Akşam Güneşi (TAMAMLANDI)

18. Bölüm Tanımadığı Adam

Ayakları yerden kesilirken sırtı yumuşak yatakla buluştuğu an gözlerini açtı. Kalbi aklıyla savaşırken, üzerindeki bedenin ağırlığı ile dudaklarında hüküm süren adam nefesini kesiyordu. Yanağını okşayan parmaklar, içinde bilmediği duyguları gün yüzüne çıkarmak istercesine yakıp yıkıyordu. Titreyen elini kaldırmayı başardığı an içten içe sevindi. Kenan'ın elinin üzerine elini koyup yaşadıkları bu şeye son vermek istedi. Kendisinden ayrılan adam ile göz göze geldiklerinde ikisi de nefes nefese birbirine bakmaya devam ettikleri sırada duydukları ses ile Kenan üzerinden hızla kalktı. Kapı kapanırken son anda gördüğü Sinem ile uzandığı yerden hemen doğruldu.

Nefesi göğüs kafesine sığmazken adamın gözleri tekrar kendi gözlerini buldu. Yataktan kalktı ama ayakları titriyordu. Adım atarken ne yapacağını kestiremedi. Sessiz kalırlarken aklına gelen şeyi yaptı ve banyoya kaçarcasına girdi. Kapıyı titreye titreye kilitledi. Kapıya yasladığı bedeni yere düşerken elini kalbinin üzerine yerleştirdi. Çok hızlı atıyordu. Sakinleşmek istiyordu ama başaramıyordu. Ondan her defasında daha fazlasını isteyecek olan adama itiraz edecek gücü yoktu. Kenan istediği olana kadar peşini asla bırakmayacaktı. Güneş buna hazır olup olmadığa emin bile olamıyordu. Çıkmazdaki hayatına bir türlü yön veremiyordu kapana sıkışıp kaldığını artık daha iyi görebiliyordu.

Kenan giden Güneş'in ardından balkona yürüdü hızla. Yüzüne vuran hava ile gözlerini kapatırken derin derin nefes alıp verdi. Kadını öperken gerçekten kendisinden geçen yanını elinin tersiyle iterken açtı gözlerini. Karanlık gökyüzüne çevirdi bakışlarını. Derinlerde bir yerlerde eğer bir duygusu varsa bile buna inanmıyordu. Kenan aşka inanmıyordu. Aşk acizlikti, yok eden, çaresiz bırakandı. Güneş'e karşı hissettiği tek şey bedeninin açlığıydı. İstediği tek şey kadının teniydi daha fazlası değildi. Odasına geçerken birden durdu. Kapı çalışıyordu. Kapıyı açtı karşısında yüzüne bakmayan kız kardeşi Sinem duruyordu.

"Sinem."

Dediğinde kız kardeşi eğdiği yerden başını kaldırdı. Gözleri kendi gözleri ile buluştuğunda konuşabildi.

"Amcamı hastaneye kaldırmışlar."

"Neden?"

Sesi yüksek çıkarken banyonun kapısı da açıldı ve Güneş yanlarına geldi. İki kardeşe bakan Güneş neler olduğunu sormak üzereydi ki Sinem onun soracağı soruyu tahmin etmişçesine konuştu.

"Kalp krizi geçirmiş amcam. Babamlar hastaneye gitti sana da haber ver..."

Kenan hızla odasından çıkıp giderken Güneş birkaç saniye olduğu yerde kalırken kendisini toparladığı gibi Kenan'ın arkasından koştu. Genç adam hızla merdivenlerden iniyordu. Kapıya yaklaşan adama yetişmek için daha hızlı olması gerektiğini anlayınca koşmaya devam etti. Kapıdan çıkan Kenan'a yetişti.

"Sen nereye geliyorsun?"

"Hastaneye geleceğim."

"Hayır gelmiyorsun."

Arabaya binen Kenan'ı dinlemeyen Güneş'te arabaya binip kemerini bağladı. Kenan laftan anlamayan kıza göz ucuyla bakarken arabayı çalıştırdı. Yol boyunca aklına gelen tüm kötü senaryolar onu içine çekiyordu.

Ameliyat kapısında duranlara doğru koşar adımlarla ilerledi. Kadir sırtını duvara yaslamış boş gözleri ile kapıya bakarken Kadir'e seslendi.

"Kadir."

Kendisine dönen Kadir olduğu yerden doğruldu dolan gözlerini elinin tersiyle sildi.