ONE SHOTS

○○14○○

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και νιώθω ολο τον αέρα να με παρασέρνει. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω όλη την ζωή μου να περνάει σαν ταινία απο μπροστά μου πριν βυθιστώ στο κενό.

Flashback

5 χρόνων...

Το βάζο πέφτει σχεδόν δίπλα μου και γυαλιά πληγώνουν το μικρο μου σώμα.

《Φύγε απο εδώ σιχαμένο, εγώ και η μαμα σου ευχόμαστε κάθε μέρα να πεθαίνεις αλλά δεν βλέπω να γίνεται!!》είπε με κακία και τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια μου.

Η ζώνη του ήρθε σε επαφή με το δέρμα μου και έβγαλα ενα ουρλιαχτό.
《Μη μπαμπά σε αγαπώ》του έλεγα όμως δεν σταμάταγε.

9 χρόνων...

《Σοφία έρχεσαι λίγο μαζί μου ;;》με ρώτησε η διευθύντρια μαζί με την ψυχολόγο του σχολείου.

《Πείτε μου》

《Καλή μου, δυστυχώς οι γονείς σου έπαθαν ενα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και είναι νεκροί 》

Απο το σοκ έπεσε κάτω κλαίγοντας .

Δεν το πιστεύω μπορεί να μην τους αγαπούσα όλα μονο αυτούς είχα.

Το μονο καλο είναι ότι η μελανιές θα γιατρεφτούν και δεν θα ξανα αποκτήσω ποτέ στην ζωή μου.

Αλλά έκανα λάθος...

14 χρόνων...

《Εεε ορφανή》με φώναξε γελώντας ενα συμμαθητής μου και έσκυψα ντροπιασμένη το κεφάλι.

Δεν μπορώ αλλο να με κοροϊδεύουν επειδή δεν εχω γονείς και ζω σε ορφανοτροφείο δεν ειμαι ικανή να γίνω φίλη τους ;;