jeon Jungkook, bunu yapamazsın! Bunu ailene yapamazsın. Ağabeyine. Bana. Lütfen, Jungkook, gözlerini aç," Taehyung onu sarsarak uyandırmaya çalışıyordu.

Başını kaldırıp ikisinin çevresinde halka oluşturmuş birkaç insan kalabalığına baktı.

"Birileri polisi arasın," bağırdı.

Kimse hareket etmedi.

"BİRİLERİ LANET OLASI POLİSİ ARASIN!"