Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 12

Η ώρα φαινόταν να περνάει τόσο αργά. Δεν μπορούσα άλλο. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ανυπομονώ να γυρίσει ο χρόνος. Αυτή η χρόνια ήταν χάλια.

Οκ, το πάρτι ήταν καλό. Είχε καλή μουσική, το τζακούζι φαινόταν θεϊκό αλλά δεν το πλησιάζαμε, γενικά όλα ήταν καλά. Αλλά δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ.

Μου λείπει. Και έχω και αυτή τη μαλακία το αίσθημα ότι είναι κοντά μου. Τι βλακεία είναι πάλι αυτή γαμώ; Είναι ένα αίσθημα που δεν έχω ξανανιώσει. Μάλλον δεν έχω ξανά αγαπήσει τόσο πολύ. Μάλλον δεν έχω ξανά αγαπήσει, γενικά. Αλλά, τι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος; Μαγιά; Δεν μπορώ να τον ξεχάσω.

Σε κάποια φάση εκεί που μιλούσα με τα παιδιά κρατώντας τα ποτήρια με τη σαμπάνια, ο Άρης με τράβηξε σε μια γωνία.

«Τι έχεις;» με ρώτησε. Τι του λες τώρα;

«Τι εννοείς;» το έπαιξα ανήξερη.

«Αυτό που κατάλαβες» είπε σοβαρός.

«Δεν έχω κάτι, όλα καλά» είπα με το ψεύτικο χαμόγελο.

«Σε ξέρω τόσα χρόνια, νομίζεις ότι δεν μπορώ να καταλάβω ότι μου λες ψέματα;» είπε πολύ σοβαρά. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι.

«Εντάξει, δεν είμαι καλά. Μου λείπει» του απάντησα κοιτώντας χαμηλά.

«Τον αγαπάς;» με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια.

«Ναι, αλλά-» άρχισα να λέω αλλά με διέκοψε.

«Είσαι η αδερφή που ποτέ δεν είχα. Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη» μου είπε στοργικά.

«Προσπαθώ, αλλά δεν φεύγει από το μυαλό μου. Θέλω να βρω τον ένα και σωστό για μένα» του είπα.

«Αλήθεια δεν το βλέπεις ε;» με ρωτησε. Αναφερόταν στη φράση μου για τον ένα και σωστό.

«Ποιός είναι λοιπόν ε;» του φώναξα. Δεν ακούστηκα γιατί η μουσική ήταν δυνατά.

«Ο Νίκος! Ξυπνά επιτέλους. Για αυτόν είσαι έτσι. Για αυτόν στεναχωριέσαι επειδή είναι μακρυά σου. Και τόσο καιρό τον αφήνεις ελεύθερο. Πόσους μήνες τον ξέρεις; Γιατί δεν του είπες πώς νιώθεις; Τόσες ευκαιρίες είχες. Τόσο καιρό μπορεί μια άλλη να παίρνει τη θέση σου στη καρδιά του. Το σκέφτηκες αυτό ποτε;» μου είπε σαν να ήταν ο μεγάλος αδερφός μου. Σε αυτό το σημείο άρχισα να κλαίω.

«Νομίζεις ότι μου είναι τόσο εύκολο;» του φώναξα.

«Σε κανέναν δεν είναι εύκολο να παραδέχεται τα συναισθήματα του σε κάποιον. Αλλά όλοι κάνουν την αρχή» μου είπε.

Δεν απάντησα.

«Θυμάσαι τι μου είχες πει; Την ημέρα που σου έκοψαν το βραχιολάκι, τι σου είχε πει; "Τα καλύτερα για σενα, μικρούλα". Θυμάσαι;» μου είπε.

Αυτές οι λέξεις μου είχαν γραφτεί στο μυαλό με ανεξίτηλο μελάνι.

«Πες στα παιδιά ότι πάω λίγο πάνω στο δωμάτιο» του είπα και ανέβηκα τις σκάλες για το δωμάτιο μου. Ήταν σκοτεινά αλλά δεν με ένοιαζε. Απλά θέλω να πάω μέσα να κλάψω.

Μπήκα μέσα, έκλεισα τη πόρτα πίσω μου και γονάτισα κάτω και έκλαιγα. Άφησα τα δάκρυα, που κρατούσα τόση ώρα, να τρέχουν.

Τώρα συνειδητοποίησα τι εκανα. Τόσο καιρό τον άφησα. Γαμώ, γιατί το εκανα αυτό; Τα δάκρυα έτρεχαν πλέον ποτάμι στο πρόσωπο μου. Δεν κλαίω επειδή μάλλον τον εχασα. Κλαίω επειδή εγώ το επέτρεψα να τον χάσω.

Σταμάτησα να κλαίω. Πήγα στο μπάνιο και άνοιξα το φως. Πήγα μπροστά στον καθρέφτη. Η μάσκαρα ήταν παντού στο πρόσωπο μου, το κραγιόν μου είχε μουτζουρωθεί και γενικά ήμουν σκατά. Ξεβάφτηκα και έλυσα τα μαλλιά μου. Έκανα ένα ντουζ για να φύγει η ένταση και έβαλα τις πυτζαμες μου. Δεν πα' να γαμηθούν όλα; Ούτε πάρτι, ούτε τίποτα.

Μου χτύπησαν την πόρτα. Ποιός είναι πάλι ρε γαμωτο. Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου;

**********************************
Γειά σας!!!

Ευχαριστώ πολύ για τα 126 views!!❤️❤️

Αστεράκι και κόμμεντ