Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 21

«Ηρέμησες;» τον ρώτησα μόλις έκλεισα την πόρτα.

«Όχι, αλλά στο χέρι σου είναι να μην με εξαγριώσεις παραπάνω» μου είπε και με κοίταξε με ένα απαξιωτικό βλέμμα.

«Μπα; Τι είναι αυτά τώρα;» του είπα και με πλησίασε επιθετικά.

«Για ποιό πούστη λόγο πηγές και έκανες αυτές τις μαλακιες;» μου φώναξε άγρια. Όλη η πολυκατοικία πρέπει να μας ακούει.

«Κόψε τις φωνές γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε πετάξω έξω εδώ και τώρα» είπα δυνατά χωρίς όμως να φωνάζω.

«Δεν φεύγω από εδώ αν δεν ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα» μου είπε εξακολουθώντας να φωνάξει. Τα νεύρα μου!

«Ωραία, σε ακούω» του απάντησα ήρεμα.

«Γιατί το έκανες αυτό;» με ρωτησε. Αν δεν σταματήσει να φωνάζει τώρα, δεν ξέρω και γω τι θα κάνω.

«Ήταν μια αδύναμη στιγμή» του εξήγησα. Όχι, δεν πρέπει να κλάψω. Δεν πρέπει.

«Μόνο μια;» με ρώτησε. Τι στον διάολο; Όλοι συνεννοημένοι είναι και λένε τα ίδια;

«Ωραία. Δυο. Και τι με αυτό;» του είπα με υφάκι.

«Μαρία, είσαι εθισμένη. Είσαι κλεπτομανής» μου φώναξε άλλη μια φορά. Τι μας λες, δεν το ήξερα ότι είμαι εθισμένη. Τόσες συνεδρίες τι τις εκανα; Για τη πλάκα μου;

«Λες να μην το ξέρω; Προσπαθώ» του απάντησα και κοίταξα χαμηλά.

«Τι προσπάθεια γαμω το σπίτι μου; Τι; Προσπάθεια είναι αυτό;» άρχισε να φωνάζει.

«Λοιπόν, κόψε τις φωνες τώρα» του φώναξα. Ε μα πια. Άντε.

«Πες το ότι δεν σε ενδιαφέρει πια για μένα. Πες το μην κρύβεσαι» μου φώναξε.

«Ωραία λοιπόν, δεν σ' αγαπώ πια, ερωτικά μου έχεις τελειώσει» του απάντησα φωνάζοντας πιο δυνατά αυτή τη φορά.

«Αφού αυτό θες...» μου είπε χαμηλόφωνα και πήγε προς την κρεβατοκάμαρα. Δεν εκανα κάτι. Απλά έκατσα στον καναπέ.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε μπροστά μου με ένα σακβουαγιάζ με τα ρούχα του.

«Τι κάνεις;» τον ρώτησα μπερδεμένη.

«Την ευχή σου πραγματικότητα» είπε και βγήκε από την πόρτα. Δεν τον ακολούθησα. Ούτε που κουνήθηκα. Ήμουν ράκος. Και ακόμα ήταν μεσημέρι. Θεέ μου, τι αμαρτίες πληρώνω.

Έπιασα το κινητό μου και πήρα την Άννα.

«Έλα» της είπα μόλις το σήκωσε.

«Έλα, τι γίνεται;» με ρώτησε.

«Χώρισα» είπα και άρχισα να γελάω.

«Όντως;» μου είπε έκπληκτη.

«Ναι, επιτέλους τον ξεφορτώθηκα. Τώρα είμαστε ελεύθερες να κάνουμε ό,τι θελουμε!» της είπα και γελάσαμε μαζί.

«Τέλεια! Θα πάμε το βράδυ;» με ρώτησε.

«Φυσικά ρε. Είσαι να πάμε να αράξουμε στο πάρκο;» την ρώτησα.

«Ναιιι» μου απάντησε χαρούμενη.

«Κ. Τα λέμεεεε» της είπα και το έκλεισα.

Τι έγινε μόλις τώρα; Αχ, τι καλά. Δεν θα πρέπει να κρύβομαι κι όλας. Πήγα στη κουζίνα και πήρα το σταθερό. Παράγγειλα σουβλάκια. Δεν έχω καμία όρεξη να μαγειρεύω. Μετά από κανα εικοσάλεπτο ήρθε ο ντελιβερας και έκατσα να φάω.

Ετοιμάστηκα και πήγα στο πάρκο. Εκεί ήταν ήδη η Άννα και καθόταν σε ένα από τα παγκάκια.

«Θα κλέψουμε;» την ρώτησα.

«Μπα. Βαριέμαι σήμερα μωρέ» είπε και με κοίταξε με puppy eyes.

«Καλά. Όμως... πήγαινε στο περίπτερο και πάρε μια εξάδα μπίρες» της είπα και σηκώθηκε και πήγε.

Μετά από λίγο ήρθε και καθήσαμε για ώρες και μιλάγαμε για άσχετα πράγματα πίνοντας τις μπίρες μας. Έβγαλα τον καπνό και έστριψα ένα τσιγάρο. Με κοίταξε περίεργα. Της έδωσα το τσιγάρο.

«Μα δεν έχω ξανά καπνίσει ποτέ» μου είπε.

«Για όλα υπάρχει πρώτη φορά» της απάντησα και της έκλεισα το μάτι.

«Κοιτά τι έχω εδώ» είπε και άρχισε να ψάχνει τις τσέπες της. Μου έδωσε ένα μικρό μπουκαλάκι.

«Χάπια;» είπα έκπληκτη όταν το άνοιξα.

«Όχι απλά χάπια» είπε μου έκλεισε το μάτι. «Δικά σου».

**********************************
Γειά σας!!!!!!

Τι κάνετεε;;

Σας ευχαριστώ πολύ για τα 600+ views❤️🥺🥰

Χώρισαν τελικά 😔😔

Αστεράκι και κόμμμεντ

❤️❤️