amvee

CHAPTER||7

"Anong mukha 'yan?a?" tanong ko kay Mia na namumula ang ilong at pumupungaw ang mata.

"Ang sakit anna, ang sakit sakit," she said while holding her chest as if she was a drama queen.

"Bakit? Ano nanamang kadramahan yan mia?" tanong ko na nakapamewang.

"Ang sakit lang kasi talaga," she emotionally said still holding her chest.

"B-bakit? Iniwan ka ba ng boyfriend mo?" i asked.

"Gaga ka ba? Wala nga akong jowa." saad neto and rolled her eyes on me. Natawa naman ako sa inasta niya.

"Eh ano ngang ene-emote mo d'yan?" I asked.

"Sino ba namang hindi masasaktan at maiiyak sa sibuyas?" she said teary-eyes.

"Walangya ka talaga mia! 'Yon lang pala! Sibuyas lang pala amp!" reklamo ko at hinampas siya sa braso.

"Aray ko naman anna!" daing nito sabay hawak sa braso niya na pinalo ko. Arte talaga.

"Osya sige na, maglilinis na ako ng kwarto sir, baka magrebolusyon nanaman 'yun sa galit." sabi ko at bago pa man siya makapag-salita ay iniwanan ko na siya 'don.

Umakyat na ako patungo sa kwarto ni iñigo para maglinis. Inayos ko ang bedsheet at pillowsheets sa kama niya. Umupo ako dito, ang lanbot talaga. Ni minsan sa buhay ko, di ko na-experiece ang mahiga sa gan'to kalambot na kama. Maya-maya habang naglilinis pa ako ay pumasok siya ng kwarto niya. Umupo siya sa swivel chair na kaharap ng laptop niyang naka-patong sa desk niya. Di na rin kami nag-kibuan. Walang imikang nangyari sa amin. Silenced wrapped the whole room. Ang tanging naririnig ko lang sakanya ay ang mga pag-ubo habang naglilinis ako. Dahil na rin siguro, sa mga paghahalong nangyari samin. Yung hinalikan niya ako nung nakaraang gabi, nagkasagutan kami kahapon. Siguro na-feel niya na rin ang awkwardness na nafe-feel ko ngayon. Narinig ko ang bawat tick-tock ng relo. Magtatanghalian na ako, tapos ko na kasing linisin ang mga binata.

"Anna..." tawag sa'kin ni Iñigo.

"Po?" maliit ang boses ko ng hinarap ko siya. Tumitig siya sa mata ko, nakaka-tunaw ang mga titig na 'yon. Umiwas ako ng tinigin sakanya bilang di ako makaharap ng deretso sakanya.

"Paki..." kunot-noo niyang sabi. Tumingin ako sa paligid baka sakaling may mga kalat pang di ko pa nalinis.

"Pakisabi may manang julie na dalawang order ng lunch ko ang dalhin," utos niya sabay turo sa telepono na nasa tabi niya. Tumango nalang ako at nilapitan ang telepono. Medyo lumayo naman siya ng konti sa'kin, di ko alam kung bakit, but I think he felt awkwardness. I guess so.

"Uhm, si anna 'to. Pinapasabi ni, Sir Iñigo na dalawang order daw ng lunch ang dalhin niyo dito."
"Okay sige, pakisabi kay sir na within 5 minutes andyan na ang lunch niya," sabi ni manang julie sa kabilang linya.
"Okay salamat!" ngumiti ako at binaba na ang telepono. Bumaling ako kay Iñigo na nakatitig parin sa'kin.

"Sir, within 5 minutes, dadating na po yung lunch niyo." I said and turned my back at him as I was about to walk outside his room.

"Hey!" biglang tawag niya. Hinahol niya ako na papalabas na sa pintuan at hinawakan ako ng mahigpit sa braso ko. Napatingin ako sa kamay niya na agad niya namang kinalas.

"Mag... ta-tanghalian tayo," maliit ang boses niya na sinabi niya 'yon. What? Ano daw?
Nananaginip ba ako? Pinaupo ako ni Iñigo sa desk niya at tinanong ako kung maayos ba ang trabaho ko.
Kumagat ako sa steak na dinala at nginuya 'yon nang dahan-dahan.

"Salamat po pala sa lunch," sabi ko para gumaan ang tensyon sa aming dalawa.

"Ngayon lang ako nakakain ng ganitong pagkain." sabi ko at tumawa pa. Kitang kita ko naman ang pagkunot ng noo niya.

"Bakit? Ano bang kinakain mo? Hindi ba dito ka kumakain sa bahay ko?"

"Minsan yung mga left-over nalang kasi sayang, pero madalas sardinas at canned tuna lang na nandyan sa pantry." i said habang naka-yuko.

"Are tou kidding me Anna Viceral?" kumunot ulit ang kanyang noo. Umiling ako at nagulat sa galit niyang boses.

"Hindi ba kita sinuswelduhan ng maayos para kumain lang ng sardinas? At correction Ms. Anna Viceral, you can choose whatever you wanna eat since you're in my house."

"Hindi pa ako sumusweldo sir." I said. Bubunutin niya na sana ang kanyang wallet sa bulsa niya.

"You can have your—" pinigilan ko siya kaagad.

Muling bumalot ang katahimikan sa amin.
"I... I want to apologize." bigla akong napalingon sakanya. Saglit ko siyang sinulyapan at hinintay ang sunod na sasabihin niya.

"Nagkasagutan tayo no'ng isang araw, 'di ba? I'm not saying that I agree with you pero I just want to apologize. Alam kong may nasabi akong 'di maganda."

"Wala 'yon. Dapat nga ay 'di na ako sumagot pa. Kasambahay lang ako." sabi ko.
Ngumuso siya at pinaglaruan ang straw ng juice niya.

"Tyaka kasalanan ko naman talaga, kaya maiintindihan ko kung paalisin mo na ako ngayon," mabilis kong saad.

"Pwede kong linisin one last time ang 'yong bahay mo bago ko kunin ang mga gamit ko—" pinutol niya ang sinasabi ko. Napakunot noo ulit ito.

"Ano bang pinagsasabi mo?! I just want you to have lunch with me! Kaka-apologize ko lang sa'yo, tapos tingin mo tatanggalin na kita sa trabaho?! Damn it! What kind of person do you think I am? Shit!" Nalaglag ang panga ko. Ginulo niya ang buhok niya at suminghap.

"I just want you to eat with me, okay?" mahinahon niyang saad.

"Alam ko po 'yon—"

"Fucking drop the 'po". I want to be your friend—not tour boss. So just drop it!" Napalunok ako. Hindi ko maintindihan.

"Ginagamit ang 'po' bilang respeto sa mga nakakatanda—" pinutol niya ulit ako.

"Ang ibig sabihin ng dalawang taong gap ay nakakatanda" saad ko. Tumawa siya at lumambing ang mata niya, umamo rin naman ang mukha niya. Ngumuso ako.

"Nakakatanda pa rin 'yon." Tumitig siya sa'kin. Kahit nakanguso ay alam kong tinatago niya ang kanyang ngiti. Hindi ko siya maintindihan but there is some part of me that thinks it exciting.
Ano ba 'tong ginagawa ko? Masama ba 'to?