helpless; taekook

|bip sesleri

İyi okumalar~

Taehyung hastane odasını hiç terk etmedi.

Jungkook uyanıncaya dek uyumayı ya da yemek yemeyi reddediyordu.

Uyandığında orada olmak istiyordu.

Göreceği ilk yüzün kendisininki olmasını istiyordu.

Ellerini tutup her şeyin yolunda olduğunu söylemek istiyordu.

Orada, onunla birlikte olduğunu,

Onu sevdiğini söylemek istiyordu.

Tüm kalbiyle istiyordu.

Ona 'onu sevdiğini'
ve hep seveceğini söylemek.

Namjoon ve Jin de ayrıca oradaydı.

Oğullarına baktılar, çaresiz ve acı içinde.

Onu rahatlatmak, uyandırmak için ellerinden bir şey gelmiyordu.

Jimin Busan'dan onca yolu kardeşini görmek için gelmişti.

Oraya vardığında kardeşini uyanmış olarak görmeyi umuyordu.

Ama isteği gerçekleşmedi.

Hepsi onun yanında oturmuştu.

Beklenmedik bir anda uyanmasını ve bir şeyler söylemesini bekliyorlardı.

Bunun yerine sadece monitörün bip'lemelerini duydular.

Biip.

Biip.

Eşit şekilde hareket ediyorlardı.

Yukarı
ve
aşağı

çizgiler gidiyordu.

Taehyung monitöre ve sonra tekrar Jungkook'a baktı.

Monitör
ve
Jungkook.

Yüzü huzur içindeydi.

Çok sakin gözüküyor
Ama bizi nasıl bir acının kollarına bıraktığından haberi yok.

Taehyung sadece gözlerini açmasını istiyordu.

Başta, uyanmasını ve ona bakmasını istemişti.

Kendisini gördüğünde gülümsemesini istemişti.

Duygularını itiraf ettiğinde onun da 'seni seviyorum' demesini.

Ama birkaç günün ardından şimdi,

ondan tek istediği gözünü açmasıydı.

Uyanmasıydı.

Kendisini hatırlayacak mı, kendisini görmekten mutlu olacak mı, kendisini sevecek mi? Umrunda değildi.

Sadece hayatta bir şansının daha olmasını istiyordu.

O her şeyin en iyisini hak ediyor.

Abisinin hatrına,
ailesinin,
geleceğinin,
ve biraz da kendisinin hatrına,
uyanmasını istiyordu.

Sesini duymak istiyordu.

Yumuşak, bal gibi sesini.

Onu tekrar duymak istiyordu.

Gülüşünü,
ince kahkahalarını.

Bütün bunlar yerine tek duyduğu, monitörün sesiydi.

Biip.

Biip.

Biiiiiiip.