ONE SHOTS

○○5○○

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

Ήταν μεσάνυχτα και εγώ καθόμουν μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Σκεπασμένος με τα σεντόνια και χαζεύοντας στο Instagram.

Τόση ώρα δεν άκουγα καμία κίνηση απο τους γονείς μου αρα έχουν πέσει σίγουρα για ύπνο. Αυτο θα έκανε και πιο εύκολη την φυγή μου.

Άντε που είναι και οι άλλοι...

Μετα απο δεκα λεπτά περίπου πετραδάκια άρχισαν να χτυπούν το παράθυρο μου. Ο ήχος αυτός σηματοδοτούσε την ελευθερία και την διασκέδαση μου.

Μέσα στην τρελή χαρά άνοιξα το τζαμί και αντίκρισα τους δυο φιλους μου που μου χαμογελούσαν.

《Άντε Κλέι πάμε》μου είπε ο Ράιαν. Και εγώ του κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Ακροπατώντας έβαλα τα αθλητικά παπούτσια μου, πήρα το μπουφάν μου και άρπαξα την σακούλα με τις μπύρες που είχα κρυμμένη κάτω απο το κρεβάτι.

Επειδή δεν ειμαστε πρωτάρηδες τοποθέτησα τα μαξιλάρια μου κάτω απο τα σεντόνια ώστε να φαίνεται ότι ειμαι εγώ που κοιμάμαι.

《Άντε εκατό χρονιά》είπε ο Ντελόρ και πάτησε το τελειωμένο του τσιγάρο στο γρασίδι. Εγώ έκλεισα σιγά την κεντρική πορτα του σπιτιού και έκανα νόημα στα άλλα δυο αγόρια να φύγουμε.

《Λοιπόν τι θα κάνουμε απόψε ;;》μας ρώτησε ενθουσιασμένα ο Ράιαν και μου πρόσφερε ενα ανοιγμένο κουτάκι μπύρας.

《Ευχαριστώ》είπα και την ήπια μπαμ και κάτω λες και είναι νεράκι.

《Εγώ λεω να κάνουμε γκράφιτι στο σπίτι της Ράσελ》 είπε ο Ντελόρ και κούνησε την τσάντα που είχε στον ώμο του και ακούστηκε ένας μεταλλικός ηχος που προέρχονταν απο τα σπρέι.

《Πάλι ρε;; πότε θα σταματήσεις να γουστάρεις την γκόμενά ;;》είπα γελώντας και αυτός μου κοπάνησε τον σβέρκο《Ποτέ ρε》λέει ψευτο νευριασμένα.

《Οκ ας πάμε αλλά τελευταία φορά γιατι θα μας καταλάβει κάποια στιγμή》τον προειδοποίησε ο Ράιαν και συμφώνησα μαζί του.

Όταν φτάσαμε εμείς κάτσαμε στην αυλόπορτα για να κρατήσουμε τσίλιες και ο άλλος πήγε κάτω απο το παράθυρο της Ράσελ και έγραψε με κεφαλαία γράμματα: ΣΕ ΑΓΑΠΆΩ ΡΕ...

《ΑΟΥΥΥ》φώναξε ο Ράιαν και έπιασε το γόνατο του.

《Σσσσσ τι έπαθες ;;》τον ρώτησα ανήσυχα.

《Το κοπάνησα καταλάθος στα κάγκελα》είπε με πονεμένη φωνή.

《Έλεος》είπα αγανακτισμένα.

Εκείνη την στιγμή διέκρινα ενα φως να ανάβει μέσα απο το σπίτι και σφύριξα για να ειδοποιήσω τον Ντελόρ.

Σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκε και αυτός ιδρωμένος, αφού κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να σηκώσουμε τον Ράιαν φύγαμε ανακουφισμένα.

Το τελευταίο που άκουσα είναι την πορτα του σπιτιού της Ράσελ να ανοίγει.

Ουφ ευτυχώς γλυτώσαμε...

Τέλος...

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■