Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 2

Ξύπνησα και τσέκαρα την ώρα στο κινητό μου. Ήταν 12:00. Πω ρε, πώς και κοιμήθηκα τόσο πολύ. Το ευχαριστήθηκα όμως, μου είχε λείψει.

Πάω και κάνω ένα ντουζ και μετά πάω στη κουζίνα να φτιάξω καφέ. Γενικά δεν τρώω πρωινό. Έναν βαρύ καφέ να ξυπνήσω και μου φτάνει. Όσες φορές μπήκα στο νοσοκομείο όλοι οι γιατροί μου έλεγαν πόσο σημαντικό είναι το πρωινό και πως πρέπει να τρώω κάθε μέρα και μπλα μπλα. Τους έγραφα. Κούναγα το κεφάλι μου και έξω από την πόρτα. Ξέρω, είμαι ξεροκέφαλη αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είμαι.

Παίρνω τον υπολογιστή μου και καλώ στο Skype τον Άρη, τον κολλητό μου. Αχ, πόσο μου λείπει...

«Καλημέρα ρε!» του λέω μόλις απαντήσει.

«Καλημέρα. Τι λέει;» με ρωτάει.

«Τι να λέει δηλαδή; Ζω τα ίδια βαρετά πράγματα κάθε μέρα» του απάντησα αναστενάζοντας. Έχω βαρεθεί πια.

«Εσύ; Κανά νέο;» τον ρώτησα. Έχουμε καιρό να μιλήσουμε.

«Ε, να, σκέφτομαι να μην πάω αύριο πρώτη μέρα» μου λέει με το γνωστό ύφος του bad boy.

«Όχι! Θα πας και θα παρά πας!» του φωνάζω.

«Α! δεν σου πα. Επειδή αύριο αρχίζω σχολή και πρέπει να βγαίνω αλλά φοράω αυτή τη μαλακία θα περάσει σε λίγο από δω ο μπάτσος που θα με συνοδεύει» του λέω.

«Οοοοοοο το Μαράκι θα μιλήσει πρώτη φορά με αρσενικό!» μου λέει γελώντας. Πάντα με κορόιδευε γιατί δεν μιλούσα πολύ με τα αγόρια. Είχα κάνει σχέσεις αλλά όταν χώρισα με την τελευταία δεν μιλούσα με τα αγόρια. Μόνο τα τυπικά.

«Σκάσε ρε! Ώπα μου χτυπάνε, αυτός θα είναι τα λέμε» του λέω γρήγορα.

«Πάρε με μετά να μου πεις» μου λέει και κλείνει.

Με αυτά κι αυτά δεν είχα προλάβει και να ντυθώ. Φορούσα ένα μαύρο  τιραντέ μπλουζάκι και μια φόρμα. Ντάξει, καλό είναι. Δεν θα έρθει και ο πρωθυπουργός. Ανοίγω και τον βλέπω. Κάτσε ρε, από πότε οι μπάτσοι είναι ψηλοί, μελαχρινοί, με μπλε μάτια και είναι και γυμνασμένοι;

«Καλημέρα! Νίκος Ιωάννου» μου είπε, μου έδειξε την αστυνομική ταυτότητα του και μου έδωσε το χέρι του για χειραψία. Η στολή του μπάτσου του πάει.

«Γειά! Μαρία χάρηκα. Περνά μέσα» του είπα. Έπρεπε να δείξω τον καλό μου εαυτό.

«Ευχαριστώ» μου λέει με χαμόγελο.

Πέρασε μέσα και κατάλαβα ότι φόραγε κολόνια. Αχ, αυτό το άρωμα... Πρέπει να σοβαρευτώ.

«Θέλεις μήπως καφέ;» τον ρώτησα. Πες ναι, πες ναι!

«Όχι, ευχαριστώ. Ενα νεράκι μου φτάνει» Φτου σου ρε. Καθήσαμε στο τραπέζι και άρχισε να μου εξηγεί τι θα γίνεται από δω και πέρα.

«Λοιπόν. Από ό,τι ξέρεις ήδη, είσαι σε κατ' οίκον περιορισμό» μου είπε. Έλα ρε δεν το ήξερα τόσο καιρό. «Κάθε μέρα θα περνάω και θα σε πηγαίνω σχολείο και αντίστοιχα θα σε παίρνω» μου είπε.

«Με το περιπολικό!?» τον ρώτησα. Πρέπει να είχα αλλάξει 1000 χρώματα.

«Όχι. Δεν θέλω να σε ντροπιάσω. Θα έρχομαι με το αμάξι μου και με πολιτικά» μου είπε και μου χαμογέλασε.

«Για όπου άλλου θες να πας εδώ είναι το τηλέφωνο μου, θα με πέρνεις τηλέφωνο» μου εξήγησε και μου έδωσε ένα χαρτάκι με τον αριθμό του. Αχ μωρε τι καλά! *ειρωνία*

Μετά από λίγο έφυγε και κάλεσα τον Άρη.

«Λοιπόν;» μου λέει μόλις απάντησε.

«Εε...» δεν ήξερα τι να πω.

«Τι εε; Καλός;» με ρώτησε ξανά.

«Ντάξει. Καλός είναι» ειπα και γέλασα.

«Ώχ, κατάλαβα τι έχω να τραβήξω. Μην με παίρνεις τηλέφωνο στις 4 τα χαράματα κλαίγοντας, να ξέρεις θα στο κλείνω» μου λέει γελώντας.

«Μπράβο ρε, ωραίο κολλητό έχω» τον ειρωνεύτηκα.

«Άντε πρέπει να φύγω, πάω να βρω την Ιωάννα» μου λέει και σηκώνεται.

«Τις παλιές συνήθειες δεν τις κόβεις βλέπω» του είπα και του έκλεισα το μάτι.

«Νέο παιδί είμαι» με ειρωνεύτηκε.

«Άντε τα λέμε πρέπει να μαγειρέψω» του είπα. Είχε περάσει και η ώρα, πότε πήγε μια;

«Γειά και κάνε τίποτα με τον μπατσούλη. Τον οποίο πως είπαμε ότι τον λένε;» μου είπε βιαστικός.

«Νίκο. Άντε μπαϊ» του ειπα κι έκλεισα. Και έτσι πήγα στη κουζίνα να κάνω κανένα μακαρονάκι.

**********************************
Γειά σας!!

Δεύτερο κεφάλαιο yay 😁

Πώς σας φάνηκε;

Αστεράκι και κόμμεντ